International Disaster Filmfestival Adam

Ik had door corona bijna twee jaar de trein vermeden, maar nu moest ik wel. Het documentairefestival IDFA in de hoofdstad was de spreekwoordelijke stok achter de deur. Na mijn wekelijkse maaltijden ronde bij Libertas haalde ik in de stromende regen nipt de geplande trein naar Amsterdam Centraal. Hoewel het pas 13.30u was zat de trein goed vol. Het regende al de hele dag. Veel reizigers kwamen zeiknat binnen waardoor de ramen van de coupés al snel beslagen raakten. Ik vond een plekje dicht bij de deur om de muffe lucht in de coupés te ontlopen. Bij iedere stop kwam koude frisse lucht naar binnen zodra de deur open ging om het eventuele ronddwarrelende coronavirus en de condens van de ramen weg te blazen. Ik bleef echter wel op mijn hoede voor 'wappies' die te dichtbij kwamen. 

Terwijl het coronavirus, ondanks beloften van de overheid, nog altijd welig tiert staat ons de volgende ramp te wachten. Een ramp in slow motion weliswaar maar vele malen groter, het opwarmende klimaat. In het Eye in Amsterdam werd de docu 'Nature' vertoond.

Echter binnen no-time stond ik weer buiten. De documentaire over de verwoestende natuur duurde voor mij 24 minuten. Toen vond ik het welletjes. Zo'n slechte docu had ik nog nooit gezien. Of zag ik het kunstzinnige er niet van in? 

Verbouwereerd stond ik buiten in de stromende regen. Ben ik dan de enige die de docu niet op waarde weet te schatten of hebben de andere bioscoopbezoekers de ballen niet om op te stappen? Zij zaten wel droog. Het natuurgeweld deed ook in Amsterdam-Noord zijn verwoestende werk. Doorweekt vond ik door de wind de weg naar de veerboot. Nog peinzend over de belabberde docu bracht de veerboot mij weer aan wal bij Amsterdam Centraal. 

In de stoptrein naar Leiden las ik dat de Armeense filmmaker Artavazd Pelechian die 'Nature' had geproduceerd tijdens IDFA 2021 een Lifetime Achievement Award gewonnen had. Toch niet voor deze docu - van het internet gejatte, vage, zwart-wit beelden van natuurrampen - mocht ik aannemen. Maar niets bleek minder waar. De jury - hoogstwaarschijnlijk doof en blind - vond de docu de kroon op zijn rijke oeuvre. Oké, ik ben even - 2 jaar - uit het culturele circuit geweest, maar blijkbaar kun je in deze tijd flink cultureel afstompen. De Armeniër was in staat geweest om een 'magnetisch veld' van ruimte te creëren tussen twee beelden waar anderen filmmakers de beelden doodleuk aan elkaar plakken. Of was het gewoon een kutfilm die door zijn misplaatste eigenzinnigheid en aanvullend lulverhaal tot kunst was verheven? Ik denk het laatste hoewel ik wel de urgentie - om maar is een modewoord te gebruiken - van de film begrijp. 

Wij - samen voor ons eigen - en de overheid - geen daadkracht - zijn nauwelijks in staat om het coronavirus te beheersen, laat staan de wervelstorm van natuurkrachten die op ons afkomt. Als dat maar goed gaat. #staysafe. 

Ab+

Corona 2.0

Mijn vader kreeg van de week zijn corona boosterprik. Deze keer niet door jolige Haagse prik girls in het geel-groen op de penaltystip bij ADO Den Haag, maar 'gewoon' door een verpleegkundige in het wit bij een GGD-locatie in Voorburg. Het is nu echt menens. Hoewel minder feestelijk, de weg naar de vrijheid is ingezet. Waar hebben we dat vaker gehoord? 

