Grand Départ 2025

Op de klanken van Bananarama’s 'Cruel Summer' op Studio Brussel vloog ik in de Volvo met de All Purpose Bike (APB) achter in naar camping L’image et les Alouettes.  Een typische Franse camping, even buiten Lille. Lelijke huisjes, een verwaarloosde  geitenboerderij en smerige toiletten. Camping? Ja, je leest het goed. Niet in een tentje natuurlijk, maar in de Volvo. Matrasje achterin en een zelf geïmproviseerde luifel aan de dakrail van de Volvo. Broer Eric had wel een tentje. 

De Mystery Guest - raden mag - sliep natuurlijk niet op een camping.  Net buiten Lille wist hij last minute nog een hotelletje te boeken. Hij claimde bij het ontbijt in het hotel een beschuitje met wielerbabe Jip van den Bosch gegeten te hebben. De crew van podcast ‘In de Waaier’ zat namelijk in hetzelfde hotel.

Le Grand Départ van de Tour was dit jaar in Lille. Die stad waar je op weg naar je vakantiebestemming in het Zuiden doorheen blaast, maar nooit stopt. Lille is een prachtige stad met een eeuwenoud centrum waar de rivier de Deule sierlijk doorheen kronkelt. Op een boot  - het linkse bolwerk ‘Le Bus Magnifique' - in de Deule proostten de Mystery Guest en ik  op de start van de Tour en op vader Daan. Eric kwam even later aangezeild op zijn vouwfietsje. Na het vakkundig invullen van zijn tour poule gingen we op zoek naar een restaurant. Difficile, bleek in de chaos van de Grand Départ. Uiteindelijk namen we genoegen met een hamburger tent de luxe.  Zij bleken een heerlijke burger met een bijzondere smaakcombi op het bord te toveren. 

De ochtend van de Grand Départ stond, na de nodige café discussies, in het teken van parcoursverkenning van de 1e etappe. We vonden met militaire positie op de bicyclette een prachtige plek vlak voor de laatste bocht naar de finish. We maakten ons op voor een koninklijke sprint. Die kwam er niet. Een waaier, knap opgezet door Alpecin, zette veel sprinters eerder in de etappe op achterstand. Sprinter Philipsen - wel scherp -  won de etappe en het geel met twee vingers in de neus.

Dag twee van de Tour begon onstuimig. Wij hadden lekker geslapen in ons nieuwe gerieflijke onderkomen in Boulogne sur Mer. Het was hondenweer geweest in de nacht. Eric - hardleers op de camping - stond al vroeg als een verzopen kat op de stoep. Hij was weggespoeld op de camping.  Met open armen ontvangen vingen we hem op. Zeker toen hij, na bezoek van de Boulangerie, met een doos vol eclairs aankwam.

 De ASO had een prachtige finale in etappe twee neergelegd. Vier korte AMG-like klimmetjes in de laatste 30 km. Constant op en af, draaien en keren. Kortom een kolfje naar de hand van MVDP. Maar ook van de klassementsrenners. De top van de laatste klim lag aan de voet van de prachtige middeleeuwse stadsmuur in Boulogne sur Mer.

Voor de etappe gingen de Mystery Quest en ik nog een stukje trappen. Dat hebben we geweten. Lekke band, unbound modder, steile klimmetjes, valpartijen en Tourparcours  barrières. Het werd een heroïsche tocht. We waren trots op onszelf dat we als twee onhandige mannen van tegen de 60 een bandje konden wisselen. 



Net op tijd voor de finale van etappe twee kwamen we totaal uitgepierd aan bij de imposante stadsmuur.  Eric - en tienduizenden wielerfans - wachtte ons op boven aan klim met een koude panache. Even later kwam onze wielerheld op kop langs om even later iedereen erop te leggen. Glorieus won hij voor Pogacar en Vingegaard de etappe en het geel. We konden ons geluk niet op. Ik wilde vader Daan appen, maar de Tour stopt voor niemand. Ook niet voor vader Daan. R.I.P.


