La Primavera!

La Primavera. Waarschijnlijk het mooiste woord uit de Italiaanse vocabulaire. Het betekent voorjaar. Voor iedereen een kans - mocht dat nodig zijn - om opnieuw te beginnen. In de wielerwereld is het de dag van het eerste monument. Het was ook echt lente, de 16e maart. Eindelijk. Na een zachte winter had het voor mijn gevoel drie maanden onophoudelijk geregend. Maar in de week van de traditionele openingsklassieker, de Joop Zoetemelk Classic, steeg het kwik naar dubbele cijfers. Maar ondanks de lente-achtige temperaturen had ik voor Joop mijn Specialized beenstukken aangetrokken voor de 100 kilometer tocht. Mijn ongeschoren benen zijn namelijk verre van gesoigneerd. Mijn old school Specialized Allez Elite had met nieuwe carbon velgjes een upgrade gehad en was daar zichtbaar happy mee.


Binnen no time hadden we zestig kilometer op de teller. Mijn rechterkant voelde een stuk beter aan dan van de week toen het twijfelachtig was of ik überhaupt zou starten. Een dansfeestje vorige week en een bezoek aan de Whispering Sons hadden hun tol geëist. 

Meesterknecht Pieter zat op hoogtestage in de Franse Alpen dus moest dit jaar helaas verstek laten gaan. Maar knechten Timo en Hans namen zijn rol naadloos over. Knecht Marco was na aanhoudende perikelen blij ook van de partij te zijn. Door superknechten Timo en Hans werd ik lekker uit de vuile wind gehouden. Bij zijwind was mijn positionering in de vele waaiers goed om niet teveel energie te verspillen.We draaiden lekker, groepje voor groepje werd door ons opgeslokt.  Maar 10 kilometer voor de meet moest ik er af. Daarvoor zat ik al 5 kilometer lang aan het elastiek. Maar op karakter kwam ik drie terug door een gat met mijn neus vol in de wind te dichten. Maar uiteindelijk moest ik toch de kopgroep laten gaan. Mijn knechten waren teleurgesteld maar wisten ook dat hun kopman nog in opbouw zat naar de andere voorjaarsklassiekers.

Door mijn vroege aftocht was ik ruimschoots op tijd om La Primavera te zien. Zou Mathieu van der Poel net als vorig jaar weer kunnen winnen? 

Alleen de laatste 30 kilometer van het eerste monument in het jaar, Milaan Sanremo, is overigens interessant. De eerste 170 kilometer zijn doorgaans slaapverwekkend. Maar met bijna 290 kilometer is het eerste monument van het wielerseizoen allesbehalve een makkie. Na mijn beautysleep begon de finale met de beklimming van de Cipressa - na 270 kilometer - pas echt. Maar het verschil werd niet gemaakt op deze voorlaatste beklimming. Mede doordat de organisatie bij UAE zoek was. Op de laatste beklimming, de Poggio - 3,6 kilometer à 3,9% - knalden de favorieten wel naar boven onder aanvoering van Wellens van UAE. Pogacar opende het bal met een splijtende demarrage achter de rug van de Belg. Wereldkampioen Mathieu van der Poel zat direkt op zijn wiel. De rest moest passen maar kwam even later toch terug toen Mathieu niet vol door reed met Poga. Net voor de duizelingwekkende afdaling van de Poggio ging Poga nog een keer, maar werd door MVDP met twee vingers in de neus weer bijgehaald. MVDP werkte vervolgens niet mee in de wetenschap dat ploeggenoot Philipsen in de achtervolgende groep niet ver weg zat.  Alles kwam onderaan de Poggio met nog 4 kilometer te gaan bij elkaar. Deze favorietengroep knalden de Via Roma in Sanremo op. Mohoric probeerde het nog met een ontsnapping maar werd door MVDP zelf tot de orde geroepen. Het werd een sprint. Pedersen , Matthews, MVDP of Philipsen? Philipsen wist met een allerlaatste jump vlak voor de meet Matthews te kloppen in een millimetersprint. Poga werd derde. Welke wereldkampioen cijfert zichzelf weg? Dat doen alleen de allergrootsten.

