Feestje op La Redoute

Op mijn 58e verjaardag, 21 april, trakteerde ik mezelf op een wielerfeestje. Ik ben niet zo van verjaardagen, zeker mijn eigen niet. Na de plichtplegingen thuis - klein taartje en alleraardigst boekje met Oosterse wijsheden - nam ik al vroeg de benen. Ik gooide mijn beach bike achterin de Volvo en vloog naar het wielergekke België. Luik-Bastenaken-Luik stond die dag  op de wielerkalender. MVDP doet voor het eerst serieus een gooi naar de winst, hoewel niet direct zijn terrein. De ‘klimmetjes’ zijn eigenlijk te steil voor de ruim 75 kg wegende Mathieu. Maar de hoop is dat zijn wattages per kg nog altijd beter zijn dan zijn uitdager Pogacar. En met Mathieu weet je het natuurlijk nooit.

Met onderweg Studio Brussel - Bronski Beat en sexy MF - hard aan kon mijn verjaardag al niet meer stuk. Mathieu zou de kers op de taart zijn. 

Ik parkeerde mijn Volvo langs de weg vlak na afslag 46 Remouchamps op de E25 naar Luxemburg. De Côte de La Redoute - 2 kilometer á 8,8%, max 16,3% - begint vlak naast de snelweg. Ik hengelde mijn Beach bike uit de Volvo om hem even verderop te parkeren bij een mega feesttent. Het was zeehondenweer - in het voordeel van MVDP - dus ik snelde naar binnen. In mijn beste Frans bestelde ik een broodje worst, vers van de BBQ. Binnen de tent was het loeidruk. Gelukkig vond ik aan de lange bartafels nog een plekje. De Fransman naast me, François, was een fan van Cosnefoy. Kansloos. Dat bleek al snel. Ook Mathieu kon de machtige demarrage op La Redoute van Pogacar niet volgen. Niemand. Solo kwam de Sloveen in Luik over de finish. MVDP werd nog wel verdienstelijk derde na het winnen van de sprint van de achtervolgende groep. Bij de dames won Grace Brown die verrassend onder ondere Vollering versloeg in een sprint van het groepje met favorieten.

Eenmaal terug in Liège checkte ik in bij Hotel Ibis. Top hotel want de beach bike mocht mee naar bed. Voordat we naar bed gingen fietsten we  nog even langs de Eyecatcher van Luik, het station ontworpen door architect Calatrava. Na wat Insta-waardige pics ging ik op advies van een jong stel naar café La Parra. Een 30+ kroeg met allemaal uitgelaten 50-plussers. Wel gezellig, maar de volgende ochtend stond een Mini-LBL met La Redoute als afsluiter mijn programma. Kruipend kwam ik boven. Net als Mathieu. Een paar kilootjes te zwaar.

Ab+

Jip en Mathieu. En Ab+.

Voordat ik superheld MVDP op de betonnen wielerbaan in Roubaix als eerste zou zien finishen moest ik eerst zelf aan de bak.

Jip van den Bos - cycling babe - herself had mij uitgenodigd om op Super Cycling Sunday mijn indrukwekkende wattages te laten zien op de kasseien van het Westland. Bij Van Scheijndel Wielersport in 's-Gravenzande komt normaal gesproken geen hond, maar toen Femme Fatale Jip haar komst op de socials aankondigde liep de wielerzaak bommetje vol. Op Super Cycling Sunday reed ik - voor Jip - graag de kasseien uit de straat. Net als MVDP vloog ik over Westlandse kasseienstroken. Niet met mijn Specialized Allez Elite, maar op mijn 29’ inch Beach bike met brede tubes. De Ambassadrice van Shimano was duidelijk onder de indruk. Helaas moest ik mijn overdreven dadendrang bekopen met het lossen uit de kopgroep. Ik waaide uit de waaier omdat de weg te smal was. Ook Jip zat aan het elastiek, maar de ex-wielrenster van Jumbo-Visma kon de laatste plaats in de waaier op karakter behouden.