Ab+


Laatste Tour de Daan



Na het overlijden van Mieke, mijn moeder, in mei 2019 is nu ook mijn grootste fan, vader Daan overleden‘. ‘Haal de politie erbij’, schreeuwde die ouwe toen ik als flegmatieke linksbuiten van DWO een verdediger weer eens dol draaide en vervolgens werd afgezaagd.

Daan groeide op in de zware oorlogsjaren - we hopen zijn opgeschreven oorlogsmemoires nog te vinden tussen de puinhopen in zijn appartement aan de Uiterwaard in Zoetermeer. Hij ontmoette ma, dankzij een licht duwtje van zus Claar, op een verplegingsfeestje in Bussum. Niet veel later toerden ze - in love - op de motor kris kras door Oostenrijk. Daan was lief, bescheiden, onbaatzuchtig en had bovenmatig belangstelling in de ander. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt. Ik vrees, ondanks de NAVO-top, dan ook voor de wereld.

Daan ‘moest’ van zijn vader de onrendabele melkzaak in Bussum eind jaren vijftig overnemen. Toendertijd sprak je je vader nog niet tegen. Hij kon uiteindelijk niet winnen van supermarkt Simon de Wit, die in de buurt gevestigd werd. Gelukkig nam hij op tijd een dapper besluit en trok met zijn drie wolken van kinderen - Eric, Annemieke, Albert - en zijn vrouw Mieke begin jaren zeventig naar het pittoreske Zoetermeer. Daar begon hij een nieuw leven. Eerst als keurmeester, daarna als hartelijke bankbeheerder en jarenlang als voetbalhooligan bij DWO en later UVS in Leiden. Daan heeft lang genoten van zijn vroege pensioen en heeft samen met Mieke half Europa doorkruist. 
Zijn doofheid vond hij lastig. Toen Mieke overleed in 2019 verloor hij zijn beste maatje, maar hield zich knap staande. Na het missen van zijn grote teen eind 2024, werd er een kwaadaardig plekje op zijn long gevonden. In combi met COPD ging het snel bergafwaarts. Daan was op. 

Wij zullen moeten wennen aan nooit meer. Nooit meer een praatje over de (wereld) politiek onder het genot van een bakkie koffie met gevulde koek. Nooit meer scheuren in je zo geliefde auto. Nooit meer zeiken over Ajax. Nooit meer honderden kilo’s strijkers opslaan in de garage aan de Fivelingo. Nooit meer samen bladeren in het ANWB beste boek van de weg. Nooit meer een partijtje koersbal met je koersbal maten. Nooit meer bijpraten met Job en Juul. Nooit meer ‘ben je met het autootje'? Symbolisch genoeg, is het autootje ook op. Nooit meer..

Maar we houden ons vast aan de vele mooie herinneringen. Als ‘Maffiabaas’ - snor, regenjas en hoed - of Wim de Bie zoals je wilt, op de borrel in ons Leids studentenhuis. De  Sinterklaasavonden met jouw filosofische gedichten. De vele Franse campingvakanties. Met zijn drieën opgevouwen op de achterbank van de Opel Kadett met op de trekhaak een Tago. We aten broodjes uit de kofferbak. De jaarlijkse nieuwe haring-uitjes naar Scheveningen. De drie oktober optocht in Leiden. De verjaardagsfeestje van Job en Juul. Onze intense roadtrips - Tour de Daan - met Eric naar de Tour de France. Pas du vent, nog even een plasje plegen..

Ma zei op mijn vaste fietsrondje Meijendel van de week nog dat ze haar lief met open armen zal ontvangen. 
Lieve Pa, jouw liefde, draagt ons.

Ab+


Next level tennis

Afgelopen zondagmiddag heb ik, onderuitgezakt in mijn mancave, intens genoten van de finale tussen Sinner vs. Alcaraz op Roland Garros 2025. De tennisfinale in Parijs was van een ongekend hoog nivo. Zo meeslepend. Zo goed. Vijf slopende sets met wisselende kansen tussen beide nieuwe tennishelden. De twee stonden in totaal vijf en een half uur op de baan, de langste Roland Garros finale ooit. Superlatieven schieten tekort om deze epische match te duiden.



