Ab+ sloot een geweldig wielerjaar af met de WK Gravel in Oirsbeek, Limburg. Persoonlijk een prachtig jaar met een geweldig Grand Départ in Lille/Boulogne sur Mer met broer Erik en vriend Witte. Ook ons jaarlijkse RVV-uitje was weer een feest van herkenning ondanks het slapen in twee opgeviste zeecontainers. Ook heb ik genoten van de tweewekelijkse Meijendel rondjes incl. appeltaart en bezoek aan pa en ma. R.I.P. Dit jaar heb ik geprobeerd, in navolging van kanonskogel Evenepoel, wat aerodynamischer op de fiets te zitten. Ellebogen naar binnen, hoofd omlaag, onderarmen laag en jezelf in elkaar drukken. Het oude lichaam protesteert, maar soit. Vol ongeloof werd gesproken over de lange solo’s van Pogi op het EK en WK, maar dat doe ik al jaren. Ik fiets graag in mijn uppie.
Wereldkampioen MVDP deed niet mee aan de WK Gravel, maar gelukkig was ik van de partij voor de Limburgse organisatie. Ook vriend Joris en zijn zoon Thymen sloten zich aan in Oirsbeek. Het prachtige noord-Limburgse heuvelland was het decor van het WK Gravel. Ik had geen ideale voorbereiding door een flinke gravel-schuiver begin september en een, nog altijd, onwillige bil. Maar ik was goed genoeg om te starten. Ons onderkomen was een riante woodlodge. Ik zoek na twee overnachtingen nog steeds naar woorden wat het is. Iets met hout, geloof ik.
In het gravel rondje van 58 kilometer namen superknechten Joris en Thymen, ondanks minimale voorbereiding, de kop. Het parcours was prachtig, maar killing. Venijnige klimmetjes, duizelingwekkende afdalingen en mooie vergezichten kenmerkten het uitdagende rondje. 'Kopman' Ab+ kon het straffe tempo van Joris en Thymen nauwelijks volgen. Op de vermogens gravel stroken moest ik regelmatig een gaatje laten. Ook op de steile korte klimmetjes stond ik af en toe geparkeerd. Gelukkig wachtten Joris en Thymen waardoor ik, op mijn tandvlees, weer aan kon sluiten. Moegestreden, maar voldaan bereikten we de finish waar we onszelf trakteerden op een Limburgse rijstvlaai.
In de middag, na een survivaltocht door de Limburgse natuur voor een prachtige plek aan het parcours, was het de beurt aan de heren. De intercontinentale renner (!) Biesterbos verraste de gehele wereldtop. De clubrenner van Beat Cycling zat mee in de vroege vlucht en hield het vol tot in de diepe finale. Daar werd hij op waarde geklopt door Florian Vermeersch.
Het WK Gravel bij de vrouwen werd het voor de zoveelste keer een catfight. Van Anrooij werd in de laatste honderd meter nog teruggehaald. Niet door een buitenlandse wielrenner. Maar notabene haar Nederlandse ploeggenoot Kastelijn reed blind het laatste gaatje dicht nadat eerst Wiebes doodleuk en niet chique haar Italiaanse SD Worx- ploegmaat op kop had gezet. Pur sang teamplayer van Anrooij werd bijgehaald en Wiebes werd wereldkampioen. Van Amrooij was tot tranen ontgoocheld van het onsportieve gedrag van haar roomy Kastelijn. Ze verscheen ook niet voor de camera. Betaald? Naïviteit? Het woord gunnen komt niet voor in het woordenboek van Nederlandse wielrensters. Bondscoach Laurens zei dat iedereen zichzelf had geplaatst voor de WK gravel en rijdt daarom ook voor zichzelf. Van ploegenspel of tactiek is dan ook geen sprake. Te makkelijk naar mijn mening. Wat doe je dan als bondscoach?
Op zaterdag werd ook het wielerseizoen bij de profs afgesloten met Il Lombardia. Deze keer met start in Como en finish in Bergamo. Good old Bauke Mollema, ook aan de start, won het monument in 2019.
Waar iedereen voor vreesde werd werkelijkheid. Na het WK, EK won hij ook de Ronde van Lombardije met een lange solo. Zijn vijfde overwinning in de Ronde van Lombardije. Niemand kon Pogi volgen toen hij vanuit het zadel versnelde op Passo di Ganda (9 km à 7%), ruim 40 kilometer van de finish. By the way..waarom reden Bora en Decathlon vanaf het begin op kop? Het wachten is op MVDP die Pogi als enige aan kan. Tot in het voorjaar 2026.
Ab+
