Next level tennis

Afgelopen zondagmiddag heb ik, onderuitgezakt in mijn mancave, intens genoten van de finale tussen Sinner vs. Alcaraz op Roland Garros 2025. De tennisfinale was van een ongekend hoog nivo. Zo meeslepend. Zo goed. Vijf slopende sets met wisselende kansen tussen beide nieuwe tennishelden. De twee stonden in totaal vijf en een half uur op de baan, de langste Roland Garros finale ooit. Superlatieven schieten te kort om deze epische match te duiden.

Ik heb veel tennisfinales gezien. Tussen onder andere ‘bad boy’ Djokovic en ideale schoonzoon Federer, Nadal vs. Federer, Lendl vs. enfant terrible McEnroe, Edberg tegen Boris Becker of Borg tegen McEnroe. Misschien appels met peren vergelijken, maar Sinner - Alcaraz in Parijs was wel next level. De helden van weleer hadden tijdens hun finale wel eens een dipje. Bij de stoïcijnse Italiaan en de extraverte Spanjaard zag ik geen enkele verslapping. Hun slagen voltrokken zich in een moordend tempo, vijf en een half uur lang. De unforced errors waren op èèn hand te tellen. Zij bestookten elkaar met sublieme dropshots afgewisseld met snoeiharde groundstrokes, cross court of langs de lijn. Iedere slag werd mit vollem risico geslagen. In het verleden werd regelmatig tactischer gespeeld of meer de nadruk gelegd op het ontregelen van de tegenstander. 

Ook geen enkele wanklank op de baan. Af en toe een vuistje na wederom een sublieme winner, maar dat was voornamelijk om het punt te vieren en om het publiek nog verder in extase te brengen.  Het schuurde niet tussen de twee grote nieuwe tennishelden. Zoals het wel vaak deed in het verleden. Een rauw randje is ook leuk, maar niet bij deze jongens van pas 22 en 23 jaar. 

Deze ongelooflijke match was het definitieve einde van tijdperk Djokovic, Nadal en Federer. 

Ab+

Krankzinnige giro 2025

 Wat een heerlijke, maar ook krankzinnige Giro van 2025.

Zonder de grote drie klassementsrenners, Vingegaard, Pogacar en Evenepoel was het een prachtige strijd in de Giro d’Italia. Toen ook nog de uitgesproken favorieten Roglic en Ayuso zwak, ziek en misselijk moesten opgeven, dachten alle stervelingen te kunnen winnen. Misschien niet het GC, maar toch zeker wel een etappe. Dat leverde spectaculaire ritten op. Met onder andere een ouderwets goede Asgreen - won het wedstrijdje hard fietsen - en Giro-sensatie Verona als winnaars. Een briljante Pedersen die maar liefst vier etappes won. Met als hoogtepunt de heerlijke mini-Strade etappe waar van Aert in extremis Del Toro klopte op Piazza del Campo in Siena.

De koers ging alle kanten op, iedere dag een verrassend scenario en drie weken lang onvoorspelbaar. Tot op de voorlaatste etappe. De strijd om de maglia rosa ging tussen de jonge Mexicaan Del Toro, krijger Carapaz en de sluwe vos Simon Yates van Visma. Del Toro rijdt bij rijkste ploeg ter wereld. Wat een geweldige naam overigens voor een topwielrenner. 

Tot en met de tweede week was het toch afwachten hoe de nieuwe wielerheld Del Toro de derde week zou doorkomen. Die had hij namelijk nog nooit gereden. Simon Yates - geruisloos in de top 3 - en Carapaz stonden allebei binnen de minuut in het GC. Zij waren Del Toro’s grootste uitdagers in de monsterlijke derde week.

Derde week

In de 18e zware bergetappe naar Bormio waar zijn ‘kopman’ Ayuso definitief door het ijs zakte - of had hij geen zin om te knechten? - vertoonde Del Toro scheurtjes.  Op de Mortirolo moest hij passen, maar in de diepe finale was Del Toro wonderwel hersteld.  Hij liet Carapaz achter op het laatste korte klimmetje van de dag. Met een sierlijke Toreador beweging - alle concurrenten ontweken - kwam hij solo over de finish in Bormio. Simon Yates kwam over de streep met een 20 seconden achterstand. 

