Oerol 2019. We lieten ons na 2 jaar weer eens een keer verrassen op - naar mijn bescheiden mening - het leukste culturele festival van Nederland. De wonderschone natuur krijg je er gratis bij. Gemakshalve de kinderen maar thuis gelaten. Dochter Juul was met vlag en wimpel geslaagd, dus we konden met een gerust hart naar Terschelling. Zij en Job konden best een lang weekend zonder ons. Voor hen, ook even geen gezeik van ouders. Fietsjes achterin de Volvo, vol gas naar Harlingen en hopen op geen file. Ruim op tijd bereikten we Harlingen. Na het plaatsen van de fietsen in het ruim was het vechten voor een plekje bij het raam. Na een bloedige strijd verloren we van een vuurspuwende straatkunstenaar. Na het likken van onze wonden kochten we op de veerboot een festivalbandje wat toegang gaf tot het hart van Oerol, festival terrein Westerkeyn. De vuurspuwer zouden we nog wel krijgen.
Midden op de Waddenzee - bij eiland Griend - schitterde de zon op het water terwijl achter ons een donkere onweersbui Harlingen overviel. De zon verdween langzaam aan de horizon. De boottocht naar Terschelling staat immer garant voor de meest wonderlijke wolkenpartijen.
Eenmaal voet aan wal in West trakteerden we onszelf bij paviljoen de Walvis aan het Groene strand op een biertje en een wijntje. Thuiskomen is een groot woord maar zo voelde het wel. Met het eilandgevoel stapten we op onze meegenomen fietsen naar ons hotel. Hotel? Ja, een hotel. Dit jaar niet op camping Formerum maar een last minute petite hotelletje in Lies. Misschien een beetje vloeken in de kerk maar we worden ook een dagje ouder en stijver, zeker na mijn accident. Niet je tent hoeven opzetten of met een handdoekje over je schouder naar een koude douche. Ik kan het voor nu missen.
Na een lekker ontbijtje in Hotel de Walvisvaarder hadden we onze eerste Oerol afspraak; Orkater in samenwerking met Via Berlin en Ragazze Quartet bij zandafgraving de Wulp. Het spektakelstuk speelde zich af op de grens van bos en duin, locatietheater in optima forma. De voorstelling Lost Tango is een meeslepend verhaal over verloren paradijzen, gebroken harten en gemiste kansen op de melancholische klanken van 'vader' Carel Kraayenhof'. Twee zussen Anna en Clara - elkaars tegenpolen - leveren een morele strijd om het cruiseschip 'de Esperanza' van vader die in een rolstoel zit. De tango met zijn historie van armoede, schoonheid en passie wordt ver van huis prachtig vertolkt door Carel Kraayenhof. Van de klanken van zijn bandoneon schieten spontaan de tranen in je ogen. Ik snap Maxima na al die jaren wel.
Voor mijn gedwongen beauty sleep ging ik voor de lunch nog even - for all times sake - verse broodjes halen bij camping Formerum. Echter de lokale bakker was gvd vervangen door een bakery foodtruck. Een hippe millennial met een baard had zich verkleed als bakker. Of hoorde dit bij een Oerol act waar ik geen weet van heb? Aan sommige dingen kom je gewoon niet.
We eindigden de zonnige dag bij strandpaviljoen Zandzeebar met de ondergaande zon als stille getuige. En passant maakten we nog wat mooie (yoga) pics op het brede witte strand. Even weg van het Oerol geweld om ons er vervolgens weer volledig in te storten.
Ab+
Ook de OranjeLeeuwinnen deelden mee in de malaise. De pers liet dit ook blijken wat de - normaal gesproken olijke - dames duidelijk irriteerde. Maar Oranje snoerden de zeurende pers de mond door in het laatste potje tegen Canada wel een goede wedstrijd op de mat te leggen (2-1 winst).