Na 1,5 uur harken tegen de wind in - en een appeltaartje onderweg - kwam ik uitgepierd terug bij Van Scheijndel. Ik was nog net op tijd voor de Q & A van Jip die al was gefinisht. De spontane Eurosport presentatrice plaatste op haar Insta-account een foto van ons onderonsje voor de wedstrijd. 

Ik was ruimschoots op tijd om MVDP met twee vingers in zijn neus Parijs-Roubaix voor de tweede keer te zien winnen. Met een monumentale solo van bijna 60 kilometer declasseerde hij zijn ‘concurrenten’. Zijn ploeg, Alpecin-Deceuninck, legde 80 kilometer daarvoor het peloton een moordend tempo op. Mathieu gaat zoveel harder over de kasseien dan de rest, dat is echt bizar. Alleen Merkx deed dat. Het voetbal heeft Johan Cruyff, het wielrennen Mathieu van der Poel. Indrukwekkend. Saai? Nu nog niet.

Luik-Bastenaken-Luik is het volgende monument op zijn bingokaart. Pogacar is gewaarschuwd.

Ab+

Grensverleggend wielerfeestje

Wat is de 'Heilige Week’ van het wielrennen zonder de VengVenga-mannen? Niks, dus wij gaven ook dit jaar weer acte de présence. Deze keer in Aalter, een metropool in het Vlaamse land tussen Gent en Brugge. Ons onderkomen was een verbouwde boerderij met een levend schilderij, een schaapskudde met lammetjes. We kwamen voor de hoogmis van het voorjaar, de Ronde van Vlaanderen. 

Op vrijdagochtend hadden we de Tesla en Audi eTron ‘volgeladen’ en twee fietsjes van Tiem en Ab achterin gepropt.  Die Witte wilde ook dolgraag fietsen, maar was na een hoogtestage op de Veluwe overtraind geraakt dus moest de kasseien en de pittige klimmetjes tot zijn grote verdriet skippen. Timo en ik waren gelukkig wel topfit. Dien zit helaas al jarenlang in een ‘chasse patate' maar wel met het geloof ooit te kunnen aansluiten bij de kopgroep. Vriend Bun heeft geen aspiraties, zit al jaren comfortabel in de bezemwagen 'Venga Venga' te gillen naar iedereen die het maar wil horen.

Al maanden keek Vlaanderen en wij uit naar het duel tussen Mathieu van der Poel en van Aert. Zou Wout, met een andere voorbereiding, het gat naar Mathieu kunnen dichten en zijn eerste monument winnen ? Maar tijdens Dwars door Vlaanderen sloeg het noodlot toe. Wout en een tros andere favorieten vielen hard in een afdaling naar de Kanarieberg in Dwars door Vlaanderen. Van Aert moest de RVV missen. Fysiek en mentaal een vreselijke klap voor de Belg. Vlaanderen huilde.

Vrijdagmiddag, na wat hoogoplopende laad issues onderweg, demarreerde we direct naar de iconische Oude Kwaremont. Maar heilige grond of niet, na een grondige inspectie en carnavaleske beelden uit het verleden, besloten we voor het proletenfeestje op de Kwaremont te passen. Op zaterdag - of was het pas zondagochtend laat? - namen we met militaire precisie het besluit de Ronde zondag op de kruisberg bij Ronse te gaan kijken. Naast dit ongoing topoverleg ‘vermaakten’ we ons met onzinnige discussies over koers situaties en persoonlijke stupiditeiten - hoe kook JIJ een eitje? Ook werden er spelletjes (?!) gespeeld. Onder grote druk van spelletjes addicts Tiem en Bun werd ‘Zet in en win’ en ‘30 seconds’ gespeeld. Zelfs narcist Witte liet zich overhalen. Wel pas nadat hij de spelregels eigenhandig had veranderd. Tijdens ‘30 seconds’ onderscheidde Witte zich voornamelijk  door grensoverschrijdend gedrag jegens - in zijn ogen domme - teamgenoten Ab+ en Dien. Matthijs van Nieuwkerk verbleekt bij zoveel verbaal geweld van ‘Le Blanc'. Witte bleek gedurende het wielerweekend overigens niet de enige. Alle vijf eigenzinnige wielernerds namen elkaar regelmatig ongenadig hard de maat, maar houden stiekem van elkaar. 

