Dolomiti

We waren de Nederlandse grens nog niet over of ik werd door die Duitse wehrmacht op de foto gezet. Ik stond er - voor mijn leeftijd - goed op. Je mag blazen wat je wil met je Volvo op de Duitse autobahn, maar door de vele wegwerkzaamheden komt er in de praktijk van lekker scheuren op de autobahn weinig terecht. Of was het toch mijn vrouw die voortdurend op de rem ging staan als ik boven de 120 reed? Maar voor een zwarte zaterdag mochten we zeker niet klagen. Veel automobilisten zouden tekenen voor in negen uur naar München.
Je bent niet in München geweest als je niet in het Hofbräuhaus een biertje hebt gedronken met een pretzel. Maar zou het alcoholvrije bier ook geïnfiltreerd zijn in de Beierse biercultuur? Enigszins tot mijn verbazing schonken ze ook in de meest beroemde bierhalle van Duitsland een lekkere alcoholfreie Weissbier.

München was onze stop richting Italië, waar we voor het eerst sinds jaren weer zouden gaan skiën. Tenminste als er sneeuw ligt. In het huidige klimaat is dat echter geen zekerheidje meer. Ik zou de lange latten, gezien mijn lichtelijke instabiliteit, knie en pijnlijke rechterzijde, met pijn in mijn hart niet meer onder binden. Ik moest het doen met een plekje in de zon met uitzicht op de besneeuwde mythische Dolomieten en een Segafredo cappuccino. Ook geen straf.
De Dolomieten vormden het panoramische decor van de skilessen van Ing, Juul en Job. Het uitzicht op Rock Roda di Vael was fenomenaal. De bruin getinte skileraar Walter van Carezza Ski leidde hen in een onverstaanbare mix van Duits en Italiaans de berg af. Ing deed haar uiterste best om zonder kleerscheuren de blauwe piste af te komen.
De omgeving was adembenemend. Met de zon op de Ice Age-achtige rotsformaties is skiën in de Dolomieten de ultieme ski-ervaring. Mijn smartphone kon het panoramische geweld nauwelijks aan. De insta-waardige pics volgden elkaar moeiteloos op. Jammer dat ook in de Dolomieten het carnaval-virus heeft toegeslagen. Onnozele kerels verkleed als de ijskoningin Elsa uit Frozen en sneeuwwitje stonden in schril contrast met de ongerepte natuur. Of was het toch het dreigende coronavirus? Anyway, we maakten ons uit de voeten voordat any virus een voortijdig einde zou maken aan een zorgeloze vakantie.

Ab+

Parasite

De helft van de tijd ben ik mijn vrouw kwijt. Sinds ze een cinevillepas heeft is ze meer in de bios dan thuis. Nog voor de film een paar Oscars won, zei Ing dat ik naar Parasite moest gaan. Parasite, een Koreaanse zwarte komedie over een arm gezin dat infiltreert in een rijk gezin.

Het Kijkhuis in Leiden was sold out. Vriend Timo had gelukkig een plaatsje vrijgehouden. Ik moest de eerste helft even in komen, maar het originele script van Parasite is alleen al een reden om te gaan kijken. De overload aan Oscars vond ik ietwat overdreven.
Nog beduusd van het surrealistische en bloederige einde van de film stapte ik op de fiets naar huis. Hierbij reed ik bijna over een dronken studente heen. Ze droeg gek genoeg een schapen-onesie. Ze lag laveloos tegen een lantaarnpaal aan. 'Gaat het wel goed?', zei ik. 'Ja hoor, niks aan de hand'. Het was duidelijk dat ze teveel gezopen had. Al spugende kroop ze nog dichter tegen de lantaarnpaal aan. 'Mijn vriendinnen van Rapenburg 120 komen me zo wel halen hoor', zei ze vol overtuiging. Ik fietste weg, maar vertrouwde de zaak niet helemaal.
Ik belde aan bij Rapenburg 120. De deur ging open. In de deur stonden twee aangeschoten studentes. De één in een konijnenpak  - met getekend zwart Dali snorretje - en de ander in een varken-onesie. Ze konden nauwelijks op hun benen staan en hielden zich staande door elkaar vast te houden.
De film is toch al afgelopen? Ik werd door de absurde setting in het Leidse studentenhuis wederom Parasite ingetrokken. Ik kneep mezelf in mijn arm. Het was toch echt. Ik vertelde dat hun vriendin, volledig out, tegen een lantaarnpaal aan lag. Het gebeurt blijkbaar regelmatig want ze blikten of verbloosden niet. Wel waren ze bereid om even mee te 'lopen'. Ze waggelden achter me aan. 'Goed dat u even langs kwam hoor', sprak het aangeschoten konijn met dubbele tong alsof ik gezellig op visite kwam. Ze schreeuwde luid de naam van haar vriendin aangezien we haar niet meer aantroffen bij de lantaarnpaal. Uit een steegje kwam Monique, alsof er niks gebeurd was, tevoorschijn. 'Hoi, wat doen jullie hier?' Het studentenleven is full of surprises, net als Parasite.

