Staycation I

Naast ons kwam een familie staan die - volgens ons - niet thuishoort (?!) op natuurcamping Ruigenhoek. Te grote tent,  twee kinderen (maatje XL) en vader en moeder zo weggeplukt uit het publiek op een willekeurige zaterdagmiddag in de Haarlemmerstraat te Leiden. Niks nodig, toch lekker shoppen onder het genot van grote cola en een Febo hamburger. 

Of maken we ons schuldig aan uitsluiting en groepsdiscriminatie, iets wat welig tiert op diverse social media kanalen? Gelukkig bleven ze niet lang. Hun megalomane tent was de volgende ochtend al weg toen wij onze ogen open deden na een klamme nacht. Zouden ze onze afkeuring hebben gevoeld? Het was voor ons ook even schrikken hoor om buiten onze internetbubble niet gelijkgestemden tegen te komen. Gelukkig moesten we afstand houden in het coronatijdperk.

 

Onze vriendin en nicht Jaq en luidruchtige aanhang had gisteren al haar biezen gepakt. Twee nachten vond ze wel weer genoeg op de rustige natuurcamping. Was wel weer gezellig. De omgeving hield er waarschijnlijk een andere mening op na. Na bijna 20 jaar op camping de Ruigenhoek in Noordwijkerhout zouden de bezoekers daar inmiddels wel aan gewend moeten zijn. 

Onze pubers Job en Juul - willen eigenlijk niet meer kamperen - vonden het ook na twee nachtjes wel welletjes. Ik loste hen af bij 33 graden gedurende de langste hittegolf in Nederland ooit. JJ vonden het allang best. Hadden ze eindelijk het rijk alleen thuis. Zonder moeder die hen commandeerde om de afwas te doen en hun eigen rommel eens op te ruimen. Ik bleef - op verzoek van mijn vrouw Ing en mijn eigen plezier - maar één nachtje. Ik werd met speels gemak ingeruild door vriendin Patricia die mijn plaats moeiteloos innam. Het slapen in onze pop-up Quechua tentjes beviel overigens prima. Misschien toch wat meer nachtjes moeten blijven slapen aangezien de temperatuur op de schaduwrijke camping beter was dan thuis in de oververhitte stad. Ik was overigens wel goed genoeg voor het brengen van een frisse maaltijdsalade op één van de tropische avonden. Eind augustus ronden we onze staycation af in een huisje in Zeeland. Gelukkig volledig in onze eigen bubble. 

Ab+

'La Primavera'

Terwijl de wielerwereld zijn wonden likt na de horrorcrash van Fabio Jacobsen in de Ronde van Polen - door toedoen van mede-sprinter Groenewegen - zijn de klassieke renners nog altijd in Italië. Daar worden de eerste post- corona wielerwedstrijden gereden. Overigens reden de klassementsrenners inclusief Dumoulin en Roglic zich in Frankrijk letterlijk en figuurlijk warm voor de Tour de France tijdens de opgewaardeerde Tour l'Ain. Roglic was, voor zijn Tour concurrent Bernal, in de eerste etappe bergop de beste. In de ronde van Polen deklasseerde  Belgisch wielertalent, Remco Evenepoel, zijn concurrentie in de bergrit naar Bukovina.  

Wielerhelden Wout van Aert en MvdP zijn ook nog in Italië. De eerste krachtmeting - Strade Bianche - tussen hen op de overvolle wielerkalender werd in het voordeel beslist van Wout van Aert. La Gazzetta dello Sport rekende MvdP tot één van de topfavorieten in het eerste (!) monument van het jaar, Milaan-SanRemo. MvdP vond de favorietenrol lichtelijk overdreven, maar ik ging er vanuit dat hij, na de pech in Strade Bianche, aaste op revanche. De Primavera - klinkt midden in de zomer wel erg vreemd - is met ruim 300 km het langste monument. 

De hitte op de camping Ruigenhoek in Noordwijkerhout had ik - last minute - ingeruild voor een relatief koele plek voor de buis. Ik zag, onder het genot van een koude Hoegaarden 0.0, hoe de favorieten hun kruid droog hielden op de Cipressa - de eerste scherprechter van de dag. Echter de sprinters Gaviria en Ewan stonden wel geparkeerd op de beklimming. Dan moest het maar gebeuren - zoals zo vaak - op de Poggio, de tweede en laatste scherprechter. De Poggio is met zijn lengte van 3,6 kilometer tegen 4% en een max stijgingspercentage van 8% niet eens zo rete zwaar maar wel na 300 kilometer in de volgelopen benen. Nibali nam op de Poggio het initiatief. Zijn aanval werd door Alaphilippe en Wout van Aert gecounterd. De rest moest passen. Even later is een versnelling van Alaphilippe op het laatste stuk van de beklimming van Aert te machtig. De rest zat op een paar honderd meter erachter. In de afdaling van de Poggio achterhaalde de sterke van Aert - op de macht - Alaphilippe. De achtervolgende groep met MvdP zat er vlak achter. Met nog 5 kilometer te gaan was  het gaatje maar 5 seconden. Maar ze kregen het niet meer dicht. In de straten van San Remo maakten van Aert en Alaphilippe uit wie het eerste monument van het wielerseizoen zou winnen. Met een machtige jump op de streep klopte van Aert Alaphilippe nipt en won - na Strade Bianche - zijn eerste monument. MvdP was na de aankomst op Via Roma in San Remo niet bereikbaar voor commentaar. Hij had erop gerekend dat op de Poggio van Aert en Alaphilippe terug gepakt zouden worden. MvdP moet niet rekenen. Gegokt en verloren. Hij lijkt zich nu al te moeten focussen op de najaarsklassiekers (!) Ronde van Vlaanderen en Parijs Roubaix. Zolang hij met zijn hart koerst komt het wel goed.  

