Toen mijn wielerbedevaart naar Santiago de Compostela - finishplaats Vuelta - in het water gevallen was door beperkt enthousiasme en beschikbaarheid van mijn vrienden, zocht ik het dichterbij. Brussel hostte de internationale atletiekwereld tijdens de Diamond League in het Koning Boudewijnstadion. Na mijn 'beautysleep' doorkruiste ik op de MTB de hoofdstad van Europa naar het stadion, vlakbij het Atomium. Prachtig hoe de oude spoorlijn 28A is omgetoverd in een - Thurn en Taxis - park waar de Brusselaars kunnen recreëren.
Onze Nederlandse atleten waren ook van de partij. De bekoorlijke Nadine Visser won nipt de 100 meter horden en Sifan Hassan de 1500 meter. Ook Mondo 'golden boy' Duplantis won - vanzelfsprekend - zijn polsstokhoog wedstrijd. Ook de internationale sprinttop op de 100 meter was aanwezig met Kerley en Bromell. Naast de wereldtop was ook de Smurfen familie goed vertegenwoordigd. Een aantal Belgische idioten hadden zich in het pak van Brilsmurf, Grote Smurf en Smurfin gehesen om atleten en toeschouwers te irriteren. Zelfs het Smurfenlied werd als een soort volkslied meegezongen door de enthousiaste 30.000 toeschouwers. Ik nam de rol van de afwezige Moppersmurf met veel plezier waar. In de hele stad overigens een overkill aan het blauwe getekende mannetje. In de vele Chocolateries, in het hotel en in de kroeg.
Anders dan in Parijs geen dure mode- of parfumeriezaken in de galleries, maar pralines zaken zo ver het oog reikte in de prachtige St. Huberts Gallerie. De één nog exclusiever dan de ander. Bij iedere etablissement kreeg ik zonder te vragen - echt - een bonbon gratuit. Ik kon het niet laten om bij Manneke pis langs te gaan. Gek genoeg stond hij aangekleed (?!) voor het oog van de tientallen toeristen in zijn broek te plassen.
Zaterdagochtend ging ik door naar de Benelux Tour in Ottignies-Louvain-de-Neuve, of all places. Het Belgische plaatsje bleek een bizar labyrint van wegen, een dozijn donkere betonnen parkeergarages (!) en afgrijselijke huizen te zijn. 'Unheimisch' zouden de Duitsers zeggen. Bij de Jumbo-Visma bus sloeg Dumoulin zijn stuur nog even recht. Ik wist niet hoe ik dit moest opvatten.
Even verderop poseerde een knulletje van hooguit 6 jaar met een Napoleon hoed van zijn grote held. Ik was in Waterloo. Daar werd Napoleon verslagen in 1815 door Hertog van Wellington, leider van een Nederlands-Britse Hannoverse coalitie van de Zuidelijke Nederlanden, België en Nederland waren toen nog één. Op de klanken van 'Borderline' van Madonna bij Studio Brussel vloog ik weer naar huis in de geleende Suzuki van opa Daan. Ruim op tijd om Max Verstappen de Grand Prix in Zandvoort - of in mijn geval - Roglic de Vuelta zien winnen. Het Nederlands elftal sla ik gemakshalve even over…
Ab+