Ab+



Jordan 'Jet' Stolz

De laatste jaren ben ik steeds minder schaatsen gaan kijken.  Rondetijden noteren met mijn ouders is iets uit een ver verleden.  In 1985 en 1986 pakten we de trein naar Friesland om te genieten van de tocht der tochten. Op een elfstedentocht hoeven we ook niet meer te rekenen. Wat over bleef zijn de WK's Allround,  al decennia een veredelt open Nederlands kampioenschap… dodelijk saai. 

De schaatssport moest een nieuwe injectie krijgen. Gelukkig was daar vorig jaar plotseling het Amerikaanse schaatsfenomeen Jordan Stolz, net 19 jaar. Met zijn geweldige techniek, met name in de bochten, verpulverd hij sinds vorig jaar de concurrentie. 


De ‘Jet’ uit Wisconsin is voornamelijk geweldig op de sprint afstanden 500, 1000 en 1500 meter. Vorig jaar en dit jaar veroverde hij met speels gemak de wereldtitel op deze afstanden. Dat was nog nooit vertoond. Hij leek de gedoodverfde wereldkampioen sprint, maar de Amerikaan koos voor het prestigieuzere WK Allround op het snelle ijs van Inzell.

Afgelopen weekend trad hij in de voetsporen van zijn illustere Amerikaanse landgenoten Eric Heiden en Shani Davis. Zij wonnen ook de wereldtitel Allround.

Het 19-jarige schaatswonder versloeg allrounder pur sang Patrick Roest in een historisch kampioenschap. De ultieme sprinter tegen de man met de lange adem. 

Was het in 2022 een stayer - Nils van der Poel - die wereldkampioen werd, nu was sprinter Stolz de beste allrounder van de wereld. Hij legde de basis op de 500 meter. Hij raffelde de 500 meter af in een formidabele 34.10 met een opening van 9.6 seconden! Voor een Allround kampioenschap ongekend. In de bocht versnelde hij door en haalde een ongelofelijke snelheid van 61 kilometer per uur. Roest verloor bijna twee seconden. Dit betekende dat Roest bijna 20 seconden goed moest maken op de 5 kilometer. De rest van het veld was na de 500 meter al afgeschminkt. Patrick Roest begon op de 5 te laat met versnellen, maar pakte alsnog maakte 10 seconden op Stolz die een dik PR reed. Echter op de 1500 meter maakte schaatssensatie Stolz aan alle illusies van Roest een eind. Hij pakte ruim anderhalve seconde op Roest in een persoonlijk duel. De 10 kilometer werd een formaliteit, maar ook daar liet Stolz zien ook de lange afstand prima aan te kunnen.

Na zijn schaats stunt bleef de jonge Amerikaan zoals altijd kalm, maar woorden schieten tekort om zijn wereldprestatie te duiden. Hij heeft een fabelachtige techniek gecombineerd met explosieve kracht die hij vervolgens ook nog eens lang kan volhouden.  Het lijkt, net als bij andere supertalenten Pogacar en Femke Bol, dat het nauwelijks moeite kost.

De 19-jarige schreef in Inzell schaatsgeschiedenis en bracht voor mij de liefde in het schaatsen kijken terug.

Ab+

Natuurlijk geweld

Ik zag vanaf de bank in mijn huiskamer dat de (doorgaans groene) buurvrouw M. de B een boom in de tuin aan het snoeien was. Snoeien is in deze misschien niet het juiste woord. De grote tak vlak onder een in aanbouw zijnd nest van een ekster stel moest er met bruut geweld aan geloven. Gelukkig bleef het nest ongemoeid. Maar ik - als natuurliefhebber - kom me niet aan de indruk onttrekken dat ze het indirect gemund hadden op het zwart-witte liefdespaar.

De eksters die een liefdesnest aan het bouwen waren schrokken zich, kijkend van een afstandje, dood. Ze waren niet de enige. 

Naast de wielervoorjaarsklassiekers, luidt de bouw van het nest ieder jaar voor mij het begin van het voorjaar in. Het mannetje en vrouwtje vliegen af en aan om het nest nog mooier te maken. Naast het kenmerkende zwartwitte verendek heeft de brutale ekster ook een prachtige metallic blauwe kleur.


