Na het overlijden van Mieke, mijn moeder, in mei 2019 is nu ook mijn grootste fan, vader Daan overleden‘. ‘Haal de politie erbij’, schreeuwde die ouwe toen ik als flegmatieke linksbuiten van DWO een verdediger weer eens dol draaide en vervolgens werd afgezaagd.
Daan groeide op in de zware oorlogsjaren - we hopen zijn opgeschreven oorlogsmemoires nog te vinden tussen de puinhopen in zijn appartement aan de Uiterwaard in Zoetermeer. Hij ontmoette ma, dankzij een licht duwtje van zus Claar, op een verplegingsfeestje in Bussum. Niet veel later toerden ze - in love - op de motor kris kras door Oostenrijk. Daan was lief, bescheiden, onbaatzuchtig en had bovenmatig belangstelling in de ander. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt. Ik vrees, ondanks de NAVO-top, dan ook voor de wereld.
Daan ‘moest’ van zijn vader de onrendabele melkzaak in Bussum eind jaren vijftig overnemen. Toendertijd sprak je je vader nog niet tegen. Hij kon uiteindelijk niet winnen van supermarkt Simon de Wit, die in de buurt gevestigd werd. Gelukkig nam hij op tijd een dapper besluit en trok met zijn drie wolken van kinderen - Eric, Annemieke, Albert - en zijn vrouw Mieke begin jaren zeventig naar het pittoreske Zoetermeer. Daar begon hij een nieuw leven. Eerst als keurmeester, daarna als hartelijke bankbeheerder en jarenlang als voetbalhooligan bij DWO en later UVS in Leiden. Daan heeft lang genoten van zijn vroege pensioen en heeft samen met Mieke half Europa doorkruist.
Zijn doofheid vond hij lastig. Toen Mieke overleed in 2019 verloor hij zijn beste maatje, maar hield zich knap staande. Na het missen van zijn grote teen eind 2024, werd er een kwaadaardig plekje op zijn long gevonden. In combi met COPD ging het snel bergafwaarts. Daan was op.
Wij zullen moeten wennen aan nooit meer. Nooit meer een praatje over de (wereld) politiek onder het genot van een bakkie koffie met gevulde koek. Nooit meer scheuren in je zo geliefde auto. Nooit meer zeiken over Ajax. Nooit meer honderden kilo’s strijkers opslaan in de garage aan de Fivelingo. Nooit meer samen bladeren in het ANWB beste boek van de weg. Nooit meer een partijtje koersbal met je koersbal maten. Nooit meer bijpraten met Job en Juul. Nooit meer ‘ben je met het autootje'? Symbolisch genoeg, is het autootje ook op. Nooit meer..
Maar we houden ons vast aan de vele mooie herinneringen. Als ‘Maffiabaas’ - snor, regenjas en hoed - of Wim de Bie zoals je wilt, op de borrel in ons Leids studentenhuis. De Sinterklaasavonden met jouw filosofische gedichten. De vele Franse campingvakanties. Met zijn drieën opgevouwen op de achterbank van de Opel Kadett met op de trekhaak een Tago. We aten broodjes uit de kofferbak. De jaarlijkse nieuwe haring-uitjes naar Scheveningen. De drie oktober optocht in Leiden. De verjaardagsfeestje van Job en Juul. Onze intense roadtrips - Tour de Daan - met Eric naar de Tour de France. Pas du vent, nog even een plasje plegen..
Ma zei op mijn vaste fietsrondje Meijendel van de week nog dat ze haar lief met open armen zal ontvangen.
Lieve Pa, jouw liefde, draagt ons.
Ab+