MVDP maakte de favorietenrol op paaszondag meer dan waar. Na het traditionele eieren zoeken in een druilerig Vlaanderen vloog hij over de vele steile kasseien klimmetjes. Ook waar wij ons, met gevaar voor eigen leven, hadden verschanst; op de oude Kruisberg bij Ronse. Een A-lokatie waar we de RVV twee keer konden aanbidden met een giga scherm en op loopafstand Belgische Koek-en-zopie. Na een indrukwekkende solo vanaf een spekgladde Koppenberg kwam MVDP solo uitgepierd over de finish in de snelste RVV ooit. De rest kwam op ruim anderhalve minuut op hun tandvlees over de finish. Mathieu was als een kind zo blij, net als wij. Superlatieven schieten tekort, maar we zijn gezegend om Mathieu te zien racen. Waar zien we MVDP volgend jaar? 

Ab+ 

La Primavera!

La Primavera. Waarschijnlijk het mooiste woord uit de Italiaanse vocabulaire. Het voorjaar is voor iedereen een kans - mocht dat nodig zijn - om opnieuw te beginnen. In de wielerwereld is het de dag van het eerste monument. Het was ook echt lente, de 16e maart. Eindelijk. Na een zachte winter had het voor mijn gevoel drie maanden onophoudelijk geregend. Maar in de week van de traditionele openingsklassieker, de Joop Zoetemelk Classic, steeg het kwik naar dubbele cijfers. Maar ondanks de lente-achtige temperaturen had ik voor Joop mijn Specialized beenstukken aangetrokken voor de 100 kilometer tocht. Mijn ongeschoren benen zijn namelijk verre van gesoigneerd. Mijn old school Specialized Allez Elite had met nieuwe carbon velgjes een upgrade gehad en was daar zichtbaar happy mee.

Binnen no time hadden we zestig kilometer op de teller. Mijn rechterkant voelde een stuk beter aan dan van de week toen het twijfelachtig was of ik überhaupt zou starten. Een dansfeestje vorige week en een bezoek aan de Whispering Sons hadden hun tol geëist. 

Meesterknecht Pieter zat op hoogtestage in de Franse Alpen dus moest dit jaar helaas verstek laten gaan. Maar knechten Timo en Hans namen zijn rol naadloos over. Knecht Marco was na aanhoudende perikelen blij ook van de partij te zijn. Door superknechten Timo en Hans werd ik lekker uit de vuile wind gehouden. Bij zijwind was mijn positionering in de vele waaiers goed om niet teveel energie te verspillen.We draaiden lekker, groepje voor groepje werd door ons opgeslokt.  Maar 10 kilometer voor de meet moest ik er af. Daarvoor zat ik al 5 kilometer lang aan het elastiek. Maar op karakter kwam ik drie terug door een gat met mijn neus vol in de wind te dichten. Maar uiteindelijk moest ik toch de kopgroep laten gaan. Mijn knechten waren teleurgesteld maar wisten ook dat hun kopman nog in opbouw zat naar de andere voorjaarsklassiekers.

Door mijn vroege aftocht was ik ruimschoots op tijd om La Primavera te zien. Zou Mathieu van der Poel net als vorig jaar weer kunnen winnen? 

Alleen de laatste 30 kilometer van het eerste monument in het jaar, Milaan Sanremo, is overigens interessant. De eerste 170 kilometer zijn doorgaans slaapverwekkend. Maar met bijna 290 kilometer is het eerste monument van het wielerseizoen allesbehalve een makkie. Na mijn beautysleep begon de finale met de beklimming van de Cipressa - na 270 kilometer - pas echt. Maar het verschil werd niet gemaakt op deze voorlaatste beklimming. Mede doordat de organisatie bij UAE zoek was. Op de laatste beklimming, de Poggio - 3,6 kilometer à 3,9% - knalden de favorieten wel naar boven onder aanvoering van Wellens van UAE. Pogacar opende het bal met een splijtende demarrage achter de rug van de Belg. Wereldkampioen Mathieu van der Poel zat direkt op zijn wiel. De rest moest passen maar kwam even later toch terug toen Mathieu niet vol door reed met Poga. Net voor de duizelingwekkende afdaling van de Poggio ging Poga nog een keer, maar werd door MVDP met twee vingers in de neus weer bijgehaald. MVDP werkte vervolgens niet mee in de wetenschap dat ploeggenoot Philipsen in de achtervolgende groep niet ver weg zat.  Alles kwam onderaan de Poggio met nog 4 kilometer te gaan bij elkaar. Deze favorietengroep knalden de Via Roma in Sanremo op. Mohoric probeerde het nog met een ontsnapping maar werd door MVDP zelf tot de orde geroepen. Het werd een sprint. Pedersen , Matthews, MVDP of Philipsen? Philipsen wist met een allerlaatste jump vlak voor de meet Matthews te kloppen in een millimetersprint. Poga werd derde. Welke wereldkampioen cijfert zichzelf weg? Dat doen alleen de allergrootsten.

