Het Corona labyrint

Mijn stad Leiden ligt er - net als andere dorpen en steden - op donderdagmorgen eind april verlaten bij. Op de Nieuwe Rijn haal ik bij bakkerij Van Maanen een cappuccino to go. Sinds enige tijd is de professionele piston koffiemachine tot mijn verbazing vervangen door een automatische koffiemachine. Stuk makkelijker, maar de koffie is er - net als de samenleving - niet op vooruit gegaan. Ook de barista was not amused. Zij maakte met veel vakmanschap en liefde regelmatig mijn cappuccino. Een hartje van opgeklopte melk sierde met regelmaat mijn cappuccino. Of wilde ze hiermee wat zeggen? Ondanks haar chagrijn vraag ik om het randje van de koffiebeker niet aan te raken. Overdreven? Panisch? Ik ben inderdaad wel voorzichtiger geworden door het grillige coronavirus. Ondanks mijn panische gezeik krijg ik er toch een kwart tompouce bij.

De stilte draagt wel bij tot de schoonheid van de stad, denk ik als ik naar buiten loop. In het ochtendgloren is de stad op zijn best. De Koornbrug schittert sprookjesachtig in het Leidse grachtenwater. Het is bijna surrealistisch zo stil is het op de Nieuwe Rijn. Overtoerisme is niet goed voor de stad, maar Corona overdrijft wel een beetje. In de vensterbank van bakkerij Snijers aan de overkant geniet ik van de ochtendzon. Twee duiven lopen knikkebollend voor me heen en weer in de hoop een stukje tompouce te kunnen scoren. De Hooglandse kerk aan de overkant torent hoog boven de stad uit. God waakt toch een beetje over ons is mijn gedachte. Gelukkig tjilpen de vogels wel vrolijk. De natuur gedijt goed in deze wereldwijde crisis.
De weinige mensen op straat kiezen behoedzaam hun pad. Ook joggers zijn op hun hoede in de anderhalvemeter-samenleving. De helft van de winkels is open in de hoop toch nog een beetje omzet te draaien in deze onzekere tijd. De horeca moet nog even volhouden op last van premier Rutte. Enig perspectief ontbreekt overigens. Onze premier zit in een lastige spagaat; economie vs. gezondheid. Ook het mondkapje - wel of niet - zorgt nog altijd voor veel discussie.
Een bui maakt een abrupt einde aan de ochtendzon. Dan toch maar naar het werk op het Rapenburg. Op het kantoor van groene toeristen platform Green Destinations is het ook stil. Alleen de thrillerschrijver Jeroen Windmeijer - getooid in kleurrijk indianenkleed - is aanwezig. Jeroen werkt in alle stilte aan zijn nieuwe thriller 'Het Corona labyrint'.

Ab+