Ik heb veel tennisfinales gezien. Tussen onder andere ‘bad boy’ Djokovic en ideale schoonzoon Federer, Nadal vs. Federer, Lendl vs. enfant terrible McEnroe, Edberg tegen Boris 'Boom Boom' Becker of Borg tegen McEnroe. Misschien appels met peren vergelijken, maar Sinner - Alcaraz in Parijs was wel next level. De helden van weleer hadden tijdens hun finale wel eens een dipje. Bij de stoïcijnse Italiaan en de extraverte Spanjaard zag ik geen enkele verslapping. Hun slagen voltrokken zich in een moordend tempo, vijf en een half uur lang. De unforced errors waren op èèn hand te tellen. Zij bestookten elkaar met sublieme dropshots afgewisseld met snoeiharde groundstrokes, cross court of langs de lijn. Iedere slag werd mit vollem risico geslagen. In het verleden werd regelmatig tactischer gespeeld of meer de nadruk gelegd op het ontregelen van de tegenstander. 
Ook geen enkele wanklank op de baan. Af en toe een vuistje na wederom een sublieme winner, maar dat was voornamelijk om het punt te vieren en om het publiek nog verder in extase te brengen.  Het schuurde niet tussen de twee grote nieuwe tennishelden. Zoals het wel vaak deed in het verleden. Een rauw randje - woede uitbarstingen van John McEnroe - is ook leuk, maar niet bij deze jongens van pas 22 en 23 jaar. 
Deze ongelooflijke match was het definitieve einde van tijdperk Djokovic, Nadal en Federer. 

Ab+


Krankzinnige giro 2025

 Wat een heerlijke, maar ook krankzinnige Giro van 2025.

Zonder de grote drie klassementsrenners, Vingegaard, Pogacar en Evenepoel was het een prachtige strijd in de Giro d’Italia. Toen ook nog de uitgesproken favorieten Roglic en Ayuso zwak, ziek en misselijk moesten opgeven, dachten alle stervelingen te kunnen winnen. Misschien niet het GC, maar toch zeker wel een etappe. Dat leverde spectaculaire ritten op. Met onder andere een ouderwets goede Asgreen - won het wedstrijdje hard fietsen - en Giro-sensatie Verona als winnaars. Een briljante Pedersen die maar liefst vier etappes won. Met als hoogtepunt de heerlijke mini-Strade etappe waar van Aert in extremis Del Toro klopte op Piazza del Campo in Siena.

De koers ging alle kanten op, iedere dag een verrassend scenario en drie weken lang onvoorspelbaar. Tot op de voorlaatste etappe. De strijd om de maglia rosa ging tussen de jonge Mexicaan Del Toro, krijger Carapaz en de sluwe vos Simon Yates van Visma. Del Toro rijdt bij rijkste ploeg ter wereld. Wat een geweldige naam overigens voor een topwielrenner. 

Tot en met de tweede week was het toch afwachten hoe de nieuwe wielerheld Del Toro de derde week zou doorkomen. Die had hij namelijk nog nooit gereden. Simon Yates - geruisloos in de top 3 - en Carapaz stonden allebei binnen de minuut in het GC. Zij waren Del Toro’s grootste uitdagers in de monsterlijke derde week.

Derde week

In de 18e zware bergetappe naar Bormio waar zijn ‘kopman’ Ayuso definitief door het ijs zakte - of had hij geen zin om te knechten? - vertoonde Del Toro scheurtjes.  Op de Mortirolo moest hij passen, maar in de diepe finale was Del Toro wonderwel hersteld.  Hij liet Carapaz achter op het laatste korte klimmetje van de dag. Met een sierlijke Toreador beweging - alle concurrenten ontweken - kwam hij solo over de finish in Bormio. Simon Yates kwam over de streep met een 20 seconden achterstand. 



Ook in de 19e etappe - 5 cols / 5000 hoogtemeters - probeerde Carapaz tevergeefs Del Toro te lossen. Simon Yates moest wel lossen bij Carapaz en Del Toro en verloor weer kostbare seconden waardoor hij derde stond in het GC op 1.21. De Engelsman gaf achteraf gefrustreerd voor de camera zijn ploeggenoten de schuld..gewoon trappen toch? 