Een paar dagen na de snoeibeurt waren de buurvrouw en de overbuurman - eigenaar van de liefdesboom - weer druk in de weer met de boom. De eerste snoeibeurt had blijkbaar niet het gewenste effect gehad. Deze keer hadden ze zich gewapend met namaak-eksters. Het was me inmiddels duidelijk dat zij minder enthousiast over het gevleugelde liefdesstel waren. Dat bleek ook duidelijk toen ik opheldering ging vragen. De eksters schijnen rond 4.00u in de ochtend al flink de liefde aan elkaar te moeten verklaren. Dit gaat echter gepaard met een hoop gekrijs. Zelf nooit gehoord - wij slapen aan de andere kant - maar de buurvrouw - met ingewikkelde handleiding - en de overbuurman waren het zat. Door het plaatsen van  namaak-eksters rondom het nest proberen zij de eksters aan te moedigen om een ander huis te zoeken. Ik zag aan het gezicht van de buurvrouw dat ze ondanks een verstoorde nachtrust moeite had met de verhuisplannen.

Ik dacht in een vredelievende wijk te wonen in Leiden. Zes maanden geleden knalde een aimabele buurman de duiven in zijn te verbouwen boerderij schuur doodleuk af. Hij vertelde dit met enige trots alsof hij aan het kleiduivenschieten was. Ook eksters laten zich overigens niet onbetuigd. Tot hun derde levensjaar leven ze in 'jeugdbendes'. Niets is wat het lijkt.

Ab+



Gravelkoning

Pogacar had het in een interview vooraf aan de Strade Bianche aangekondigd. Op de gravel sectie ‘Monte Sante Marie' ga ik aanvallen. 

De beste allround renner van de wereld die zijn eerste koers reed van het seizoen hield woord. Op de 11,5 km lange gravel strook van Cancellara met nog ruim 80 kilometer (!)  te gaan ging de Sloveen ervandoor. Iedereen wist het, maar niemand kon Poga volgen.


Hij reed iedereen op een hoop in een regenachtig Toscane en finishte solo als winnaar op het iconische Piazza del Campo in Siena met ruim drie minuten voorsprong. Niemand kon de ontketende Sloveen bijhouden. Ook de Visma | Lease - a - Bike brigade gaven, zonder Wout van Aert, niet thuis. Pidcock - en de rest van het veld -  voelde zich een junior tegenover de superieure Pogacar. Spannend werd het zesde monument geen moment. 

Pogacar genoot onderweg van het magische Toscaanse landschap, at een Italiaans ijsje op een dorpspleintje met zijn vriendin en reed fluitend naar de finish in Siena.

Wij van wielerclub VengaVenga hadden daardoor alle tijd om de impasse in de Nederlandse politiek te bespreken onder het genot van een Italiaans schuimig olijvensoepje met een flinke scheut Sherry en wat antipasti.

Bij de vrouwen won de gedoodverfde winnaar Lotte Kopecky. Waarom Longo Borghini van Lidl-Trek zo vaak op kop reed voor Kopecky mag Joost weten. 

Het wordt hoog tijd dat Mathieu van der Poel weer op de fiets kruipt. Volgens zijn trainingsmaatje Evenepoel is hij bergop beter geworden...

Ab+


Voorjaar. Tis Koers!

Net als Mathieu heb ik een lekkere winter gedraaid. Iets minder aansprekende uitslagen dan Matje, maar goed. Ik was best tevreden met een top100-notering in de Beachraces Egmond en Scheveningen. Tussendoor wel wat KOMmetjes herovert op mijn favoriete parcours Leiden - Zoeterwoude - Zoetermeer - Voorschoten - Wassenaar - Katwijk. Inmiddels heb ik - op zoek naar de voorjaarszon - mijn MTB en Beachracer ingeruild voor mijn Specialized Allez Comp.

Het is nog maar een week naar de officiële aftrap van het wielerseizoen 2024. In Frankrijk, Spanje en Portugal zijn de inleidende beschietingen al begonnen. In de Ronde van Algarve testten afgelopen week veel topwielrenners al de benen. Wout van Aert won een sprintje en liet zich ook bergop zien, maar is het straks in de Vlaamse voorjaarsklassiekers genoeg om het gapende gat naar de ongenaakbare Mathieu van der Poel te dichten? Evenepoel is dik in orde getuige zijn indrukwekkende tijdrit en overall winnaar van de ronde. Maar in de bergetappes werd hij wel twee keer bergop in de sprint verslagen door Daniel Martinez van Bora. Dat zal zijn zelfvertrouwen toch geen goed doen. Pidcock maakte geen grootste indruk terwijl held Healy zich wel liet zien in de beslissende bergetappe. 

