Er is er èèn jarig...

Mijn vader Daan - ik mag ouwe zeggen - is deze week 91 jaar geworden. Hij is niet zo gek op het vieren van zijn verjaardag, maar voor de familie - kinderen, de koude kant en kleinkinderen - wil hij wel een uitzondering maken. We vierden zijn verjaardag met een lunch aan de Rottemeren in Bleiswijk. Het terras was gewaarschuwd. 
Daan is inmiddels stokdoof. Een gehoorapparaat helpt niet meer. Schreeuwen - dat doen we graag - ook niet. De koptelefoon met mobiele versterker helpt wel, maar het blijft behelpen. Gelukkig compenseert zijn scherpte dat ruimschoots. Okè, dat hij Omtzigt had gestemd was een foutje, maar dat vergeef ik hem graag op zijn 91ste. Dat hij Ajaxied is, is een ander verhaal. Voor de rest is hij redelijk op de hoogte van alles wat er speelt in de wereld. Zijn interesse in anderen is nog altijd bewonderenswaardig. De afgelopen jaren sleurden mijn broer en ik hem nog mee naar de Tour de France, maar dit jaar geen polonaise aan zijn lijf. Bovendien gaat het lopen hem steeds slechter af.