In de 20e etappe volgde de krankzinnige apotheose van de Giro.  Yates liet zijn benen spreken op de mega zware Colle de Finestre (18 km a 9%). Hij liet voor het eerst zijn tanden zien in de Giro. Hij demarreerde op de Finestre, 38 kilometer voor de finish. Carapaz en Del Toro konden - of wilden beter gezegd - zijn demarrage niet volgen. Daarvoor had namelijk Del Toro Carapaz wel twee keer teruggehaald…

Een bloedstollende finale volgde op de serrato van de Finestre. Carapaz reed op kop in de achtervolging op de kopman van Visma. Del Toro pokerde en nam niet over. Yates was blijkbaar geen gevaar voor het roze, die ondertussen gestaag verder klom naar de Cima Coppi - het dak van de Giro. Del Toro en Carapaz maakten nog net geen surplace. Ze wilden niet voor elkaar rijden. Carapaz reed om te winnen. Del Toro allerminst. Hij wilde niet op kop - voor Carapaz. Hij was bang dat Carapaz hem zou laten staan op het laatste stuk omhoog naar de finish. Kan moeilijk geloven dat UAE niet door had dat Yates er op dat moment met de roze trui van Del Toro er vandoor ging. Bizar. Wat fluisterde Gianetti (niet) in het oor van Del Toro?


In de mist kwam Yates boven op de Finestre. Waar was satellietrenner van Aert om Yates te helpen? Overigens had UAE - herhaaldelijk tactisch onvermogen - niemand mee in de vroege vlucht. Waarom kreeg de vroege vlucht - met van Aert! - 10 minuten?

Het was even zoeken in de mist, maar halverwege de afdaling pikte de Belg Yates op die even achter superknecht van Aert kon bijtanken. Op het vlakke (11 kilometer) liep Yates, onder beulswerk van van Aert, nog verder uit. Dat was misschien de genadeklap. Maar ook omdat Del Toro en Carapaz nog altijd niet reden. Bizar! Waar was trouwens de rest van UAE? Del Toro gaf de winst van de Giro gewoon op? Ongelofelijk. Waarom niet je ballen eraf rijden om het roze te behouden? Een renner met een naam Del Toro moet toch gewoon vechten voor zijn maglia rosa. 

Het was een hoogst merkwaardige slotfase. Was Del Toro niet gewoon de sterkste in koers? 


Yates kwam uiteindelijk ruim 5 minuten (!) eerder over de streep dan Del Toro en Carapaz. Waar hij in 2018 zijn roze trui op dramatische wijze verloor op de Finestre won hij de la maglia rosa in 2025. De interviews van UAE na de finish waren onbegrijpelijk. Net niet..jammer, hè. WTF!


Niet Roglic. Niet Ayuso. Ook niet Carapaz of Del Toro won de Giro, maar Yates won de knotsgekke Giro van 2025. 


Ab+


Verlos Gaza (en Wout)

Ik loop al langer gefrustreerd rond wat er in Gaza gebeurt. Netanyahu lapt al decennialang de ene na de andere VN-resolutie tegen Israël aan zijn laars. Onder andere het bouwen van illegale nederzettingen in Palestijnse gebieden. Maar sinds de gruwelijke aanval van Hamas op 7 oktober is het echt oorlog. 

Gaza wordt door Israël als vergelding systematisch met de grond gelijk gemaakt. Daarbij zijn inmiddels tienduizenden Palestijnen omgekomen. Kinderen, moeders, broers, zussen en vaders.

Ik kan het nieuws niet meer kijken. Ik voel me machteloos. Dagelijks berichten van Palestijnse doden. Ik vraag me af waarom de wereld niets doet tegen zoveel geweld tegen de Palestijnen die hopeloos in de val zitten. 