Ook in de 19e etappe - 5 cols / 5000 hoogtemeters - probeerde Carapaz tevergeefs Del Toro te lossen. Simon Yates moest wel lossen bij Carapaz en Del Toro en verloor weer kostbare seconden waardoor hij derde stond in het GC op 1.21. De Engelsman gaf achteraf gefrustreerd voor de camera zijn ploeggenoten de schuld..gewoon trappen toch? 

In de 20e etappe volgde de krankzinnige apotheose van de Giro.  Yates liet zijn benen spreken op de mega zware Colle de Finestre (18 km a 9%). Hij liet voor het eerst zijn tanden zien in de Giro. Hij demarreerde op de Finestre, 38 kilometer voor de finish. Carapaz en Del Toro konden - of wilden beter gezegd - zijn demarrage niet volgen. Daarvoor had namelijk Del Toro Carapaz wel twee keer teruggehaald…

Een bloedstollende finale volgde op de serrato van de Finestre. Carapaz reed op kop in de achtervolging op de kopman van Visma. Del Toro pokerde en nam niet over. Yates was blijkbaar geen gevaar voor het roze, die ondertussen gestaag verder klom naar de Cima Coppi - het dak van de Giro. Del Toro en Carapaz maakten nog net geen surplace. Ze wilden niet voor elkaar rijden. Carapaz reed om te winnen. Del Toro allerminst. Hij wilde niet op kop - voor Carapaz. Hij was bang dat Carapaz hem zou laten staan op het laatste stuk omhoog naar de finish. Kan moeilijk geloven dat UAE niet door had dat Yates er op dat moment met de roze trui van Del Toro er vandoor ging. Bizar. Wat fluisterde Gianetti (niet) in het oor van Del Toro?

In de mist kwam Yates boven op de Finestre. Waar was satellietrenner van Aert om Yates te helpen? Overigens had UAE - herhaaldelijk tactisch onvermogen - niemand mee in de vroege vlucht. Waarom kreeg de vroege vlucht - met van Aert! - 10 minuten?

Het was even zoeken in de mist, maar halverwege de afdaling pikte de Belg Yates op die even achter superknecht van Aert kon bijtanken. Op het vlakke (11 kilometer) liep Yates, onder beulswerk van van Aert, nog verder uit. Dat was misschien de genadeklap. Maar ook omdat Del Toro en Carapaz nog altijd niet reden. Bizar! Waar was trouwens de rest van UAE? Del Toro gaf de winst van de Giro gewoon op? Ongelofelijk. Waarom niet je ballen eraf rijden om het roze te behouden? Een renner met een naam Del Toro moet toch gewoon vechten voor zijn maglia rosa. 

Het was een hoogst merkwaardige slotfase. Was Del Toro niet gewoon de sterkste in koers? 

Yates kwam uiteindelijk ruim 5 minuten (!) eerder over de streep dan Del Toro en Carapaz. Waar hij in 2018 zijn roze trui op dramatische wijze verloor op de Finestre won hij de la maglia rosa in 2025. De interviews van UAE na de finish waren onbegrijpelijk. Net niet..jammer, hè. WTF!

Niet Roglic. Niet Ayuso. Ook niet Carapaz of Del Toro won de Giro, maar Yates won de knotsgekke Giro van 2025. 

Ab+

Verlos Gaza (en Wout)

Ik loop al langer gefrustreerd rond wat er in Gaza gebeurt. Netanyahu lapt al decennialang de ene na de andere VN-resolutie tegen Israël aan zijn laars. Onder andere het bouwen van illegale nederzettingen in Palestijnse gebieden. Maar sinds de gruwelijke aanval van Hamas op 7 oktober is het echt oorlog. 

Gaza wordt door Israël als vergelding systematisch met de grond gelijk gemaakt. Daarbij zijn inmiddels tienduizenden Palestijnen omgekomen. Kinderen, moeders, broers, zussen en vaders.

