Het eiland Terschelling was weer het bijzondere decor van het kunstzinnige festival, Oerol, ons jaarlijkse portie cultuur. Dit jaar was het ook 20 jaar geleden (!) dat mijn vrouw Ing en ik, in het bijzijn van onder andere onze ouders en pasgeboren dochter Juul, het jawoord gaven in West-Terschelling. Het huwelijk werd toen bezegeld met een paar flower power-ringen van een euro per stuk en een vogel kunstwerkje van de gemeente. Zoon Job is nog altijd not amused dat hij er niet bij was. Deze keer was hij - en Juul niet - bij het feestje. We besloten op Oerol tot een meer permanente liefdesverklaring; een tattoo van twee kleine vliegende zwaluwen. Het ontwerp is van vriend Ro, lang geleden gemaakt. Een zwaluw staat voor vriendschap, geluk, vrijheid en loyaliteit. Job en Juul willen er ook wel één. Marinel, vriendin Ing, trakteerde ons om dit heugelijke feit te vieren met een alcoholrijk (Loek!) Spaans tapasavondje. Nu nog een goede tattoo shop of krijgt Ing toch weer second thoughts?
We konden dit jaar ons bescheiden, maar gerieflijke vakantiehuis in Formerum weer huren. Het Libelle - of ANWB zoals je wilt - gehalte op het mini-vakantieparkje van het huisje was wel weer hoog, maar zo langzamerhand vallen we ook in die categorie - zijn niet mijn woorden hé.
Mijn Cube mocht ook mee naar Oerol. Vlak voor ons vertrek naar Terschelling had ik hem weer tot leven gewekt. Ing en mijn zoon Job hadden gek genoeg na het gesteggel van vorig jaar nog steeds vertrouwen in fietsverhuurder Zeelen.
Ieder jaar voelt Terschelling aan als thuiskomen. De kolonie vissende Lepelaars, de brede witte stranden, nukkige fietsenboeren, relaxe sfeer, de meevliegende Tureluurs en het glooiende duinlandschap geven het eiland kleur. Het eiland is onveranderd vertrouwd, maar het festival Oerol kende zoals ieder jaar een aantal veranderingen. Zonder verandering immers geen vooruitgang. Dit gold echter niet voor Oerol 2023. Geen festivalterrein 'Westerkeyn' en muziekarena 'de Betonning' maar een groot - bloedheet - ongezellig stenen festivalhart 'de Deining' bij Paal 8. Wat ons betreft geen blijvertje met te veel nadruk op de commercie en veel te weinig Oerol-DNA. Ook Club W - lekkere danceclub vorig jaar - heeft jammer genoeg de programmering niet gehaald. De jeugd heeft blijkbaar bij Oerol niet de toekomst. Blijkbaar hebben de VVD-stemmende ouderen die Nederland al langer gijzelen nu ook bij Oerol een voet tussen de deur. In het kader van duurzaamheid helaas ook geen papieren Oerol dagkrant - wel online - meer. Geen onnozele Oerol lokroepjes meer over vermeende amoureuze ontmoetingen of mislukte mindfulness avonturen.
Tussen de cultuur-bedrijven door moest ik ook nog een druk sportweekend managen. Ik zag met veel plezier de rentree van Mathieu van der Poel in B-koers Dwars door het Hageland. De generatie-clash tussen Alcaraz en Djoko werd echter een deceptie voor de kijker. In een boeiend gelijk opgaand duel kreeg Alcaraz in de derde set kramp en verloor jammerlijk. Oh ja, er werd ook nog gevoetbald. City met het grote geld uit de Arabische zandbak won in een matig duel eindelijk de CL van Inter. Gelukkig vergoedde Roxanne Hazes op het Oerol podium verrassend veel. Of was het toch het heerlijke zonovergoten strandritje op de MTB?
Mijn hoogtepunt van het Oerol weekend was dansvoorstelling Hush. De dansers zochten op het grensgebied tussen duin en bos hun troost in lijfelijkheid en muzikaliteit. De bezwerende hoge stem in combinatie met de sierlijke moves van de dansers ontroerde. Een eervolle vermelding is er eigenlijk zoals ieder jaar voor het bijzondere houten getijden kunstwerk 'de Streken' op het wad in nagedachtenis van Oerol oprichter Joop Mulder. Joop zag met lede ogen de Oesterbar aan op 'de Deining', het mogelijke faillissement van Oerol.
Ab+