Ab+

Jordan 'Jet' Stolz

De laatste jaren ben ik steeds minder schaatsen gaan kijken.  Rondetijden noteren met mijn ouders is iets uit een ver verleden.  In 1985 en 1986 pakten we de trein naar Friesland om te genieten van de tocht der tochten. Op een elfstedentocht hoeven we ook niet meer te rekenen. Wat over bleef zijn de WK's Allround,  al decennia een veredelt open Nederlands kampioenschap… dodelijk saai. 

De schaatssport moest een nieuwe injectie krijgen. Gelukkig was daar vorig jaar plotseling het Amerikaanse schaatsfenomeen Jordan Stolz, net 19 jaar. Met zijn geweldige techniek, met name in de bochten, verpulverd hij sinds vorig jaar de concurrentie. 

De ‘Jet’ uit Wisconsin is voornamelijk geweldig op de sprint afstanden 500, 1000 en 1500 meter. Vorig jaar en dit jaar veroverde hij met speels gemak de wereldtitel op deze afstanden. Dat was nog nooit vertoond. Hij leek de gedoodverfde wereldkampioen sprint, maar de Amerikaan koos voor het prestigieuzere WK Allround op het snelle ijs van Inzell.

Afgelopen weekend trad hij in de voetsporen van zijn illustere Amerikaanse landgenoten Eric Heiden en Shani Davis. Zij wonnen ook de wereldtitel Allround.

Het 19-jarige schaatswonder versloeg allrounder pur sang Patrick Roest in een historisch kampioenschap. De ultieme sprinter tegen de man met de lange adem. 

Was het in 2022 een stayer - Nils van der Poel - die wereldkampioen werd, nu was sprinter Stolz de beste allrounder van de wereld. Hij legde de basis op de 500 meter. Hij raffelde de 500 meter af in een formidabele 34.10 met een opening van 9.6 seconden! Voor een Allround kampioenschap ongekend. In de bocht versnelde hij door en haalde een ongelofelijke snelheid van 61 kilometer per uur. Roest verloor bijna twee seconden. Dit betekende dat Roest bijna 20 seconden goed moest maken op de 5 kilometer. De rest van het veld was na de 500 meter al afgeschminkt. Patrick Roest begon op de 5 te laat met versnellen, maar pakte alsnog maakte 10 seconden op Stolz die een dik PR reed. Echter op de 1500 meter maakte schaatssensatie Stolz aan alle illusies van Roest een eind. Hij pakte ruim anderhalve seconde op Roest in een persoonlijk duel. De 10 kilometer werd een formaliteit, maar ook daar liet Stolz zien ook de lange afstand prima aan te kunnen.

Na zijn schaats stunt bleef de jonge Amerikaan zoals altijd kalm, maar woorden schieten tekort om zijn wereldprestatie te duiden. Hij heeft een fabelachtige techniek gecombineerd met explosieve kracht die hij vervolgens ook nog eens lang kan volhouden.  Het lijkt, net als bij andere supertalenten Pogacar en Femke Bol, dat het nauwelijks moeite kost.

De 19-jarige schreef in Inzell schaatsgeschiedenis en bracht voor mij de liefde in het schaatsen kijken terug.