Ik kan het nieuws niet meer kijken. Ik voel me machteloos. Dagelijks berichten van Palestijnse doden. Ik vraag me af waarom de wereld niets doet tegen zoveel geweld tegen de Palestijnen die hopeloos in de val zitten. 

Ook de Nederlandse regering niet. Minister van Buitenlandse Zaken (NSC) Veldkamp doet zijn best maar fucking Wilders - pro Israël - gijzelt de amateuristische regering. Overigens niet alleen op dit onderwerp. Ook veel christenen in NL spreken zich niet uit tegen de wandaden tegen de Palestijnen van de Joodse staat. Door buitenstaanders worden Joden vaak op één lijn gezet met de politiek van Israël - lees Netanyahu. Dit is natuurlijk ook niet eerlijk. Emoties lopen vaak hoog op tijdens de ingewikkelde discussies. Niet alle christenen zijn voor Israël. Vaak pro-Jood, maar tegen de staat Israël en zijn vernietigende politiek. Door het buitensporige geweld door Netanyahu neemt wereldwijd de polarisatie toe met alle gevolgen van dien. Waarom laat Hamas overigens de gijzelaars ‘gewoon’ niet vrij?

God had dit toch graag anders gezien. 

Europees gezien is er ook wat beweging, maar niemand heeft echt de ballen om het geweld te stoppen. Ook al omdat Trump Israël onvoorwaardelijk steunt. Trump heeft het onzinnige idee om van Gaza de ‘Rivièra van het Midden-Oosten’ te maken met zijn Trump Towers als landmarks. Mijn hoop was gevestigd op het Midden Oosten. Zij willen immers een twee-staten-oplossing. Maar bij het bezoek van Trump afgelopen week werden mooie zakelijke deals gesloten, maar geen Gaza-deal.  Net als de Golfstaten heeft Trump weinig op met mensenrechten en internationale afspraken. Trump bevond zich in zijn droomwereld waar degene die betaalt, bepaalt.

Om mijn frustratie een plek te geven ging ik samen met Ing zondag 18 mei richting Den Haag. Het bekende recept..Volvo even buiten centrum (Wassenaar) parkeren en vandaar fietsend naar de stad. Daar organiseerde Amnesty International op het Malieveld een demonstratie tegen Israël. Overigens was mijn bil- en voetpijn nog aanwezig na een hoopvolle prik vorige week op de pijnpoli.

Met een rood Specialized petje - draag iets roods voor de symbolische rode lijn - gaf ik uiting aan ‘enough is enough’. Het Malieveld was bomvol. Kinderen, moeders, broers, zussen en vaders maakten een statement naar de wereld om vandaag nog te stoppen met de genocide in Israël.

Nog voordat het hele Malieveld volstroomde - wat een mensenmassa - verlieten we vlak na de speeches op het inniemini podium de demonstratie. Meelopen is toch lastig met mijn pijnlijke rechterkant.

Genocide of niet…de koers gaat gewoon door, hè. Ik was ruim op tijd voor de mini-Strade Bianche in de Giro. Wielrennen is immers de belangrijkste bijzaak in het leven. De etappe was geknipt voor - een goede - Wout van Aert. 

Ik droomde weg in mijn mancave, kijkend naar de koers in het mooiste land ter wereld. De wielerhelden moesten bijna 30 kilometer gravelstroken afwerken in het iconische Toscane. De koers over de onverharde witte wegen - vijf stroken - leverde prachtige plaatjes op.

Vanaf de eerste onverharde Strade was het koers. De mannen van Trek hadden er zin in. Pedersen wilde zijn ploeggenoten terugbetalen voor hun inzet de eerste paar dagen en reed volle bak op de eerste gravelstrook. Favoriet Roglic kwam al snel geïsoleerd te zitten. Zeker na een val en even later een lekke band op de tweede strook. Waar was zijn dure ploeg? Ook Pidcock kende pech. Wie eigenlijk niet? Del Toro maakte op dat moment de beslissende forcing voorin. Hij kreeg veel volk van Ineos - ondere andere Arensman en Bernal - en van Aert mee. De superknecht Del Toro wachtte niet op kopman Ayuso die even werd opgehouden. Een voorbode voor muiterij bij UAE wanneer Pogi niet van de partij is?