Ook de Nederlandse regering niet. Minister van Buitenlandse Zaken (NSC) Veldkamp doet zijn best maar fucking Wilders - pro Israël - gijzelt de amateuristische regering. Overigens niet alleen op dit onderwerp. Ook veel christenen in NL spreken zich niet uit tegen de wandaden tegen de Palestijnen van de Joodse staat. Door buitenstaanders worden Joden vaak op één lijn gezet met de politiek van Israël - lees Netanyahu. Dit is natuurlijk ook niet eerlijk. Emoties lopen vaak hoog op tijdens de ingewikkelde discussies. Niet alle christenen zijn voor Israël. Vaak pro-Jood, maar tegen de staat Israël en zijn vernietigende politiek. Door het buitensporige geweld door Netanyahu neemt wereldwijd de polarisatie toe met alle gevolgen van dien. Waarom laat Hamas overigens de gijzelaars ‘gewoon’ niet vrij?

God had dit toch graag anders gezien. 

Europees gezien is er ook wat beweging, maar niemand heeft echt de ballen om het geweld te stoppen. Ook al omdat Trump Israël onvoorwaardelijk steunt. Trump heeft het onzinnige idee om van Gaza de ‘Rivièra van het Midden-Oosten’ te maken met zijn Trump Towers als landmarks. Mijn hoop was gevestigd op het Midden Oosten. Zij willen immers een twee-staten-oplossing. Maar bij het bezoek van Trump afgelopen week werden mooie zakelijke deals gesloten, maar geen Gaza-deal.  Net als de Golfstaten heeft Trump weinig op met mensenrechten en internationale afspraken. Trump bevond zich in zijn droomwereld waar degene die betaalt, bepaalt.


Om mijn frustratie een plek te geven ging ik samen met Ing zondag 18 mei richting Den Haag. Het bekende recept..Volvo even buiten centrum (Wassenaar) parkeren en vandaar fietsend naar de stad. Daar organiseerde Amnesty International op het Malieveld een demonstratie tegen Israël. Overigens was mijn bil- en voetpijn nog aanwezig na een hoopvolle prik vorige week op de pijnpoli.

Met een rood Specialized petje - draag iets roods voor de symbolische rode lijn - gaf ik uiting aan ‘enough is enough’. Het Malieveld was bomvol. Kinderen, moeders, broers, zussen en vaders maakten een statement naar de wereld om vandaag nog te stoppen met de genocide in Israël.

Nog voordat het hele Malieveld volstroomde - wat een mensenmassa - verlieten we vlak na de speeches op het inniemini podium de demonstratie. Meelopen is toch lastig met mijn pijnlijke rechterkant.

Genocide of niet…de koers gaat gewoon door, hè. Ik was ruim op tijd voor de mini-Strade Bianche in de Giro. Wielrennen is immers de belangrijkste bijzaak in het leven. De etappe was geknipt voor - een goede - Wout van Aert. 

Ik droomde weg in mijn mancave, kijkend naar de koers in het mooiste land ter wereld. De wielerhelden moesten bijna 30 kilometer gravelstroken afwerken in het iconische Toscane. De koers over de onverharde witte wegen - vijf stroken - leverde prachtige plaatjes op.


Vanaf de eerste onverharde Strade was het koers. De mannen van Trek hadden er zin in. Pedersen wilde zijn ploeggenoten terugbetalen voor hun inzet de eerste paar dagen en reed volle bak op de eerste gravelstrook. Favoriet Roglic kwam al snel geïsoleerd te zitten. Zeker na een val en even later een lekke band op de tweede strook. Waar was zijn dure ploeg? Ook Pidcock kende pech. Wie eigenlijk niet? Del Toro maakte op dat moment de beslissende forcing voorin. Hij kreeg veel volk van Ineos - ondere andere Arensman en Bernal - en van Aert mee. De superknecht Del Toro wachtte niet op kopman Ayuso die even werd opgehouden. Een voorbode voor muiterij bij UAE wanneer Pogi niet van de partij is?

Een heerlijke koers op de stoffige wegen in Italië ontvouwde zich. Groepjes rijders overal. Groepje Ayuso met ploeggenoten Yates en McNulty met daarachter het groepje Roglic met Pidcock. Overigens waren Yates en McNulty meer bezig met hun eigen klassement dan het gat op Del Toro en van Aert te dichten.

