Saartje, onze poes keek mij argwanend aan toen ik over de deurdrempel strompelde. Die Nordic Walking stokken waren natuurlijk ook vreemd. Saartje miauwde een keer en maakte zich vervolgens snel via de trap uit de voeten.
Gelukkig bleven mijn kinderen JJ wel staan.
Lekker om weer even thuis te zijn, al is het maar wennen. Ik plofde neer op de bank en legde mijn hoofd te rusten. Het lopen ging na zes weken al een stuk beter maar het zware hoofd draaien en dizziness laat nog te wensen over. Het Brein en lichaam is nog op zoek naar de juiste balans. Het blijft lastig - zeker voor een ietwat gesjeesde vijftiger - de belastbaarheidsgrens op te zoeken zonder daar over heen te gaan. Balans vinden is voor iedereen een opgave maar zeker voor ondergetekende.
Wennen betekent de dagelijkse dingen weer oppakken die zo gewoon waren - zijn. Gelukkig woon ik in de stad waar haringboer Schaap en terrasjes op Nordic Walking distance zijn. Je doet voor je gevoel weer even mee in plaats van vanaf de zijlijn toekijken. De zon scheen fel op ons stamterras van Babbels. Zelfs een Amstel Radler 0.0% (!?) smaakte naar meer.
Ab+