Die ouwe had zich door het alarmerende nieuws over het stijgende aantal besmettingen weer wat teruggetrokken. Zijn eigen dochter had hij de wacht aangezet gezien een ongevaccineerde dochter aan de kant van haar vriend. Mijn broer zijn vrouw had corona ondanks vaccinatie dus hij moest ook in quarantaine. Alleen ik was (nog) safe. De boosterprik was hard nodig want na bijna twee jaar corona zitten we, ondanks een vaccinatiegraad van 85%, nog altijd in de shit.  

De chaos is compleet. Hugo de Jonge zoekt zijn toevlucht op de cover van de Linda, ziekenhuizen bezwijken, Rutte is het lachen vergaan maar probeert tegen beter weten in een nieuw kabinet op te tuigen, de solidariteit onder de bevolking is tot het nulpunt gedaald, IC-voorzitter Gommers krijgt zijn eigen talkshow en de gevaccineerden staan lijnrecht tegen de wappies. In deze donkere tijden ben ik vast in winterslaap gegaan in mijn mancave omringd met attributen uit een onbezorgd verleden.  Alleen voor een MTB-ritje in Meijendel bij mooi weer kom ik uit mijn mancave. 

Een deel van de bevolking laat zich om uiteenlopende redenen niet vaccineren. Bij deze 'wappies' spelen eigenbelang, privacy, angst of desinformatie een grote rol. Ook de bescherming van de vaccins neemt zienderogen af. Tel daarbij op de zwalkende overheid, het onvoldoende naleven van de corona basisregels door de burgers en je hebt een giftige cocktail. Volle bioscoopzalen tot 's avonds laat maar de horeca moet om 20u dicht. Pretparken blijven open, terwijl voetbalstadions voor supporters dicht blijven. Dat valt lastig uit te leggen. 

Ook was het niet handig van Rutte & co. om na de laatste golf een beeld te schetsen dat de pandemie bijna onder controle was, om over 'Dansen met Jansen' of een gebrek aan ziekenhuisbedden en personeel maar te zwijgen. De zoveelste blunder van het kabinet met nog minder vertrouwen in de overheid tot gevolg. Dit uit zich in een geweldsexplosie door idioten die een bredere onvrede vertegenwoordigen. 

Waar andere Europese landen zijn bevolking min of meer onder lichte dwang probeert te vaccineren door middel van een 2G beleid, wil Nederland door overtuiging de ongevaccineerden 'te lijf'. In de tussentijd is de jeugd, de horeca en de voetbalsupporter weer de klos en wordt anderhalve meter afstand en mondkapjes weer gemeengoed. Inzetten op gericht 2G-beleid  - ook geen wondermiddel - zou de polarisatie in Nederland verder in de hand werken. Bij 2G - gevaccineerden of genezen - worden er meer beperkingen opgelegd aan ongevaccineerden.

In omringende landen is 2G al ingevoerd. De Italiaan is in tegenstelling tot de Nederlander eerder geneigd het 2G-beleid te accepteren gezien de grote uitbraak aan het begin van de pandemie. Helaas is de gemiddelde Nederlander zo dwars om zich maar enigszins te laten sturen door de overheid. De prijs die wij met zijn allen betalen is echter hoog. #houvol #staysafe. 

Ab+

Gravelty

Limburgse Mooiste of de Ronde van Nijmegen stonden de laatste jaren steevast op de wielerkalender van Ab+. Maar ik wilde wel eens wat anders proberen dan die eindeloze onroad toertochtjes. Ik was wel toe aan wat nieuws. 

Gezien mijn licht afgenomen stabiliteit zit ik de laatste tijd veel op de mountainbike - zonder klikpedalen - in plaats van op de racefiets. Mijn afgetrapte zwarte/witte Cube Aim MTB met grijze 29’’ banden is nog altijd - net als ik - uitermate effectief en gesoigneerd. Bij gebrek aan MTB-paden in Zuid-Holland heb ik in Meijendel (Wassenaar) mijn eigen MTB-trail gecreëerd. In de vroege ochtend - weinig of geen wandelaars - ros ik op smalle wandeltrails waar mijn moeder in ruste een oogje in het zeil houdt. Van MTB naar Gravel is dan een kleine stap. De relaxte lifestyle - lager tempo, aandacht voor de natuur, biertje en BBQ - is debet aan de populariteit van gravel racing. De aanschaf door vele wielerfanaten van een dure gravelbike vind ik wel wat overdreven #noplanetb. De oude Cube Aim MTB - de Tank - is nog agressief genoeg. Aan marketing trucjes van grote (fietsen) merken heb ik sowieso geen boodschap.  