Op de laatste strook kan alleen van Aert de ontketende Mexicaan Del Toro volgen. Bernal moet passen. Ook Arensman – goede benen volgens zijn eigen zeggen – haakte eerder af met een lekke band. In de steile straten van aankomstplaats Siena verrast van Aert Del Toro door op zijn tandvlees bij te blijven. Door op ervaring Del Toro te passeren in de laatste afvlakkende 400 meter wint de veel geplaagde Belg. Na veel misère het laatste jaar zegeviert een geëmotioneerde Wout op het heilige Piazza del Campo. Eindelijk zijn verlossing. Wanneer is Gaza aan de beurt was mijn gedachte?

Roglic en Ayuso moeten dinsdag in de tijdrit tussen Lucca en Pisa respectievelijk 1 en 2 minuten goed maken op Del Toro. Wie is de sterkste bij UAE? De tweede week gaat na de tijdrit verder met een zware heuvelrit op woensdag en donderdag, en vlakke rit op vrijdag met een punchy slot naar Vicenza. Zaterdag lijkt een kans voor de sprinters. Zondag is het weer aan de klassementsrenners in een bergrit naar Asiago.

Ab+






Koninklijk Limburg

Geen vrijmarkt dit jaar met allerlei shit die je liever kwijt dan rijk bent. Tegelijkertijd maak je mensen blij op Koningsdag met jouw rommel voor een zacht prijsje. Een geweldige win-win situatie. Ik kan zo nog wel een extra jaar genieten van de overkoopbare, maar prachtige encyclopedie van tante Annie.

Dit jaar ontlopen wij de Oranje-drukte door een weekendje in Zuid-Limburg te vertoeven. Immers geen Koningsdag in het Belgische Sippenaken. Wel een omgebouwde voorraadschuur als gerieflijk onderkomen voor een lang weekend. 

Natuurlijk miste ik mijn illegale koninklijke vrijmarktplek in Leiden, hoor. Maar gelukkig minder dan ik gedacht had. De plaatselijke blaaskapel in het buurthuis van Epen (NL) deed zijn uiterste best maar niets gaat boven de voorbijschuivende paradijsvogels in de Leidse binnenstad vanaf de gerieflijke bank van Poke Perfect in de Breestraat. Mijn onzinnige smalltalk tegen het Leidse publiek op de vrijmarkt komt in Limburg toch anders aan.

We hadden een knus huisje in het mooie Geuldal. Ware het niet dat je moest douchen op de wc !? Ook geen wasbak op de slaapkamer of in douche annex wc. We kregen in het welkomstpakket vaatwasblokjes. Een vaatwasser was echter in geen velden of wegen te bekennen. Ing kreeg daardoor wel het camping gevoel waar ze naar op zoek is.


Genoeg gezeurd. Gelukkig vergoedde de prachtige omgeving en het zonnige weer alles. Ook het terras - met loungebank - was bij nader inzien heerlijk. In de ochtendzon genoten we hier van een ontbijtje met op de achtergrond het geluid van de kabbelende geul.

Zuid-Limburg is prachtig. De glooiende heuvels, de bourgondische levensstijl, de charme, de rust. Geen veertien uur rijden naar Zuid Frankrijk, maar drie uur met de Volvo  naar het walhalla van fietsers en wandelaars. Ing aan de wandel en ik op de fiets. Lang wandelen blijft voor mij lastig. Op het terras vonden we elkaar weer. 

Oh ja, de wielerprofs reden hun laatste voorjaarsklassieker, Luik-Bastenaken-Luik. Bij de dames wist Kim Le Court - wie? - te winnen. De renster uit Mauritius had notabene in de RVV voor het eerst in een waaier gereden. Ze verdiende overigens haar sporen reeds in ultra zware meerdaagse (mountainbike) competities. Ze won verrassend de sprint voor Pieterse en Vollering. Kopecky stond geparkeerd op La Roche-Aux-Faucons. De Tour winnen lijkt heel ver weg voor haar.