Ab+

Koers!

Na maanden op de rollenbank te hebben getraind en een paar flauwe rondjes in een teletubbie landschap op Zwift was het zaterdag 1 augustus eindelijk weer echt koers. En met welke koers kun je het uitgestelde wielerseizoen door het coronavirus beter beginnen dan met de Italiaanse iconische wielerkoers Strade Bianche. 

Stof happende wielrenners, torenhoge cipressen, Toscaanse heuvels, een los geslagen peloton en publiek op afstand waren de ingrediënten van een prachtige koers. Zelf waren we ook van plan om de fiets onder de kont te schuiven. Met de sportfiets van Leiden naar Rockanje via Maassluis zouden we onze staycation vieren. Oké, een stuk minder heroïsch dan de Strade Bianche maar daarom niet minder leuk. Echter onze 'Strade Bianche' viel door een rugblessure van mijn vrouw Ing in het water. 

De wielerwereld, met België voorop, had  maanden naar de herstart van het wielerseizoen uitgekeken. Het is vanaf nu drie maanden lang koers. Als koeien die de hele winter op stal hadden gestaan, zochten de wielerhelden briesend en dansend hun weg op de Toscaanse heuvels. Vooraf - breed uitgemeten in de pers - zou Strade Bianche gaan tussen MVDP en Wout van Aert. Met ruim 60 km op onverharde wegen zouden zij, als crossers, in het voordeel zijn. Of zou het hete weer roet in het eten gooien? 

De heroïsche strijd brandde los op ruim 50 km van de streep toen Fuglsang op de pedalen ging staan. Mathieu van der Poel en Alaphilippe stonden geparkeerd. Zij hadden na een lekke band kostbare kracht verspild om terug te keren bij de favorieten. De hitte deed de rest. Andere favorieten als van Aert, Schachmann, Formolo, Bettiol en van Avermaet waren wel op de afspraak. Op de laatste 'dirt road' strook sloeg van Aert - op de macht - zijn slag. Fuglsang moest passen terwijl van Avermaet en Bettiol de man met de hamer tegen kwamen. Schauchmann en Formolo kwamen op 9 seconden maar konden het gat niet dichten naar de ontketende Wout van Aert. 

Solo kwam de Jumbo-Visma renner aan op het lege, maar prachtige Piazza del Campo in Siena. Na twee eerdere ereplaatsen nu het hoogste podium. België kan zijn geluk niet op met zijn nieuwe wielerheld. Het belooft alsnog een mooi wielerseizoen te worden. Met of zonder rondemissen.

Ab+

Koers! Cannot wait...

Na maanden op de rollenbank te hebben getraind en een paar flauwe rondjes in een teletubbie landschap op Zwift is het zaterdag 1 augustus eindelijk weer echt koers. Met welke koers kun je het uitgestelde wielerseizoen beter beginnen dan met de Italiaanse iconische wielerkoers Strade Bianche.

Ab+

Trumpland X

Waar in Europa het coronavirus redelijk onder controle is zijn de staten Florida, Texas en Californië in de US weer in lockdown gegaan. Ook in veel Zuid-Amerikaanse landen waar de bevolking wel moet werken om te overleven, de president een volslagen idioot is en de steun van de overheid ver te zoeken is, is de kans op besmetting groter. Beslissingen worden niet genomen op basis van wetenschap maar 'gut feeling'.  Dit geldt niet alleen voor de traditionele arme Zuid-Amerikaanse landen zoals Brazilië en Mexico maar dus ook voor de US. De US, ooit een machtig land met veel aanzien. The American Dream is een nachtmerrie geworden. Onder Trump is de US inmiddels toegetreden tot het rijtje van 'Failed states'. 'Make America great again' blijkt een loze belofte.
Door het coronavirus zijn de tegenstellingen in de US alleen maar groter geworden. Arm vs. rijk, zwart vs. blank, Democraten vs. Republikeinen. Narcist Trump wakkert met zijn bizarre uitspraken de polarisatie alleen maar aan met alle gevolgen van dien.
Als op maandag 13 juli een blanke vrouw in Houston (Texas) zonder enige aanleiding - 'ze keek naar me' - haar gun gebruikt tegen een zwarte moeder met kind op een parkeerplaats van een shopping mall is de geest uit de fles. De zwarte vrouw sterft in het ziekenhuis aan haar verwondingen. Dit is de indirecte aanleiding tot een heuse burgeroorlog. Sprak president Trump dan toch profetische woorden bij Mount Rushmore aan de vooravond van Onafhankelijksdag toen hij de oorlog verklaarde aan radicaal-links fascisme?

