Terwijl heel 50Plus Nederland tegenwoordig een e-bike bestierd doen de wielrenners tijdens het WK Wielrennen in Yorkshire (UK) het nog zonder hulpmiddelen. Mathieu van der Poel is de laatste die een hulpmotortje nodig heeft. VDP bracht mij naar het geplaagde Groot Brittannië. Oké, de UWV beslissing om mij - na twee jaar - grotendeels af te keuren speelde ook mee. Ik moest er even tussenuit om tot mezelf te komen, some quality time for myself. Ook wilde ik wel eens weten hoe het met de gemiddelde Brit gaat in tijden van chaos door de Brexit.
VDP, de alleskunner uit Nederland - of België zoals je wilt - verbaast dit seizoen de wielerwereld. Koud vanuit het veldrijden, direct één van de beste dit seizoen in het Mountainbiken en op de weg. De nieuwe wielerheld tart eeuwenoude trainingsschema's op de weg. Winnaar van een historische Amstel Gold Race door uit geslagen positie alsnog glorieus te winnen. En in de voorbereiding op het WK won hij - met twee vingers in de neus - de ronde van Groot-Brittannië. De enige prijs die nog ontbreekt is de WK titel op de weg. Deze gaat VDP ‘even’ ophalen in Yorkshire, UK. Het WK parcours is op het lijf geschreven van VDP. De wegrace telt 284,5 kilometer (!) op een geaccidenteerd terrein en eindigt met zeven laps (last minute aangepast naar 9 laps) van 14 kilometer op een heuvelachtig terrein rond Harrogate. De finish loopt ook nog licht omhoog. Met andere woorden een kolfje naar de hand van master puncher VDP. Daar wilde ik live bij zijn.
Gezien mijn vliegangst was het vervoermiddel naar de UK al snel duidelijk. De ferry van IJmuiden naar Newcastle. Vanuit Newcastle zou ik dan by rail zakken richting Yorkshire - Harrogate om precies te zijn - waar VDP 'even' zijn prijs op gaat halen. Op booking zocht ik naar een typisch Brits hotelletje voor een zacht prijsje. Je weet wel, een statig landhuis met een stijve tuin met heggen geschoren in de vorm van Engelse poedels. De pond was door het Brexit debacle aardig gezakt, maar nog niet ver genoeg gezien de prijzen op Booking.com. Zij verleiden - of is het toch misleiden? - nog altijd potentiële bookers. Je bent altijd die lucky bastard die de laatst beschikbare kamer hebt kunnen boeken. Finally vond ik de Royal Station Hotel - niet ver van het centrum - in Newcastle voor een fair price. Royal sounds good, right?
Light packed - rugzakje met tandenborstel, schone onderbroeken en sokken - ging ik met de trein naar Amsterdam en vandaar uit met de klaarstaande bus naar IJmuiden. Ik was de boot naar Terschelling gewend maar dit was andere koek. Een mega cruise boot, 11 deks, 3 vreetschuren, een dozijn barretjes, een bios en veel bezopen Engelsen. Op volle zee vielen ze gelukkig minder op. Ook ik had moeite me staande te houden. In de Robinson bar dronk ik een biertje 0.0, met uitzicht op een woeste zee voordat ik aanschoof voor het lopend buffet. Ik kon de rest van verleidingen op de ferry weerstaan en dook vroeg mijn hut in terwijl de boot steeds meer een speelbal werd van de zee. De hut op de ferry was allesbehalve kingsize. Een xs stapelbedje, een ieniemienie wastafeltje en een douche waar je je kont niet kon keren. Ik had mij opgevouwen om in het stapelbedje te komen. Mijn fysio Daan zou trots op me geweest zijn hij het zien van zoveel souplesse. Slapen op zee, een sport apart. Hoe kun je rustig gaan slapen terwijl de boot flink op en neer gaat die de muren van je hut doen trillen? Toch eerst een filmpje? Gelukkig werd de zee ergens midden in de nacht wat rustiger want toen ik wakker werd had ik toch het idee wat uurtjes gemaakt te hebben. Uit het raam kijkende was de zee inderdaad tot rust gekomen. De automatic wake up call om 8.00u AM zei in niet mis te verstane bewoordingen dat ik uit mijn bed moest komen for breakfast. Een typisch English breakfast - bacon, eggs en beans - liet ik over aan mijn getatoeëerde overweighted medepassagiers. Lopen trouwens alle heren en dames uit de UK in sportoutfit?
Finally Brexit country. Van dek 11 kon ik de grillige kust van de UK zien liggen. Met een dubbeldekker - hoe kan het ook anders - werden we naar Newcastle, city of bridges, gebracht. Ze dachten we hebben nog niet genoeg bruggen, we bouwen er nog één; de Millennium Bridge in 2000. Eentje die kan kantelen hadden ze nog niet.. De hoogteverschillen in de stad deden mij ook aan San Francisco denken. Prachtig.
Bij aankomst sprong ik direct in de trein naar Durham. Ik mocht toch pas na 15u pm mijn kamer op. Castle en Cathedral - die hoog boven de stad uittornen - in Durham zijn met recht één van de mooiste van Groot Brittannië. Magnificant. Met het groene park rond river de Wear een must see.