In de UAE tour staan geen grote namen voor het klassement aan de start. Er staan daarentegen wel veel sprinters aan de start in het oliestaatje. Interessant is wat Olaf Kooij in de zandbak tegen de gevestigde sprinters als Jacobsen, Merlier,  Cavendish - toch nog een jaar op de fiets - en Groenewegen kan?

De Omloop van het Nieuwsblad in het wielergekke België is traditioneel de opening van het klassieke seizoen.  Vlak daarna staat het zesde monument, Strade Bianche in Toscane op de wielerkalender. Topfavorieten in Italië  zijn Pidcock en Pogacar. Daarna staan al snel de Vlaamse klassiekers op het programma. Hier zullen topfavorieten van Aert en Mathieu van der Poel voor het eerst de degens kruisen. Helaas slaat Pogacar de Ronde over. In Parijs - Roubaix een week later nemen de eeuwige rivalen van Aert en MVDP het weer tegen elkaar op. Matje twijfelt nog over de rest van zijn programma. Maakt hij zich onsterfelijk om tijdens de Olympische Spelen in Parijs het Mountainbiken en de wegrace te winnen? 


Blijft eeuwig zonde dat onder andere door de hoeveelheid wedstrijden lang niet altijd de beste renners onderling strijden om de zege in de monumenten. Remember Strade Bianche 2021 waar MVDP alle favorieten - Pogacar, Alaphilippe, Bernal en van Aert - uit het wiel reed in de steile steegjes van Siena. Met het ‘foute’ geld uit Saudi-Arabië - initiatief One-Cycling - zou dat misschien werkelijkheid worden, maar of we dat moeten willen…

Wij zullen puur uit liefde voor de koers langs het parcours van de Ronde, MVDP gaan supporten. Ook gaan de fietsjes mee om zelf wat kilometers over de gruwelijke kasseien te rossen.  

Ab+


Mad World III


De oorlog in Oekraïne duurt nog altijd voort. Het landjepik van de Russen is gelukkig wel tot stilstand gekomen. De EU geeft mondjesmaat wapens maar van de urgentie zijn ze nog altijd niet overtuigd. Wat moet er nog gebeuren? Wanneer valt het kwartje ? Herverkiezing van Trump? Leopard tanks zijn inmiddels na veel vijven en zessen geleverd, maar nog altijd geen go voor F16-gevechtsvliegtuigen. Hoe lang houdt het dappere Oekraïne nog vol? Poetin is willing om iedere Rus boven de 17 de dood in te jagen. Het manschappen-arsenaal aan Oekraïense kant daarentegen is niet onuitputtelijk.

Afgelopen jaar is er ook een oorlog begonnen die zich al lang aandiende. Na een brute afslachting van Israëliërs door Hamas heeft Israël de Gaza-strook met de grond gelijk gemaakt. Dit gaat gepaard met vreselijk veel onschuldige Palestijnse slachtoffers. Ook hier heeft het Westen - en natuurlijk de Palestijnen en de Joden in Israël - decennialang ‘verzuimd ‘ tot vrede te komen. Een tweestatenoplossing lijkt de enige weg naar vrede, maar Israël is blind (van woede) voor de wereldwijde gevolgen van hun brute optreden in de Gazastrook. Welke westerse leider heeft de ballen Netanyahu tot de orde te roepen die zelfs praat over emigratie van alle palestijnen uit Israël.

Ter relativering....dan vallen onze Nederlandse zorgen - wonen, migratie, gezondheidszorg, ongelijkheid, stikstof, wantrouwen in politiek - nog mee. De polarisatie is na de gewonnen tweede kamerverkiezingen van de PVV alleen maar toegenomen, maar we slaan elkaar de hersens (nog) niet in. Er zullen echter door het volgende kabinet (eindelijk eens) harde keuzes gemaakt moeten worden om ons kleine landje leefbaar te houden. Maar de vraag is of tegenpolen Wilders en Omtzigt het eens kunnen worden. Tegelijkertijd moeten we naar elkaar omkijken en luisteren om de democratie en tolerantie niet in gevaar te brengen. Wat meer nadenken en minder vinden (via social media) zou ook helpen. Zoals de Stoïcijnen zeggen, ‘Je hebt het recht om geen mening te hebben’.