Onder invloed van de Black Lives Matter beweging breken er, net als na de dood van George Floyd, grote rellen uit in veel Amerikaanse steden. Als Trump het leger inzet grijpen de Democraten onder leiding van US president in spe Alexandria Ocasio-Cortez - in. Wat begon als een racisme incident ontwikkelt zich al snel tot een politieke strijd tussen links en rechts, progressief vs. conservatief Amerika. Maar ook een strijd tussen het Noorden en het Zuiden zoals die ook plaatsvond tijdens de Amerikaanse burgeroorlog tussen 1861-1865. Na een korte guerrillaoorlog in de straten van New York en een beslissende veldslag op het platteland van Alabama wordt redneck Trump - nadat het leger uiteindelijk tegen hem keert - gedwongen zijn nederlaag te erkennen.
De vrede wordt getekend in Jackson, de hoofdstad van Mississippi. Om af te zijn van de eeuwigdurende verdeeldheid in de US mag Trump zijn eigen staat oprichten, Trumpland. Deze basically behelst de Zuidelijke staten. Onder 'dealmaker' Trump worden de belastingen voor de rijken verlaagd, de klimaatcrisis ontkent, arbortus verboden, de kolenmijnen weer geopend en wordt de Confederatie vlag in ere hersteld. De noordelijke staten waaronder New York en Californië gaan onder de huidige Verenigde Staten - minus een aantal sterren in de vlag - verder. De EU heeft al aangegeven Trumpland niet te erkennen en heeft vergaande sancties afgekondigd.

Ab+

De groeten

Een Handshake om elkaar te begroeten lijkt na de coronacrisis verleden tijd. Uit onderzoek blijkt dat een Box - elkaar aantikken met een gebalde vuist - 80% minder kans geeft op doorgeven van bacteriën. Een Elbow - je kan wel raden wat dat inhoudt - is nog meer corona-proof.

In Japan is een simpele buiging naar elkaar toe al eeuwenlang de manier elkaar te begroeten en respect te tonen. In grote delen van Azië en in India is het hindoeïstische Namesté, het plat tegen elkaar houden van de handen en naar de ander toebuigen, het gebruikelijke begroetingsteken. Deze begroeting is inmiddels wereldwijd flink ingeburgerd bij iedereen die wel eens een downward facing dog-pose aanneemt.  Het ziet er naar uit dat we moeten gaan wennen aan een nieuwe algemene begroeting. Ik ga persoonlijk voor de subtiele buiging van de Japanners.
Voor velen - misschien meer dames dan heren - is een nieuwe manier van begroeten ook een zegen. Moet je nou van iedere, uit zijn mond stinkende, wildvreemde een kus op je wang ontvangen op de verjaardag van een ver neefje? Ook awkward situaties waarbij jij een hug wil geven en de ander een coole Box zijn voorgoed verleden tijd. Het voelt ook zo lullig. En hoe zit het nou eigenlijk met die Franse zoenetiquette? Twee, drie of toch vier en aan welke kant moet je beginnen? Er zijn zelfs geografische zoenkaarten van Frankrijk. Van deze onzin zijn we gelukkig bevrijd sinds het corona geweld. Namesté.

Ab+

Man van glas

Arjen Robben is terug bij FC Groningen. Ja, je leest het goed. Wrijf nog maar even in je ogen, knijp nog een keer in je arm. Had hij geen afscheid genomen na een schitterende carrière? Hij is back.
Niet nog ff zijn zakken vullen in een verre en hete zandbak of China, maar gewoon terug naar huis in Groningen.

De shirtjes met de naam Robben zijn in Groningen niet aan te slepen. Net als bij zijn vorige roemruchte clubs Real Madrid en Bayern München. Robben is een atypische topvoetballer. Waar andere topvoetballers zich aanstellen met stompzinnige tatoeages, hoertjes, supercars en veel drugs, blijft de gedreven Robben met beide benen op de grond. Sneijder koos in zijn nadagen voor de zandbak in Saudi-Arabië. Voetballen in 50 graden met een paar kamelen op de tribune voor een paar oliedollars. Of onderweg naar eeuwige roem toch nog wat geld verloren aan louche zaken. Sneijder kennende is dat niet ver naast de waarheid. Dit wordt nog eens bevestigd in zijn recente memoires.  Ander oranje-icoon Van der Vaart was gewoonweg te lui om nog ergens aan de bak te gaan. Zijn vrouw Estavana Polman heeft meer ballen.
De man van glas koos voor zijn oude liefde FC Groningen om nog even lekker te voetballen bij zijn cluppie. Hoe vaak hij zal spelen in de Euroborg blijft afwachten gezien hij bij zijn laatste club Bayern meer geblesseerd was dan hij speelde. Maar het is fantastisch dat zo'n geweldige voetballer weer te bewonderen valt op de Nederlandse velden. Met of zonder publiek. Stay safe!

Ab+