Mijn UVS ex-voetbalmaatje van der Mark nam de uitdaging aan. De voormalig begaafde spelverdeler was een paar jaar geleden naar de Veluwe verhuisd. Hier is ook waar de ‘Gravelty Herfst’ van NL Tour Rides verreden werd. Wij kozen voor de zeventig kilometer van de Graveltocht. Zeventig kilometer aan prachtige gravelpaden, de bossen en heidegebieden in herfstkleuren. Aleen uitslovers rijden de negentig kilometer variant. 

Een paar dagen voor de Gravelty tour speelde echter mijn maag en darmen op. In plaats van het stapelen van koolhydraten - pasta, pannenkoeken en rijsttaartjes - zat ik een paar dagen op rantsoen met crackertjes, rijst en tomatensoep. Gelukkig wierp dat wel zijn vruchten af. Mijn maag was meer tot rust gekomen en ook de wisselvallige weersvoorspelling weerhield ons niet gesoigneerd aan de start te verschijnen.  

Robert reed overigens illegaal mee, burgerlijke ongehoorzaamheid is hem nog altijd niet vreemd. Ik wist me wel online aan te melden hoewel de Komootcode - nodig voor navigatie - niet werkte. Door deze onkunde waren we genoodzaakt anderen, voornamelijk vrouwengroepjes, te volgen. Niet dat de heren te snel gingen, maar we wilden ook van de Veluwse natuur genieten. Naast fietsende dames, vonden we burlende edelherten en een roedel wolven op ons herfstkleurige natte gravelpad. Onze tocht werd geteisterd door hevige buien die de gravelpaden in modderstromen liet veranderen. Onherkenbaar door de opspattende modder baanden we ons een weg door de Veluwe. Gelukkig werden we ook regelmatig verblijd met een flauw zonnetje. 

De laatste 20 kilometer besloten van der Mark en ik de koers wat harder te maken. Ook wilden we snel thuis zijn met dit hondenweer. We schudden flink aan de boom waardoor we een damesclub - en enkele verdwaalde heren - uit Hardenberg bedankten voor de twijfelachtige navigatie-diensten. We bereikten even later kletsnat, maar zelfstandig, de finish bij restaurant de Thermiekbel, even buiten Arnhem. Na de fotofinish - ik klopte Robert nipt op de streep - genoten we van een biertje en een aangebrande hamburger. We spraken af om in het voorjaar ons eigen trail op de Veluwe te volgen. 

Ab+

Mancave

Jeremy Clarkson zeikt met een flinke dosis Britse humor de net gekochte truck van Top Gear maat May af. May heeft een 'van' in plaats van een truck gekocht. Met een hijskraan, dat wel. May neemt op zijn beurt de kanariegele Isuzu truck van Clarkson op de hak. Als Hammond op zijn beurt aan komt rijden met zijn afzichtelijke truck voor 2000 pond schieten beide presentatoren in de lach. Het Top Gear trio maakt een roadtrip met hun afgetrapte trucks van Birma naar Thailand (!) en moeten over een zelf gebouwde brug over de river Kwai rijden. De helden voltooien uiteindelijk de 'Long distance lorry driving' aflevering door het, prachtig in beeld genomen en onherbergzame, Birma. Clarkson haalt - zoals altijd - het bloed onder de nagels van zijn maten vandaan, maar het trio slaagt erin, na veel bizarre avonturen, eigenhandig een brug te bouwen en hun loodzware trucks erover heen te loodsen. Half liggend in mijn mancave op zolder geniet ik van bovenstaand avontuur van het Top Gear trio. En dan heb ik het niet eens over de vele close races waarin Clarkson in een supercar het opneemt tegen May/Hammond in het openbaar vervoer. Quess who wins? Topgear, een stel ondeugende schooljongens verzot op cars. 