Een heerlijke koers op de stoffige wegen in Italië ontvouwde zich. Groepjes rijders overal. Groepje Ayuso met ploeggenoten Yates en McNulty met daarachter het groepje Roglic met Pidcock. Overigens waren Yates en McNulty meer bezig met hun eigen klassement dan het gat op Del Toro en van Aert te dichten.

Op de laatste strook kan alleen van Aert de ontketende Mexicaan Del Toro volgen. Bernal moet passen. Ook Arensman – goede benen volgens zijn eigen zeggen – haakte eerder af met een lekke band. In de steile straten van aankomstplaats Siena verrast van Aert Del Toro door op zijn tandvlees bij te blijven. Door op ervaring Del Toro te passeren in de laatste afvlakkende 400 meter wint de veel geplaagde Belg. Na veel misère het laatste jaar zegeviert een geëmotioneerde Wout op het heilige Piazza del Campo. Eindelijk zijn verlossing. Wanneer is Gaza aan de beurt was mijn gedachte?

Roglic en Ayuso moeten dinsdag in de tijdrit tussen Lucca en Pisa respectievelijk 1 en 2 minuten goed maken op Del Toro. Wie is de sterkste bij UAE? De tweede week gaat na de tijdrit verder met een zware heuvelrit op woensdag en donderdag, en vlakke rit op vrijdag met een punchy slot naar Vicenza. Zaterdag lijkt een kans voor de sprinters. Zondag is het weer aan de klassementsrenners in een bergrit naar Asiago.

Ab+

Koninklijk Limburg

Geen vrijmarkt dit jaar met allerlei shit die je liever kwijt dan rijk bent. Tegelijkertijd maak je mensen blij op Koningsdag met jouw rommel voor een zacht prijsje. Een geweldige win-win situatie. Ik kan zo nog wel een extra jaar genieten van de overkoopbare, maar prachtige encyclopedie van tante Annie.

Dit jaar ontlopen wij de Oranje-drukte door een weekendje in Zuid-Limburg te vertoeven. Immers geen Koningsdag in het Belgische Sippenaken. Wel een omgebouwde voorraadschuur als gerieflijk onderkomen voor een lang weekend. 

Natuurlijk miste ik mijn illegale koninklijke vrijmarktplek in Leiden, hoor. Maar gelukkig minder dan ik gedacht had. De plaatselijke blaaskapel in het buurthuis van Epen (NL) deed zijn uiterste best maar niets gaat boven de voorbijschuivende paradijsvogels in de Leidse binnenstad vanaf de gerieflijke bank van Poke Perfect in de Breestraat. Mijn onzinnige smalltalk tegen het Leidse publiek op de vrijmarkt komt in Limburg toch anders aan.

We hadden een knus huisje in het mooie Geuldal. Ware het niet dat je moest douchen op de wc !? Ook geen wasbak op de slaapkamer of in douche annex wc. We kregen in het welkomstpakket vaatwasblokjes. Een vaatwasser was echter in geen velden of wegen te bekennen. Ing kreeg daardoor wel het camping gevoel waar ze naar op zoek is.

Genoeg gezeurd. Gelukkig vergoedde de prachtige omgeving en het zonnige weer alles. Ook het terras - met loungebank - was bij nader inzien heerlijk. In de ochtendzon genoten we hier van een ontbijtje met op de achtergrond het geluid van de kabbelende geul.

Zuid-Limburg is prachtig. De glooiende heuvels, de bourgondische levensstijl, de charme, de rust. Geen veertien uur rijden naar Zuid Frankrijk, maar drie uur met de Volvo  naar het walhalla van fietsers en wandelaars. Ing aan de wandel en ik op de fiets. Lang wandelen blijft voor mij lastig. Op het terras vonden we elkaar weer. 

