Ik loop al langer gefrustreerd rond wat er in Gaza gebeurt. Netanyahu lapt al decennialang de ene na de andere VN-resolutie tegen Israël aan zijn laars. Onder andere het bouwen van illegale nederzettingen in Palestijnse gebieden. Maar sinds de gruwelijke aanval van Hamas op 7 oktober is het echt oorlog.
Gaza wordt door Israël als vergelding systematisch met de grond gelijk gemaakt. Daarbij zijn inmiddels tienduizenden Palestijnen omgekomen. Kinderen, moeders, broers, zussen en vaders.
Ik kan het nieuws niet meer kijken. Ik voel me machteloos. Dagelijks berichten van Palestijnse doden. Ik vraag me af waarom de wereld niets doet tegen zoveel geweld tegen de Palestijnen die hopeloos in de val zitten.
Ook de Nederlandse regering niet. Minister van Buitenlandse Zaken (NSC) Veldkamp doet zijn best maar fucking Wilders - pro Israël - gijzelt de amateuristische regering. Overigens niet alleen op dit onderwerp. Ook veel christenen in NL spreken zich niet uit tegen de wandaden tegen de Palestijnen van de Joodse staat. Door buitenstaanders worden Joden vaak op één lijn gezet met de politiek van Israël - lees Netanyahu. Dit is natuurlijk ook niet eerlijk. Emoties lopen vaak hoog op tijdens de ingewikkelde discussies. Niet alle christenen zijn voor Israël. Vaak pro-Jood, maar tegen de staat Israël en zijn vernietigende politiek. Door het buitensporige geweld door Netanyahu neemt wereldwijd de polarisatie toe met alle gevolgen van dien. Waarom laat Hamas overigens de gijzelaars ‘gewoon’ niet vrij?
God had dit toch graag anders gezien.
Europees gezien is er ook wat beweging, maar niemand heeft echt de ballen om het geweld te stoppen. Ook al omdat Trump Israël onvoorwaardelijk steunt. Trump heeft het onzinnige idee om van Gaza de ‘Rivièra van het Midden-Oosten’ te maken met zijn Trump Towers als landmarks. Mijn hoop was gevestigd op het Midden Oosten. Zij willen immers een twee-staten-oplossing. Maar bij het bezoek van Trump afgelopen week werden mooie zakelijke deals gesloten, maar geen Gaza-deal. Net als de Golfstaten heeft Trump weinig op met mensenrechten en internationale afspraken. Trump bevond zich in zijn droomwereld waar degene die betaalt, bepaalt.
Om mijn frustratie een plek te geven ging ik samen met Ing zondag 18 mei richting Den Haag. Het bekende recept..Volvo even buiten centrum (Wassenaar) parkeren en vandaar fietsend naar de stad. Daar organiseerde Amnesty International op het Malieveld een demonstratie tegen Israël. Overigens was mijn bil- en voetpijn nog aanwezig na een hoopvolle prik vorige week op de pijnpoli.
Met een rood Specialized petje - draag iets roods voor de symbolische rode lijn - gaf ik uiting aan ‘enough is enough’. Het Malieveld was bomvol. Kinderen, moeders, broers, zussen en vaders maakten een statement naar de wereld om vandaag nog te stoppen met de genocide in Israël.
Nog voordat het hele Malieveld volstroomde - wat een mensenmassa - verlieten we vlak na de speeches op het inniemini podium de demonstratie. Meelopen is toch lastig met mijn pijnlijke rechterkant.
Genocide of niet…de koers gaat gewoon door, hè. Ik was ruim op tijd voor de mini-Strade Bianche in de Giro. Wielrennen is immers de belangrijkste bijzaak in het leven. De etappe was geknipt voor - een goede - Wout van Aert.
Ik droomde weg in mijn mancave, kijkend naar de koers in het mooiste land ter wereld. De wielerhelden moesten bijna 30 kilometer gravelstroken afwerken in het iconische Toscane. De koers over de onverharde witte wegen - vijf stroken - leverde prachtige plaatjes op.
Vanaf de eerste onverharde Strade was het koers. De mannen van Trek hadden er zin in. Pedersen wilde zijn ploeggenoten terugbetalen voor hun inzet de eerste paar dagen en reed volle bak op de eerste gravelstrook. Favoriet Roglic kwam al snel geïsoleerd te zitten. Zeker na een val en even later een lekke band op de tweede strook. Waar was zijn dure ploeg? Ook Pidcock kende pech. Wie eigenlijk niet? Del Toro maakte op dat moment de beslissende forcing voorin. Hij kreeg veel volk van Ineos - ondere andere Arensman en Bernal - en van Aert mee. De superknecht Del Toro wachtte niet op kopman Ayuso die even werd opgehouden. Een voorbode voor muiterij bij UAE wanneer Pogi niet van de partij is?
Een heerlijke koers op de stoffige wegen in Italië ontvouwde zich. Groepjes rijders overal. Groepje Ayuso met ploeggenoten Yates en McNulty met daarachter het groepje Roglic met Pidcock. Overigens waren Yates en McNulty meer bezig met hun eigen klassement dan het gat op Del Toro en van Aert te dichten.
Op de laatste strook kan alleen van Aert de ontketende Mexicaan Del Toro volgen. Bernal moet passen. Ook Arensman – goede benen volgens zijn eigen zeggen – haakte eerder af met een lekke band. In de steile straten van aankomstplaats Siena verrast van Aert Del Toro door op zijn tandvlees bij te blijven. Door op ervaring Del Toro te passeren in de laatste afvlakkende 400 meter wint de veel geplaagde Belg. Na veel misère het laatste jaar zegeviert een geëmotioneerde Wout op het heilige Piazza del Campo. Eindelijk zijn verlossing. Wanneer is Gaza aan de beurt was mijn gedachte?
Roglic en Ayuso moeten dinsdag in de tijdrit tussen Lucca en Pisa respectievelijk 1 en 2 minuten goed maken op Del Toro. Wie is de sterkste bij UAE? De tweede week gaat na de tijdrit verder met een zware heuvelrit op woensdag en donderdag, en vlakke rit op vrijdag met een punchy slot naar Vicenza. Zaterdag lijkt een kans voor de sprinters. Zondag is het weer aan de klassementsrenners in een bergrit naar Asiago.
Ab+