Mijn mancave is een plek waar ik ongestoord kan mijmeren, muziek luisteren, schrijven en tv kan kijken. Even weg van de hectiek van het gezinsleven.

Echter na het geanimeerde avondeten - met liefde door mij bereid - vlieg ik steevast naar mijn mancave boven op zolder, net op tijd voor het Sportjournaal. Dit doe ik eigenlijk na mijn herseninfarct omdat mijn dag qua energielevel er wel op zit. Dat ik daarbij een Hollandse hit klassieker op Spotify - favoriete muziek van mijn vrouw en zoon - ontloop is overigens mooi meegenomen. 

Ik gun iedereen een mancave. Al was het maar alleen om ongestoord de vele hilarische afleveringen van Top Gear via Spike te bekijken. Ook Salvage Hunters op Discovery waar Drew Pritchard op zoek gaat kriskras door de UK naar vintage spullen is een favoriet. Netflix is voor mij nog onontgonnen gebied al heb ik wel met veel plezier 'The Queen's Gambit' gezien. Ik heb niks met geweld en crimi's. Deze lijken wel harder binnen te komen dan voorheen. Met talkshows kijken ben ik helemaal gestopt, same old song.. De rest van de familie thuis - vrouw en zoon - zweert bij Chateau Meiland, crimi's en alle garbage van RTL 4. Op zich niet zo gek dus dat ik ook om deze reden mijn toevlucht zoek naar de mancave. Alleen voor 'Ik vertrek' kruip ik uit mijn mancave om gezamenlijk, met een knoop in onze maag, te kijken naar zoveel onkunde. Er loopt overigens nog een rechtszaak tegen Ziggo Sport - direct bewijs is misschien te dun - die mij heeft beroofd van een rijk gezinsleven. Ook de mannen van Veronica Inside komen nog aan de beurt. 

Voor mijn 55e verjaardag in april kreeg ik een kleine makeover van mijn mancave van mijn zoon. Mijn oude vinyl platen van onder andere de Simple Minds en Depeche Mode had hij op één van de muren geplakt. Een plant zorgde voor de finishing touch. Voor de rest is de mancave een bonte verzameling van relikwieën uit mijn jonge leven..een gejat Rock Werchter bord, iconische jaren '80 platenhoezen aan de muur, een imposante beker verzameling uit mijn voetbalcarrière, de nummerplaat van mijn favoriete Volvo 850, de Supperclub dance CD's, een gestolen Bowling kegel uit mijn HEAO-periode, het eerste MTB Specialized S-Works frame met achtervering van oud-werkgever Specialized, mijn eerste shining iPod, mijn verlaten Spinningfiets, onze plastic trouwringen, een Münchener bier pul uit mijn Compaq-HP periode, een geroofd ornament van een herenhuis aan de Leidse Singel en vele wieler souvenirs. 

Mijn vrouw Ing vraagt zich steeds meer af of ik het niet gewoon lekker vind om naar boven te gaan waarbij mijn verminderde energieniveau een bijrol speelt. Met deze bombshell vanuit mijn mancave eindig ik deze column.

Ab+

Party Crashers

De knaldrang in Leiden was groot tijdens viering van het Leids Ontzet op 3 oktober. Maar de gemeente durfde in navolging van het uitgedunde demissionaire kabinet (nog) niet alle remmen los te gooien. 

Dus geen slecht playbackende Rubberen Robbie in je achtertuin of een snoeiharde punkband voor je stamkroeg, maar wel fluisterende bandjes op een paar platte schuiten op het water varend door Leiden. De jongeren werden als schapen bijeengedreven op een hermetisch afgezet stukje land met een tentdoek er overheen. Tweederangs artiesten zoals Ronnie Flex maakten hun opwachting voor de losgeslagen jongeren. Ook Douwe Bob stond in de line-up maar haakte af toen hij hoorde van de nog geldende corona maatregelen. Om de tweedeling in de samenleving nogmaals te illustreren stapte de bandleden van Douwe op na het horen van zoveel bullshit van hun leadzanger. 

