Ik heb veel tennisfinales gezien. Tussen onder andere ‘bad boy’ Djokovic en ideale schoonzoon Federer, Nadal vs. Federer, Lendl vs. enfant terrible McEnroe, Edberg tegen Boris 'Boom Boom' Becker of Borg tegen McEnroe. Misschien appels met peren vergelijken, maar Sinner - Alcaraz in Parijs was wel next level. De helden van weleer hadden tijdens hun finale wel eens een dipje. Bij de stoïcijnse Italiaan en de extraverte Spanjaard zag ik geen enkele verslapping. Hun slagen voltrokken zich in een moordend tempo, vijf en een half uur lang. De unforced errors waren op èèn hand te tellen. Zij bestookten elkaar met sublieme dropshots afgewisseld met snoeiharde groundstrokes, cross court of langs de lijn. Iedere slag werd mit vollem risico geslagen. In het verleden werd regelmatig tactischer gespeeld of meer de nadruk gelegd op het ontregelen van de tegenstander.
Ook geen enkele wanklank op de baan. Af en toe een vuistje na wederom een sublieme winner, maar dat was voornamelijk om het punt te vieren en om het publiek nog verder in extase te brengen. Het schuurde niet tussen de twee grote nieuwe tennishelden. Zoals het wel vaak deed in het verleden. Een rauw randje - woede uitbarstingen van John McEnroe - is ook leuk, maar niet bij deze jongens van pas 22 en 23 jaar.
Deze ongelooflijke match was het definitieve einde van tijdperk Djokovic, Nadal en Federer.
Ab+