Ab+

Trumpland VII

De Iowa voorverkiezingen voor de Democraten is uitgelopen op een fiasco. Door een nieuwe app fuckup is de winnaar nog altijd - twee dagen na stemming - niet bekend. Testen was niet nodig....
De 11 kandidaten konden niet wachten op de definitieve uitslag en hebben inmiddels Iowa - met de staart tussen de benen - verlaten. New Hampshire is next. Pete Buttigeig kwam opvallend als voorlopige winnaar uit de bus. Ook Bernie Sanders werd genoemd als winnaar. Joe Biden is voorlopig de verliezer.

Ook Trump heeft de aftrap gegeven voor de verkiezingen 2020 in zijn State of the Union. De narcist had het over a great comeback of America. Hij sprak over zijn unmistakable succes. The State is stronger than ever, army is better and stronger, onze waarden zijn vernieuwd (?!), economie is booming, migratie is under control, inkomens stijgen (?!) en America is more respected. Load of bullshit natuurlijk. Dat vond voorzitter van het Huis van Afgevaardigden en democraat Pelosi ook en verscheurde voor het oog van de wereld de kopie van de toespraak.

Geboren leugenaar Trump zei ook 'The best is yet to come', met een verwijzing naar zijn herverkiezing in 2020. God moge ons behoeden. Moron Trump had het niet over het Impeachment proces. Bijna presidentieel, heeft hij dan toch iets geleerd? Het was meer een kwestie van het negeren van de aanwezige Democraten. Die hautaine houding kon hij aannemen omdat zijn Republikeinse partners in crime macht verkiezen boven normen en waarden. Showman Trump had ook een 'Surpriseshow' moment. Een militair was out of the blue teruggekomen van het front en viel in de armen van zijn niets vermoedende (?!) en huilende vrouw. Goedkoop sentiment kun je wel aan Trump overlaten.
Ook geen woord van Trump over de Iowa voorverkiezing chaos. Zijn mening had hij immers al ongezouten getwitterd. Hoe kun je een land runnen als je niet eens een kleine voorverkiezing kunt regelen.
De blamage in Iowa is een valse start van de Democraten van het verkiezingscircus 2020. Welke Democraat kan het vertrouwen herstellen en kick (ass) this idiot uit het Witte Huis?

Ab+

Exit

Na ruim 3,5 jaar getouwtrek, verlaat de UK na 47 jaar de Europese Unie.  Oké, feitelijk pas eind 2020. Nu is alleen de formele scheiding een feit. Dit keer niet een discutabele oostelijke expansie van de EU, maar een land dat eruit stapt. Dat is even wennen voor de EU. De deal moet nog verder worden ingevuld. The devil is in the detail, dus dat belooft wat voor de rest van 2020. Keep calm and carry on is het motto van het onafhankelijke UK.
In het Europarlement namen de Britten deze week reeds emotioneel afscheid. Geen tranen bij Brexiteer van het eerste uur Nigel Farrage. Volgens hem zal de uittreding  tot herbezinning van het controversiële project Europa Leiden. Volgen er meer landen, moet Europa meer geopolitiek bedrijven? Kan dat überhaupt als de 27 landen het niet altijd eens zijn?
The Sun kopte 'The Time has come'. De Verenigd Koninkrijk wordt weer een soevereine staat.