Oh ja, de wielerprofs reden hun laatste voorjaarsklassieker, Luik-Bastenaken-Luik. Bij de dames wist Kim Le Court - wie? - te winnen. De renster uit Mauritius had notabene in de RVV voor het eerst in een waaier gereden. Ze verdiende overigens haar sporen reeds in ultra zware meerdaagse (mountainbike) competities. Ze won verrassend de sprint voor Pieterse en Vollering. Kopecky stond geparkeerd op La Roche-Aux-Faucons. De Tour winnen lijkt heel ver weg voor haar.

Bij de mannen was de vraag of Evenepoel, net als in de Amstel Gold Race, zich kon meten met Pogacar. In de AGR riep hij sensationeel Pogi tot de orde. Helaas had de Golden Boy van het Belgische wielrennen een offday. Pogi reed - uit het zadel (!) - weg op La Redoute en niemand zag de beste wielrenner ooit meer terug. Als die andere buitenaardse renner, Mathieu van der Poel, niet meedoet, lijkt de winnaar bekend. Het wachten is op Vingegaard in de rondes om de dominantie van Pogi te doorbreken.

Wij sloten een heerlijk lang weekend af in Boscafé ‘t Hijgend Hert met een borrelplankje en bitterballen. 

Ab+

Wielerhelden in de Hel van het Noorden

Vergeet Ronaldo en Messi. Wie zijn Federer en Nadal? Zij verbleken bij Pogi en Mathieu van der Poel, iconen voor de wielersport. Misschien ben ik een beetje gekleurd, maar soit. 

Al jaren drijven ze elkaar al jaren tot het uiterste in de klassiekers. Ze rijden aanvallend, gaan uit van eigen kracht en zijn niet bang om te verliezen. Als wielermaatjes gunnen ze elkaar een overwinning. Ze genieten om tegen elkaar te rijden. Niks linkeballen, maar koers! Ieder op hun eigen terrein. Ze trakteeerden ons op het mooiste wielervoorjaar ooit.

Zondag was het weer zover. In de Hel van het Noorden nam MVDP revanche voor de Hoogmis die Pogi vorige week won. Geen klimmetjes in Parijs-Roubaix, maar killing kasseienstroken waar bike handling van doorslaggevende betekenis is. 

Pogi was sinds Greg Lemond in 1991 de eerste Tourwinnaar die Parijs-Roubaix reed. Heerlijk zo’n ronderenner die nagenoeg ook alle klassiekers rijdt omdat hij een liefhebber is.

MVDP danste op de kasseien terwijl Pogi met zijn 66 kg van zijn fiets stuiterde. Op sommige momenten zat Pogi - ja, Pogi - echt stuk. Toch kon hij Mathieu lang volgen. De twee dwongen elkaar tot het uiterste op de kasseien. Het werd een meeslepend gevecht. Totdat Pogi zo’n 38 kilometer voor de finish een bocht verkeerd inschatte. Hij kon niet meer corrigeren en tuimelde van zijn fiets. Gelukkig zonder erg. Solo ging MVDP nogmaals op de pedalen staan. Kilometerslang bleef het verschil tussen hen 10-15 seconden. Het bleef rete spannend tussen de twee beste wielrenners van de wereld. Uiteindelijk capituleerde de Sloveen, mede door een lekke band.

Ik zag MVDP solo aankomen op de iconische wielerbaan in Roubaix op een groot scherm in café De Groote Griet in Groningen. Ing had cursus in Groningen. Ik had in mijn enthousiasme 'leuk' gezegd. Achteraf realiseerde ik me dat Parijs-Roubaix op de wielerkalender stond. Maar het Forum in Groningen - wow!

In de Groote Griet raakte ik aan de praat met een Amerikaanse wielergekke sportfotograaf. We keken samen gefascineerd naar de laatste kilometers. Ik liet hem de historische foto van Greg Lemond zien in de betonnen douches van Roubaix. Hij was onder de indruk van de schoonheid van de foto en het legendarische Z-wielershirt. Hij had ooit legende Lemond geïnterviewd in Minneapolis. ‘Sympathieke vent, wist hij te vertellen. 'Heel anders dan de Move-host Lance Armstrong’ en trok het gezicht als een oorworm. 