De democratie staat in steeds meer landen onder druk. De nieuw gekozen president van Argentinië Milei is een clown met een kettingzaag. In Hongarije gooit de rechtse chanteur Orban nog altijd zand in de EU-motor en in Duitsland krijgt de extreem-rechtse AfD alsmaar meer aanhangers. 

Maar ook de grootste democratie van de wereld, de Verenigde Staten, wordt nog altijd bedreigd. Lukte het moron Trump niet om de democratie omver te werpen in 2020, in 2024 gaat hij een nieuwe poging wagen. Bully Trump lijkt, ondanks een dozijn rechtszaken aan zijn broek, de Republikeinse kandidaat te worden na de gewonnen voorverkiezingen in Iowa en Hampshire. De narcist gaat hoogstwaarschijnlijk met Biden uitmaken welke fucking bejaarde de nieuwe president van de Verenigde Staten wordt. Blijft ongelofelijk dat de democraten en de Republikeinen geen fatsoenlijke kandidaat naar voren kunnen schuiven. Als Trump het wordt, zijn de gevolgen nauwelijks te overzien. Het wordt hoogtijd dat we onze vrijheid niet zomaar voor lief nemen.

Gelukkig staat het wielervoorjaar voor de deur. Kan van Aert het gat naar MVDP dichten? Trappen Trut!

Ab+




Egmondse zandbak

Van het zand in de onmetelijke Saudische Empty Quarter tijdens de Parijs-Dakar rally was het een kleine stap naar het zand van Egmond. 

Twee maanden in het jaar wordt de wielerdiscipline Beachracen beoefend. Naast het wegracen en het mountainbiken is dit een geweldige discipline. Zeker bij een ondergaand zonnetje, een verdwaalde zeehond en de sierlijke strandlopertjes. Wel is het zaak om speciale brede slicks te monteren en de getijden te checken voordat je een Beachracer onder je kont schuift. Ik heb deze prachtige discipline al enkele jaren omarmd. In 2017 gaf ik op het Noordwijkse strand de aanzet tot de schitterende carrière van de latere Giro-winnaar Dumoulin.  


Mijn oude vertrouwde Cube die naar de klote was geholpen door het zeezout - of gebrek aan onderhoud zoals je wilt - had ik eind 2023 ingeruild voor een ‘nieuwe’ Cube Beachracer. Om extra gesoigneerd voor de dag te komen had ik met succes enkele gele fluorescerende accenten van de Cube zwart gespoten. Met het nieuwe witte stuurlint en witte zadel zag de zwart/grijze Cube er fantastisch uit. En qua handling nog een lekker fietsje ook.

Op 13 januari stond de hoogmis onder de Beachraces op het programma, de GP Egmond-Pier-Egmond. De start was op de Champs Elysée van Egmond aan Zee waar duizenden rijders zich hadden verzameld voor de 32 kilometer lange strandrace. Niet direct een afstand waar ik bang van werd.

Als pinguïns in Planet Earth III doken we met duizenden het strand op. Iedere Beachracer op zoek naar het ideale spoor. Vele eindigden voorover in het zand. Ik sprong behendig van de fiets om even verderop weer op de Cube te springen. Op de heenweg naar Velsen - Noord hadden we lichtjes de wind mee. Ik had een goede waaier gevonden waar we lekker ronddraaiden. Ik voelde dat ik goede benen had. Ik overdreef het misschien een beetje toen ik halverwege in Castricum wat handjes gaf aan het uitzinnige publiek. Op de terugweg naar Egmond voelde ik dat er nog genoeg in de tank zat om van waaier naar waaier te springen. Heerlijk gevoel om nog zoveel  Beachracers in te halen. Laat starten - thx to een bliksembezoek aan vriend  Werff in Assendelft - heeft ook zijn voordelen. Werff, een lekkere schaatser maar wel 100 kilo +, was overigens door het ijs gezakt, gelukkig zonder erg. 

Ik wist de beachrace uiteindelijk af te raffelen in 1u46min. Net wat langzamer dan de winnaar en Alpecin-Deceuninck-prof  Ramon Sinkeldam…Over twee weken het volgende strandfeestje in Scheveningen. 

Ab+