Ab+

Natuurlijk geweld

Ik zag vanaf de bank in mijn huiskamer dat de (doorgaans groene) buurvrouw M. de B een boom in de tuin aan het snoeien was. Snoeien is in deze misschien niet het juiste woord. De grote tak vlak onder een in aanbouw zijnd nest van een ekster stel moest er met bruut geweld aan geloven. Gelukkig bleef het nest ongemoeid. Maar ik - als natuurliefhebber - kom me niet aan de indruk onttrekken dat ze het indirect gemund hadden op het zwart-witte liefdespaar.

De eksters die een liefdesnest aan het bouwen waren schrokken zich, kijkend van een afstandje, dood. Ze waren niet de enige. 

Naast de wielervoorjaarsklassiekers, luidt de bouw van het nest ieder jaar voor mij het begin van het voorjaar in. Het mannetje en vrouwtje vliegen af en aan om het nest nog mooier te maken. Naast het kenmerkende zwartwitte verendek heeft de brutale ekster ook een prachtige metallic blauwe kleur.

Een paar dagen na de snoeibeurt waren de buurvrouw en de overbuurman - eigenaar van de liefdesboom - weer druk in de weer met de boom. De eerste snoeibeurt had blijkbaar niet het gewenste effect gehad. Deze keer hadden ze zich gewapend met namaak-eksters. Het was me inmiddels duidelijk dat zij minder enthousiast over het gevleugelde liefdesstel waren. Dat bleek ook duidelijk toen ik opheldering ging vragen. De eksters schijnen rond 4.00u in de ochtend al flink de liefde aan elkaar te moeten verklaren. Dit gaat echter gepaard met een hoop gekrijs. Zelf nooit gehoord - wij slapen aan de andere kant - maar de buurvrouw - met ingewikkelde handleiding - en de overbuurman waren het zat. Door het plaatsen van  namaak-eksters rondom het nest proberen zij de eksters aan te moedigen om een ander huis te zoeken. Ik zag aan het gezicht van de buurvrouw dat ze ondanks een verstoorde nachtrust moeite had met de verhuisplannen.

Ik dacht in een vredelievende wijk te wonen in Leiden. Zes maanden geleden knalde een aimabele buurman de duiven in zijn te verbouwen boerderij schuur doodleuk af. Hij vertelde dit met enige trots alsof hij aan het kleiduivenschieten was. Ook eksters laten zich overigens niet onbetuigd. Tot hun derde levensjaar leven ze in 'jeugdbendes'. Niets is wat het lijkt.

Ab+

Gravelkoning

Pogacar had het in een interview vooraf aan de Strade Bianche aangekondigd. Op de gravel sectie ‘Monte Sante Marie' ga ik aanvallen. 

De beste allround renner van de wereld die zijn eerste koers reed van het seizoen hield woord. Op de 11,5 km lange gravel strook van Cancellara met nog ruim 80 kilometer (!)  te gaan ging de Sloveen ervandoor. Iedereen wist het, maar niemand kon Poga volgen.

Hij reed iedereen op een hoop in een regenachtig Toscane en finishte solo als winnaar op het iconische Piazza del Campo in Siena met ruim drie minuten voorsprong. Niemand kon de ontketende Sloveen bijhouden. Ook de Visma | Lease - a - Bike brigade gaven, zonder Wout van Aert, niet thuis. Pidcock - en de rest van het veld -  voelde zich een junior tegenover de superieure Pogacar. Spannend werd het zesde monument geen moment. 

Pogacar genoot onderweg van het magische Toscaanse landschap, at een Italiaans ijsje op een dorpspleintje met zijn vriendin en reed fluitend naar de finish in Siena.

Wij van wielerclub VengaVenga hadden daardoor alle tijd om de impasse in de Nederlandse politiek te bespreken onder het genot van een Italiaans schuimig olijvensoepje met een flinke scheut Sherry en wat antipasti.

Bij de vrouwen won de gedoodverfde winnaar Lotte Kopecky. Waarom Longo Borghini van Lidl-Trek zo vaak op kop reed voor Kopecky mag Joost weten. 

Het wordt hoog tijd dat Mathieu van der Poel weer op de fiets kruipt. Volgens zijn trainingsmaatje Evenepoel is hij bergop beter geworden...

Ab+