Samen klapten we voor Mathieu van der Poel, de beste klassieke renner ooit. Op Mathieu namen we nog een Paulaner Weissbier. We keken vast vol verwachting vooruit naar de eerst volgende afspraak tussen Pogi en MVDP.  De tweede (heuvel) etappe van Tour de France is een speeltuin voor de twee wielerhelden.

Ab+

Ons heilig wielerweekend

Ook dit jaar zakten we af naar het wielergekke België voor de heilige week. Vlaanderen was nog in twijfel over de vorm van Wout van Aert voor de aanstaande Ronde van Vlaanderen. Vorige week in Dwars door Vlaanderen kon hij, na een mooie Visma-coup, eigenlijk niet verliezen. Het werd een anticlimax. Nielsen Powless zette de Visma-bijtjes in hun hemd. Wout werd tweede. 

Een riante villa met twee opgeviste zeecontainers (!?) in de tuin was ons onderkomen in Zulte. We kwamen hier aan na het traditionele laad-gepruts van Dien. Witte kon gelukkig weer fietsen en had een mooie route inclusief de beklimming van de iconische Kwaremont uitgestippeld. Dien zit nog in zijn ‘chasse patate’ maar nog steeds met het geloof ooit te kunnen aansluiten. Bun heeft al jaren letterlijk pap in de benen en bestuurt de comfortabele bezemwagen. Dit jaar een splinternieuwe VW Arteon.

Na een voedzame lunch hengelden we onze fietsjes uit de auto. Vervolgens zochten we onze weg door het prachtige Vlaamse land richting de Kwaremont. Superknecht Tiem hield zoals gewoonlijk die Witte en Ab+ richting de Kwaremont uit de vuile wind. Echter op de iconische klim liet hij ons doodleuk achter. In extremis wist ik die Witte te passeren. Maar werd vervolgens door hem doelbewust in de hekken gereden. Of nam ik wat te enthousiast het gootje om de killing kasseien te mijden? 

Vrijdagavond fileerden we met veel gemak de bizarre politiek van narcist Trump. Ook onze oude premier Markie Mark moest het ontgelden, maar de stevige kritiek aangezet door drank en drugs werd door sommigen toepasselijk weggelachen.  

Op zaterdagochtend was topoverleg omtrent het plan de campagne op zondag, de dag van de Hoogmis. We waren er snel uit. Copy/paste van vorig jaar. Koers kijken op de Oude Kerk Kruisberg in Ronse waar de renners twee keer passeren. Na het topoverleg werd het hoog tijd om ons onder te dompelen in de koers. In Oudenaarde, het centrum van de Ronde, laafden we ons aan de Gentse Strop, Belgische bitterballen met stoofvlees en de vele exclusieve fietsjes van de RVV-cyclo.

Na het haute cuisine pasta gerechtje van Witte zaterdagavond doken we onder in de schimmige spelletjeswereld van Timo. ‘Zet in en win’, ‘Flamme Rouge’ en ‘Ticket to Ride Europe’ was slechts het topje van de spelletjes-ijsberg van Tiem. Met ijzeren hand nam hij de regie in handen. Nieuw verzonnen spelregels werden direct in de kiem gesmoord. Bewust of onbewust wisten sommige spelers toch de boel te flessen. Op ervaring won Tiem met overmacht alle spelletjes. Of was het toch zijn hoge IQ wat de doorslag gaf? Onder het spelletjes geweld namen we elkaar spelenderwijs de maat. Gelukkig heeft geen ons last van (voor)oordelen, Trumpiaanse trekjes en ‘the right to have no opinion’….Ook andere oude stoïcijnse wijsheden zoals ‘twee oren, èèn mond’ werden met voeten getreden. Het is dat we elkaar al meer dan 45 jaar kennen..

Op zondagochtend, na een ritueel geslachte wieler-eclair, stelden we een aantal quiz vraagjes samen over de Ronde om te kijken wie de grootste wielernerd is. Een keer raden wie de winnaar was.