Maar wat zullen wij de Britten missen. De absurde humor van Monty Pyton, de onverschrokken Iron Lady, de typische Britse sporten rugby en cricket, Shakespeare, James Bond, de onsmakelijke fish and chips en de stiff upper lip van de Royals. 'I am fine' antwoorden als het echt klote met je gaat. Ook goodbye to Eddie en Patsy van Absolutely Fabulous.
Het Britse eiland heeft ons ook zoveel goede muziek gebracht. De Beatles, de punk van de sex pistols, Queen, Depeche Mode, David Bowie, Oasis en Rick Ashley niet te vergeten.
Hoe gaat het nu verder met de UK? Nobody knows. Het is afwachten of het voorspelde onheil werkelijkheid wordt. Wat we wel weten is dat de Britse klassenmaatschappij nog steeds prominent aanwezig is en het land hopeloos is verdeeld. Grote groepen Britten voelen zich in de steek gelaten door de elite. Speelt overigens in meer Europese landen. Aan PM Boris Johnson om ook hun vertrouwen te winnen en de eenheid te herstellen.
Het Britse eiland is eigenlijk vanaf het begin, in 1973, anti-EU geweest. Het is altijd een slecht huwelijk geweest. Aan een dood paard moet je niet trekken. Er volgen dit jaar lastige onderhandelingen. Zowel binnen het Verenigd Koninkrijk - Schotland - als met de EU. Maar hoe dan ook; 'Do not look back in anger' (Oasis, 1995).

Ab+

Kyrgios

Enfant terrible van het tennis, de Australiër Kyrgios was de laatste maanden diep geraakt door de vele bosbranden in zijn land. Mede door klimaatverandering is het uitzonderlijk droog in Australië. Hij zamelde geld in voor slachtoffers. Grote bek, klein hartje. Zo ook deze week op de Australian Open 2020.

In de 4e ronde kwam Kyrgios in het shirt van de verongelukte basketballegende Kobe Bryant het stadion binnen. De tranen stonden in zijn ogen. Kyrgios is een speler waarvoor je naar de baan gaat. Machtige service, flinke scheldpartijen, toverballen uit het niets, controversiële uitspraken in de pers, massive groundstrokes en geniale volleys, maar ook onbegrijpelijke missers. Ook heeft hij de habit om zijn rackets te slopen als het even wat minder gaat.

Zijn tegenstander in de 4e ronde van de Australian Open is  tegenpool Nadal. Van beroep Baseliner, saai en een vechter. De Spaanse nummer 1 is geen fan van de flamboyante Kyrgios. Hun onderlinge wedstrijden zijn zelden saai. De wedstrijd in de Rod Laver Arena is vanaf het begin meeslepend. Ze zijn de eerste twee sets aan elkaar gewaagd en pakken ieder èèn set. Op 5-5 in de tiebreak van de derde set slaat Kyrgios echter een dubbele fout. Bad timing. De dood of de gladiolen moet de Australiër hebben gedacht toen hij zijn tweede service (!) met ruim 210 km per uur uitsloeg. Maar ook Nadal slaat een dubbele fout. De spanning - of was het toch de huilende baby - wordt hem teveel. Na een backhand misser slaat Kyrgios zijn racket met veel geweld stuk. Uiteindelijk pakt Nadal op routine toch de derde set.

Kyrgios lijkt aangeslagen in de vierde set en al snel pakt Nadal een break voorsprong. Maar naar het einde van de set wordt het toch weer een wedstrijd als Kyrgios nog een keer aanzet en Nadal de druk voelt. Kyrgios breekt terug naar 5-5. Het Australische publiek gaat er nog eens achter staan. Op eigen service komt Kyrgios in een enerverende game op 6-5. Na een solide servicebeurt van Nadal wordt het weer een tiebreak. Hier laat Nadal zien waarom hij al jaren aan de top staat. In een gedegen tiebreak verslaat hij de wisselvallige Kyrgios.
In Melbourne is Nadal op jacht naar zijn 20e Grand Slam titel. Hiermee zou hij Federer, grootste tennisheld ooit, evenaren. Mijn hoop is gevestigd op Dominic Thiem, Nadal zijn tegenstander in de kwartfinale.

Ab+

Duin survival

In voorbereiding op de Noordwijkse MTB Beachrace ben ik regelmatig te vinden op het strand tussen Katwijk en Scheveningen. Zo ook op deze koude grijze vrijdagmiddag. Om eerlijk te zijn was ik het huis uitgegooid door mijn dochter Juul die een vriendje thuis op bezoek kreeg. Daar heb je je vader niet bij nodig. Ik ben de beroerdste niet dus ik stapte, gesoigneerd als altijd, op mijn ATB.

