'Kun je mij de roomboter even doorgeven'. Kees, een montere Rijnsburger op leeftijd die herstellende is van een herseninfarct gaf hem zonder te shaken door. Hij was inmiddels in het bezit van een goldcard van het LUMC zolang was zijn waslijst van eerdere operaties. Ook aan de lunchtafel zat Eric, Mister Chocomel, 2.06m lange aaibare reus die ondanks zijn dwarslaesie het leven vrolijk tegemoet lachtte. Rechts naast me zat Olga, een chagrijnige Pools-Nederlandse fraulein met een beroerte. Zij was nog geen goede therapeut tegengekomen. Rik, een positieve plat Leidse zeventiger met CVA zat -met een halve pak yoghurt in zijn snor- recht tegenover mij. Hij had met pijn in zijn hart het wieden van zijn geliefde volkstuintje for the time being overgedragen aan zijn zoon die chef-kok was. 'Ria, mag ik nog een roggebroodje'? Aan de andere eettafel barstte tegelijkertijd de labiele Muriel - manager van een slechtdraaiend Blokker.nl filiaal - met een complexe kwetsuur, voor de zoveelste keer in tranen uit over haar deplorabele staat.
Ik besmeerde het roggebroodje dik met roomboter en kieperde behendig de suikerpot om op het roggebroodje. Lekker, dat moest ik thuis ook eens doen. Links van mij zat Bram. Bram was een bejaarde, overtuigende PVV-stemmende zuurpruim die volgens zijn eigen zeggen zijn been was kwijt geraakt door gepruts van het ziekenhuis.
Ik had goed nieuws, aangezien het lopen inmiddels sterk verbeterd was mocht ik een paar uurtjes naar huis. Kon ik mooi even oefenen voor Leids Ontzet waar mijn (nog) dronken loopje niet op zal vallen.
Ab+