Wie wint dit jaar de heroïsche strijd, Pogi of MVDP? Kan van Aert mee met de grote twee? Dat waren de twee grote vragen voor de hoogmis op zondagochtend aan het ontbijt. Op TV zagen we nog net hoe MVDP zich sierlijk en toverend presenteerde op de fiets in startplaats Brugge. De concurrentie stond al 3-0 achter. Even later bereikten we met militaire precisie de oude Kruisberg bij Ronse. Een toplocatie waar we de RVV twee keer konden aanbidden met op loopafstand een giga scherm, een mooi park en Belgische Koek-en-Zopie. 

De koers werd zoals verwacht een tweestrijd tussen Pogi en MVDP. Vroeg in koers viel Mathieu, gelukkig zonder erg. Even verderop in de wedstrijd zat een onoplettende Mathieu van Poel te ver op de 2e doorkomst Kwaremont. Maar met veel machtsvertoon kwam MVDP weer terug op het wiel van Pogacar. Even verderop hetzelfde scenario, op de Berendries. Kort daarna passeerden voor onze neus de twee titanen in elkaars wiel. Maar twee cartouches bleek teveel. Toen Pogi demarreerde op de Kwaremont stond Mathieu geparkeerd. Wout was, na een klein schietgebedje in het kapelletje van Zulte, weer Wout. Hij deed mee in de diepe finale en werd uiteindelijk vierde achter Mathieu. 

Volgende week knalt Mathieu over de kasseien in Parijs-Roubaix. Kan Pogi zijn karretje aanhaken?

Het was ondanks het verlies van Mathieu wederom een onvergetelijk vriendenweekend.

Ab+ 

Meesterlijke MVDP

De verwachtingen tussen de eerste clash tussen Pogacar en Mathieu van der Poel dit wielerseizoen waren hoog gespannen. Pogi had zijn zinnen gezet op het eerste monument, La Primavera, dit jaar. Hij won dit monument nog nooit. Overal waar hij aan de start staat, wint hij. De Tour, de Giro, de Ronde, Strade Bianche etc. Behalve Milaan-Sanremo. 

MVDP stond er wat relaxer in omdat hij Milaan-San Remo al een keer gewonnen had. Hij had maar één plan. ‘Het wiel van Pogi houden op de Cipressa en de Poggio’, zei hij lachend. Geen loeisteile klimmetjes, maar bij 45 kilometer per uur, vreselijk zwaar. Voor Pogi is de moeilijkste wedstrijd om te winnen. De klimmetjes zijn eigenlijk niet zwaar genoeg om de punchers - o.a. MVDP - te lossen. Het werd een bloedstollende editie. 

Bloedstollend. Dat hadden we niet meer verwacht na een zeiknatte en koude eerste vijf uur koers. Daarna ontplofte de koers in het zonnetje aan de Ligurische kust. Pogi wachtte niet zoals voorgaande jaren tot de Poggio om de koers te openen. Op de Cipressa lanceerde hij zichzelf nadat eerst Wellens en daarna Narvaez een moordend tempo hadden opgelegd aan het peloton. Alleen MVDP en Ganna konden de wereldkampioen volgen. Zij het met hangen en wurgen. Ganna moest meer dan eens om zijn moeder roepen, maar kwam iedere keer terug. Maar ook MVDP zat een paar keer op zijn limiet.

Aan het einde van de Poggio counterde Mathieu de Sloveen, maar Pogi had nog genoeg over om weer terug aan het wiel te komen. Na de afdaling was er een kort onderhoud tussen Pogi en Mathieu. Wat zeiden de twee beste wielrenners van de wereld tegen elkaar? ‘Enough is enough'? Het peloton kwam niet dichterbij het ontketende trio. Een geweldige strijd tussen de beste renners van dit moment. Ganna was de bevoorrechte getuige van hoe de twee wielergoden elkaar eraf proberen te rijden. Een meeslepend duel dat we vorig jaar veel te weinig gezien hebben. 

In de straten van Sanremo kon Mathieu het best pokeren. Op de Via Roma ging hij op het juiste moment een lange sprint aan van ruim 250 meter. Hierdoor verraste hij Ganna en Pogi. Deze spontane meesterzet op het juiste moment leverde Mathieu de overwinning op. MVDP won voor de tweede keer Milaan-Sanremo na een schitterende finale.

Ab+