Echter vlak na Wassenaar was er ondanks mijn hoge wattages - tegen de 450 - geen doorkomen aan op het strand. Timing was ook niet perfect, het is immers niet de hele dag eb.  Ik zocht tevergeefs naar een pad om op het asfalt verder te gaan. Ik besloot dwars door de duinen op zoek te gaan naar een pad. Dat heb ik geweten. Ik gooide mijn ATB over het hek en zette, door zelf over het prikkeldraad te klimmen, voet op verboden terrein. Ik beklom met nog veel enthousiasme de eerste duin. De panorama was mooi maar geen zicht op een voetpad, laat staan een fietspad. In de verte zag ik hertjes verschrikt wegspringen. Ik volgde hun spoor door de duinen, op zoek naar de exit. De vele stekelstruiken maakten het er niet gemakkelijker op. De duinpannen volgden elkaar in hoog tempo op, er kwam geen einde aan.  Voor mijn gevoel liep ik wel goed - naar het oosten - maar nog altijd geen zicht op het fietspad wat ik zo goed kende.
Plotseling hoorde ik geweerschoten. WTF. Ook dat nog. Het geluid kwam dichterbij. In de verte zag ik dat twee hertjes van veraf werden afgeschoten. Jezus. Ik verhoogde mijn tempo met de fiets aan mijn hand. Ik had dorst gekregen van het vele lopen. Ik nam haastig wat slokken water uit mijn bidon en vervolgde mijn weg. Twee konijntjes sprongen voor mijn voeten uit de bosjes. Ik schrok me dood. Mijn adem stokte in mijn keel.
Het duingebied Meijendel, wat dient als buffer voor de stijgende zeespiegel, was veel groter dan ik had verwacht. Voor mijn gevoel was ik al uren aan het dwalen. Het geluid van de geweren was gelukkig verstomd. Toen ik de uitputting nabij was - van mijn mindere belastbaarheid had ik tot dan toe weinig last gehad - zag ik plotseling  iets roods achter een duin flitsen. Een fietser? Ik slaakte een zucht van verlichting toen ik meerdere fietsers zag. Even had ik getwijfeld aan mijn looprichting, maar mijn richtingsgevoel had mij niet in de steek gelaten. De achterband van mijn ATB had de duin expeditie niet overleefd. Moe maar opgelucht zocht ik in Wassenaar naar de dichtstbijzijnde bushalte. In Paviljoen de Klip - twee hertenkoppen aan de muur - aan de Wassenaarse Slag kwam ik weer op adem met een kop erwtensoep. Na een uur stapte ik met mijn ATB op de bus naar Leiden. Ik appte mijn vader dat ik niet zou komen die middag en dat hij zondag a.s. kan komen eten. Hij was blij dat ik aan een zekere dood ontsnapt was.

Ab+

Elijah

Het was inmiddels ruim 30 jaar geleden dat ik zijn vader voor het eerst zag. Waar blijft de tijd? Dat was tijdens een legendarische optreden van Bono met zijn U2 tijdens Torhout-Werchter in 1983. Vriend Werf en ik waren met de duim aangespoeld in Torhout, waar ook onze andere muzikale helden, de Simple Minds aanwezig waren. Dronken van geluk - of was het toch de alcohol? - luisterden we op de heuvel op het festivalterrein in Torhout naar de mythische new wave klanken van U2 en de Simple Minds. Bij het nummer Glittering Prize van de Simple Minds brak spontaan de zon door en ging mijn muzikale hart open. Vriend Luit - niet zo'n lifter - bleef thuis bij zijn Honda Prelude,  zijn onafscheidbare proletenbak.
Werf - bourgondiër en wereldreiziger - heeft inmiddels twee nieuwe heupen maar is still standing. Luit, 3M coryfee, heeft recent het zwemmen opgepakt om aan de onvermijdelijke aftakeling te ontsnappen. Mijn verhaal is inmiddels bekend.

Een biertje in de Balie en een hete curry in Aziatisch restaurant Wagamama waren voor ons de opmaat naar bandje Inhaler in de Melkweg. De Oz was uitverkocht voor deze topband in de dop. We waanden ons in een tijdmachine bij het horen van de eerste klanken. Ik deed mijn ogen dicht en hoorde Bono 'My Honest Face' zingen. Zijn zoon Elijah deed zijn uiterste best om niet als zijn vader te klinken, maar er was geen ontkomen aan. Ook bassist Robert Keating, ongeïnteresseerd met slobbertrui, faalde jammerlijk in dat opzicht. Adam Clayton was begin jaren ‘80 minstens zo ongeïnteresseerd en slecht gekleed. De gillende gitaar van lead gitarist Josh Jenkinson - inclusief dreadlocks - leek verdacht veel op de sound van The Edge. Maar toch hadden de Ierse twintigers een lekkere eigen sound. We dronken na afloop met Bono - incognito aanwezig - een biertje 0.0 aan de bar van de Melkweg. Hij zag dat het goed was.

Ab+