Vriend Ro maakte ons - Luit en ik - attent op een docu over poppodium De boerderij in Zoetermeer. Hij kon helaas zelf niet. Ro is reisleider en moest een kudde bejaarden rondleiden in zijn geliefde tweede thuisland Noord-Spanje.
De Boerderij speelde een belangrijke rol in onze jeugd in Zoetermeer. Op mijn zesde verhuisde mijn vader en moeder en drie wolken van kinderen van het Gooische matras naar Zoetermeer - of all places. Mijn vader had (eindelijk) genoeg van het melkboer-bestaan in Bussum en vluchtte naar Zoetermeer.
Het dorp Zoetermeer werd uitgerold als alternatief voor Den Haag. Woningen werden uit de grond gestampt. Een hele nieuwe stad werd gebouwd in het groene hart. Maar voor de jeugd was er geen reet te doen. Culturele voorzieningen kwamen nog niet voor in de megalomane bouwplannen. In het oude centrum had je een verdwaald café, maar dat was het dan ook. De jeugd - kinderen van veel Hagenezen - kon zijn ei niet kwijt. Dat vonden enkele Zoetermeerse krakers mid jaren ‘70 ook. Bovendien zochten zij een huis, wat net als nu, lastig en duur is. De woningnood was ook hoog in die tijd. De oude boerderij aan de Voorweg stond al jaren leeg en was vervallen. Kraken dus.
Het kraakpand groeide binnen no time uit tot een jongerencentrum met alternatieve dansavonden en een poppodium. Dit tot groot genoegen van Luit, Ro en ik.
De docu werd een trip down memory lane. We werden teruggekatapulteerd naar begin jaren ‘80. De elfstedentochten, The Cure, de schoudervulling, Glasnost, Madonna, de val van de muur, Simple Minds, de koude oorlog. Maar ook het bruggetje voor de Boerderij, de lange rijen, de knusse concertzaal, ‘Meet me at the Midnight hour’- dansavonden, de steile trap naar de control room, Herman Brood en het vage - drugs? - café links bij de trap.
In die tijd speelden we alle drie in DWO A1. Op zaterdagmiddag speelden we de pannen van het dak. Luit als meedogenloze linksachter, Ro als snelle rechtsbuiten en ik als flegmatieke linkerspits. De ene week CL-waardig, de andere week Keuken Kampioen-nivo. In de avond - na Miami Vice in huize Hoogland - sprongen we op de fiets naar de Boerderij. Op zaterdagavond in de Boerderij hadden we dezelfde opstelling als in DWO A1. Nog stijfjes van de voetbalmatch dansten we ons los op de klanken van U2 en The Cure. Op de dansvloer een gemêleerd gezelschap. Hippies, Alto’s en disco-freaks. Luit en ik waren moeilijk in èèn hokje te plaatsen. Ro daarentegen schuurde zowel tegen de Hippies als de Alto’s aan. Zijn tuinbroek verraadde misschien meer. Ook hoorde ik voor het eerst Dance tijdens de Mellow dansavonden. De opzwepende beats grepen mij direct en laten mij niet meer los tot op de dag van vandaag.
De Boerderij ging naadloos over in ‘de Koets’ in Leiden. Tijdens mijn studietijd in Leiden en Den Haag werd deze alternatieve studentendisco in Leiden ons - Luit, ik en nieuwe Hazerswoudse vrienden - tweede huis. De Koets was de perfecte combi van een bruine kroeg en een disco. Ro was inmiddels naar Breda - school voor Toerisme - geëmigreerd. Andere legendarische poptempels waar ik later met veel plezier mijn dancing skills liet zien waren ‘de Tempel’ in Den Haag, ‘Moby Dick’ in Figueres (SP) ‘het Zeepaardje’ in Noordwijk, ‘Cafe d'Anvers in Antwerpen en La Rocca in Lier (BE). Tegenwoordig kan het grote publiek minder vaak genieten van mijn dance moves. Mijn rug cq. bil laten me in de steek. Af en toe - tijdens bijvoorbeeld ADE - neem ik dat voor lief en waag ik me op de dansvloer. Even bevrijd. Net als toen in de Boerderij.
Ab+