Voor mijn beauty sleep deed ik een biertje - oké Strawberry Cider - bij de UnionRooms bar aan de overkant van mijn Royal Station Hotel. De hoge zaal met ornamenten was gevuld met party dressed people. Geen woord over de Brexit. De serveerster zei dat iedereen het zat was en Britten just want to have fun, 'Just get it over with'. Hele groepen dames, de één nog uitdagender gekleed dan de ander, was ready to party. Het lijkt alsof de Britten er in het uitgaansleven nog een schepje bovenop doen. Partyen nu het nog kan? Van je boottrip heb je overigens nog lang 'plezier' omdat je dagen erna nog steeds op en neer gaat voor je gevoel. Na mijn beauty slaap had ik gereserveerd bij Indian restaurant Rani, richting rivier de Tyne. Ik genoot van een hete curry in de kleurrijke tent. Om deze te blussen ging ik vroeg in de avond naar het mooie Revolution, schuin tegenover station. Hier ook geen Brexit stress. Dames waren ook hier 'well' dressed en vermaakten zich luidruchtig met cocktails en shotjes. De mannen zien er overigens net zo gesoigneerd uit als de ladies. Misschien iets minder sexy.. Volgens insiders spant Newcastle wel de kroon. Twee mannen - èèn daarvan straalbezopen - die ik de volgende dag sprak on the train hadden hun vrouwen notabene in Newcastle ontmoet. Als dat maar goed gaat. De Brexit is dus miles away op zaterdagavond in Newcastle. Misschien is dat een wijze les van de Britten; no matter what, have fun.
De volgende morgen - raining cats and dogs - was dan eindelijk de wegwedstrijd voor heren. Met de trein reed ik door het glooiende landschap van Yorkshire naar York alvorens door te reizen naar Harrogate. Door de stromende regen liep ik naar de minster van York. Deze mag nog niet eens in de schaduw staan van de Cathedral van Durham. Of lag het aan het slechte weer? Onder het genot van een bakkie bij Costa Coffee sprak ik een belezen - tenminste dat zei ze zelf - dame uit Londen. Zij voorziet een algehele system breakdown. Een verdeelde wereld - arm vs. rijk en links vs. rechts - waar money rules en er geen vertrouwen meer is in de democratie mede veroorzaakt door de Brexit. De Deutsche Bank is de eerste bank die crashed met alle gevolgen van dien. Misschien wordt het parlement op Bonfire night, 5 november, wel opgeblazen. Ruim 400 jaar geleden, in 1605, was de Engelse militair Guy Fawkes en wat vrienden het parlement - lees adel - meer dan zat. Ze wilden het land verlossen van de de hooghartige adel. Ondanks deze ellende bleef ze opvallend monter, typical British.
Ik pakte met deze positieve kijk op de wereld vroeg de trein in York naar het WK in Harrogate. Deze was reeds stampvol met wielerfans over de hele wereld. Gelukkig had ik wel een seat. Een seat naast wielerfan Lianne Carvell uit de UK die zwanger was. Ze is uitgerekend op 31/10! ‘Great timing’, zoals ze met gevoel voor zelfspot zei. Lianne was ook geen voorstander van de Brexit. Het parlement maakt er een zooitje van, drie jaar na de uitslag van het referendum. Ook al niet omdat ze Monkey Socks runt. Monkey socks? Wielersokken gefabriceerd in Portugal waarvan een deel van de opbrengst naar stichting tegen multiple sclerose - waar haar vriend aan lijdt - gaat. Hun initiatief en het kiezen voor een baby in Brexit time gaven mij en de UK hoop.
Het weer in Harrogate was nog slechter dan in York. De WK sfeer aan de andere kant was geweldig. Zeker toen VDP in de drivers seat zat op het ijskoude en zeiknatte parcours. Valverde - al vroeg uit koers - sprak achteraf van 'Madmen' als hij over zijn wielercollega's sprak. VDP lag op kop met een klein groepje figuranten met nog één lap te gaan. Iedereen - Ieren, Britten, Belgen en Denen - in de Cadex pop-up shop on Parlement street waren het met me eens. Voor onze neus, met nog 500 meter te gaan, zou VDP op het venijnig klimmetje zijn beslissende demarrage plaatsen. Je kan trouwens niet geloven dat de Britten straks dit EU feestje gaan verlaten. Plotseling werd het stil, iedereen was shocked. VDP stond out of the blue geparkeerd. What happened? Kramp, onderkoeld of toch te weinig gegeten? Ook ik had inmiddels kramp van het staan in mijn hele rechterkant. VDP zijn eerste reactie tegen zijn coach Koos Moerenhout was 'sorry, mannen'. De Deense 'figurant' Pedersen werd wereldkampioen.
In de Pitchers & Piano bar afterwards was de stemming ook bedrukt bij de Nederlandse wielerfans. Het ongeloof was groot. Volwassen mannen stonden met tranen in hun ogen. Het vieze Engelse Guinness bier werd gebruikt om de enorme kater weg te spoelen. Gelukkig hielp de Brit Robin en zijn aanhankelijke vrouw - of was het zijn minnares? - ons het drama te relativeren. De aanstaande Brexit is far worse. Hij was fed up met parlement. Hij wilde alsnog in de EU blijven. Waarschijnlijk tegen beter weten in. Het gaat niet gebeuren zei ik tegen hem. VDP daarentegen krijgt zijn kans nog wel.
Ab+