Wij - ouderen - moesten het, net als de horeca en evenementen-branche, maar uitzoeken. Gelukkig - voor de gemeente - gooide het slechte weer roet in het eten. De regenpieken op Buienradar beloofden niet veel goeds. Wij zaten goddank - in het kader van een 60ste verjaardag - hoog en droog lauwe hutspot te eten in een restaurant. Ik moest na maanden van relatieve stilte wennen aan de orkaan van gesprekken in het volle restaurant. Om binnen te komen werden we 'geringd' met een roze bandje na goedkeuring op onze corona-app. Hiermee konden zij mijn migratie, leeftijd, eetgewoonten en andere (mis) gedragingen gedurende de avond traceren. Echter voordat mijn privacy werd geschonden stond ik alweer buiten. De tweede shift voor de lauwe hutspot stond te trappelen van ongeduld. 

Het regende pijpenstelen terwijl de Taptoe - jeugd van Leidse sportverenigingen lopen in een troosteloze stoet door Leiden - zeiknat voorbij het restaurant trok. We zwaaiden vluchtig voordat we onderdak vonden bij de plaatselijke hippe fietsenboer. Gelukkig werden we hier niet geringd maar konden we ons normaal misdragen tussen de trendy elektrische bakfietsen en retro bikes. Via een maat die bevriend was met de hippe fietsenmaker lieten we ons (gratis) vollopen. Alleen ik moest mijn 0.0 bier noodgedwongen bij het 'lauwe hutspot'-restaurant halen. Dat gaf me wel de mogelijkheid om ook over de belabberde appeltaart te beginnen. 

Omdat ik mijn 'bier' elders haalde voelde ik me dan ook niet aangesproken als Party Crasher toen de hippe fietsenmaker tegen twaalven vroeg bij wie we eigenlijk hoorde. Na enige zelfreflectie zamelde we wat geld in om de gemoederen te bedaren. Het is en was tenslotte 3 oktober. Gelukkig was het inmiddels gestopt met regenen om op zoek te gaan - geringd en wel - naar het volgende illegale feestje. 

Ab+

Koude douche..na historisch moddergevecht.

In het zeiknatte Leiden - viering van 3 oktober viel daarmee letterlijk in het water - keek ik naar een zeiknatte Parijs-Roubaix. Na 20 jaar stofhappen hadden we eindelijk weer eens kletsnatte versie. 

Colbrelli rolde en schreeuwde van blijdschap op het middenterrein van de velodrome van Roubaix. Even daarvoor had hij in een sprint favoriet Mathieu van der Poel en rookie Vermeersch geklopt in een heroïsche Parijs-Roubaix. 

Het was koers vanaf de eerste kasseienstrook. Door het regenachtige weer werd het een historische versie met legio valpartijen, diepe plassen, glibberige kasseien (54 kilometer) en een gedroomd  koersverloop. Iedereen wilde voorin zitten in de ondergelopen loopgraven tussen Compiegne en Roubaix om niet opgehouden te worden door valpartijen. De renners waren door de modder onherkenbaar geworden. Zelfs de scheidende Michel Wuyts van Sporza was de weg kwijt, wie zit waar? In de finale lag de Italiaan Moscon comfortabel - als dat tenminste kan in een modderige Parijs-Roubaix - op kop. Maar net voordat je dacht dat de koers in de plooi lag was zijn zege na een afloper en een crash niet meer zo vanzelfsprekend. Hierdoor kon het achtervolgende trio - MVDP, Colbrelli en de onbekende Belg Vermeersch - weer dromen van een zege in de loodzware koers. Alle drie maakten zij hun debuut in één van de mooiste monumenten in de wielersport. Wielerheld MVDP deed in deze groep het leeuwendeel van het werk terwijl hij danste in de plassen. 