Bij de mannen was de vraag of Evenepoel, net als in de Amstel Gold Race, zich kon meten met Pogacar. In de AGR riep hij sensationeel Pogi tot de orde. Helaas had de Golden Boy van het Belgische wielrennen een offday. Pogi reed - uit het zadel (!) - weg op La Redoute en niemand zag de beste wielrenner ooit meer terug. Als die andere buitenaardse renner, Mathieu van der Poel, niet meedoet, lijkt de winnaar bekend. Het wachten is op Vingegaard in de rondes om de dominantie van Pogi te doorbreken.

Wij sloten een heerlijk lang weekend af in Boscafé ‘t Hijgend Hert met een borrelplankje en bitterballen. 

Ab+



Wielerhelden in de Hel van het Noorden

Vergeet Ronaldo en Messi. Wie zijn Federer en Nadal? Zij verbleken bij Pogi en Mathieu van der Poel, iconen voor de wielersport. Misschien ben ik een beetje gekleurd, maar soit. 

Al jaren drijven ze elkaar al jaren tot het uiterste in de klassiekers. Ze rijden aanvallend, gaan uit van eigen kracht en zijn niet bang om te verliezen. Als wielermaatjes gunnen ze elkaar een overwinning. Ze genieten om tegen elkaar te rijden. Niks linkeballen, maar koers! Ieder op hun eigen terrein. Ze trakteeerden ons op het mooiste wielervoorjaar ooit.

Zondag was het weer zover. In de Hel van het Noorden nam MVDP revanche voor de Hoogmis die Pogi vorige week won. Geen klimmetjes in Parijs-Roubaix, maar killing kasseienstroken waar bike handling van doorslaggevende betekenis is. 

Pogi was sinds Greg Lemond in 1991 de eerste Tourwinnaar die Parijs-Roubaix reed. Heerlijk zo’n ronderenner die nagenoeg ook alle klassiekers rijdt omdat hij een liefhebber is.

MVDP danste op de kasseien terwijl Pogi met zijn 66 kg van zijn fiets stuiterde. Op sommige momenten zat Pogi - ja, Pogi - echt stuk. Toch kon hij Mathieu lang volgen. De twee dwongen elkaar tot het uiterste op de kasseien. Het werd een meeslepend gevecht. Totdat Pogi zo’n 38 kilometer voor de finish een bocht verkeerd inschatte. Hij kon niet meer corrigeren en tuimelde van zijn fiets. Gelukkig zonder erg. Solo ging MVDP nogmaals op de pedalen staan. Kilometerslang bleef het verschil tussen hen 10-15 seconden. Het bleef rete spannend tussen de twee beste wielrenners van de wereld. Uiteindelijk capituleerde de Sloveen, mede door een lekke band.


Ik zag MVDP solo aankomen op de iconische wielerbaan in Roubaix op een groot scherm in café De Groote Griet in Groningen. Ing had cursus in Groningen. Ik had in mijn enthousiasme 'leuk' gezegd. Achteraf realiseerde ik me dat Parijs-Roubaix op de wielerkalender stond. Maar het Forum in Groningen - wow!

In de Groote Griet raakte ik aan de praat met een Amerikaanse wielergekke sportfotograaf. We keken samen gefascineerd naar de laatste kilometers. Ik liet hem de historische foto van Greg Lemond zien in de betonnen douches van Roubaix. Hij was onder de indruk van de schoonheid van de foto en het legendarische Z-wielershirt. Hij had ooit legende Lemond geïnterviewd in Minneapolis. ‘Sympathieke vent, wist hij te vertellen. 'Heel anders dan de Move-host Lance Armstrong’ en trok het gezicht als een oorworm. 

Samen klapten we voor Mathieu van der Poel, de beste klassieke renner ooit. Op Mathieu namen we nog een Paulaner Weissbier. We keken vast vol verwachting vooruit naar de eerst volgende afspraak tussen Pogi en MVDP.  De tweede (heuvel) etappe van Tour de France is een speeltuin voor de twee wielerhelden.

Ab+