Colbrelli at het bordje van MVDP helemaal leeg. Helaas het lot van een favoriet. Die andere favoriet, Wout van Aert, kon een eerdere versnelling van Mathieu op één van veertig zeiknatte kasseienstroken niet volgen. 

De jonge Belg Vermeersch was de hele dag voorin de koers. In de sprint op het monumentale velodrome kwam hij, net als MVDP,  te kort tegen de geslepen Italiaan Colbrelli. Terwijl de Italiaan nog emotioneel de pers onderhield, stond Mathieu onder de beruchte stenen douche op de wielerbaan, een koude.. maar één om nooit meer te vergeten. 

Ab+

Kratje Stella

Terwijl mijn vrienden met hun reet in Faro zaten bleef ik 'noodgedwongen' in mijn wielerbubble. Helaas durf ik nog steeds niet in een ijzeren vogel te stappen. Het alternatief was overigens prima hoor. Met fietsmaat Berco ging ik naar Leuven om mijn wielerhelden live te zien. Het wielergekke Leuven was tijdens het WK Cycling het episch centrum van de wereld. Tenminste voor wielerfans zoals ik. Met fietsjes achterin de Volvo en op de alternatieve klanken van Studio Brussel blaasden we naar Vlaanderen, de bakermat van het wielrennen. Het gehucht Herent, onder de rook van Leuven, had de twijfelachtige eer om ons te verwelkomen. 

Het sprookjesachtige Leuven stond volledig op zijn kop. Zeker omdat de Belg Wout van Aert torenhoog favoriet was voor de wegrace op zondag. Met opvallend veel gemak vonden we bij de Kathedraal een mooie plek aan het Leuven-circuit wat de profs in de finale 4x moesten afwerken. Veel Belgen gebruikten hun (volle) kratje Stella als zitplaats langs het parcours. 

Het  aanzwellende geluid van het publiek bij het passeren van de helden en de bovenhangende helikopters was onbeschrijfelijk. Het wielergekste land België - lees Vlaanderen - van de wereld werd gillend gek. Een zee van geluid ging door de mensenmassa heen. Ik was als een kind zo blij. Na het passeren van de renners bij de Sint-Pieterskerk zochten we op de Oude Markt  - onder het genot van een Stella Artois - naar een plekje voor de tv. Op Sporza lulden Michel Wuyts en José de Cauwer geanimeerd moeiteloos 7 uur koers aan elkaar. Na 15 minuten repten we ons weer naar het circuit voor de volgende passage om onze wielerhelden vooruit te schreeuwen.

Topfavoriet van Aert had de benen niet zei hij, na een enerverende koers. Tactisch was het misschien ook niet de slimste race van de Belgen. Fransman Alaphilippe werd voor de tweede keer op rij de beste van de wereld. De Nederlander van Baarle pakte verrassend het zilver.  Mathieu van der Poel kwam tekort. Zijn aanloop naar het WK was onvoldoende - rugpijn - om potten te breken. De Leuvense Jasper Stuyven viel met een vierde plaats net buiten het podium. Ondanks dit teleurstellende resultaat konden de Belgen hun knaldrang - na opheffing corona maatregelen - niet onderdrukken. Wij waren de beroerdste niet om de Belgen te troosten alvorens weer op de fiets af te dalen naar Herent. Met dank aan mijn vrouw voor de lifesaving lampjes. 

De 'day after' het Belgische wielerfeestje beklommen we - na een stevig ontbijt - de steile Wijnpers en de St. Antoniusberg. Met twee vingers in de neus vlogen we de klimmetjes op. Afbeeldingen van Mathieu en Wout op de weg droegen ons naar boven. Meerdere passages waren ons helaas niet gegund door een afloper.  Volgende week - voordat ik in een zwart gat val - de laatste kans voor MVDP en Wout van Aert tijdens het laatste monument van het wielerseizoen, Parijs - Roubaix. 

Ab+