Aan de kust van Scheveningen was het stormachtig, windkracht 5. De westenwind raasde bij een temperatuur van rond het vriespunt over het strand. Alsof dat nog niet genoeg was hadden de weergoden ook nog regen voorspeld.
Dat beloofde niet veel goeds voor de EK Beachrace waar ik mij voor had ingeschreven. Deze winter wel met brede gladde bandjes - Schwalbe Big One Snakeskin 29x2.35 - onder mijn Cube AIM MTB bike. Het parcours was ruwweg van Scheveningen naar Katwijk en weer terug, een afstand van 27km. De uitslovers reden de ronde twee keer.
Het Kurhaus was het mooie decor van de EK Beachrace. De pro’s hadden hun eigen bus of minivan zonder pardon op de boulevard geparkeerd. Mijn Volvo nam genoegen met een parkeerplaats aan het Zwarte Pad. Met zeezicht, dat dan wel. Na het ophalen van mijn startnummer en een bakkie sloot ik als één de laatste aan bij de startlijn op de boulevard. Na het startschot moesten we eerst een stuk lopen door het mulle zand voordat we het hardere zand bereikten. We gingen op zoek naar het juiste spoor.
Sinds mijn herseninfarct was ik gangmaker af bij Giro-winnaar Dumoulin. Mijn motorvermogen was met 25% gereduceerd. Tom liet overigens dit kampioenschap aan zich voorbij gaan. Hij traint in het Spaanse hooggebergte op een nieuwe fiets (Cervélo) in zijn nieuwe rode!(!) Sunweb outfit. Ik had nu wel mijn handen vrij om zelf een prestatie neer te zetten. Deze pakte ik dan ook met beide handen aan. Halverwege de wedstrijd had ik de koplopers te pakken door een beter spoor op het strand richting Katwijk. In de kopgroep reed ik met forse tegenwind terug naar Scheveningen. Lars Boom was de topfavoriet in onze kopgroep waarin ook Thijs Zonneveld vertegenwoordigd was. Plotseling werd ik geraakt door iemand die letterlijk uit de lucht komt vallen. Een kitesurfer was de controle kwijt geraakt en had mij van mijn ATB op het strand geworpen. WTF! Voor ik hem zijn huid vol kon schelden of een rechtse directe kon geven was hij gevlogen - letterlijk en figuurlijk. De kopgroep was inmiddels uit zicht verdwenen. Ik krabbelde op, maar een goede klassering kon ik vergeten.
Dat beloofde niet veel goeds voor de EK Beachrace waar ik mij voor had ingeschreven. Deze winter wel met brede gladde bandjes - Schwalbe Big One Snakeskin 29x2.35 - onder mijn Cube AIM MTB bike. Het parcours was ruwweg van Scheveningen naar Katwijk en weer terug, een afstand van 27km. De uitslovers reden de ronde twee keer.
Het Kurhaus was het mooie decor van de EK Beachrace. De pro’s hadden hun eigen bus of minivan zonder pardon op de boulevard geparkeerd. Mijn Volvo nam genoegen met een parkeerplaats aan het Zwarte Pad. Met zeezicht, dat dan wel. Na het ophalen van mijn startnummer en een bakkie sloot ik als één de laatste aan bij de startlijn op de boulevard. Na het startschot moesten we eerst een stuk lopen door het mulle zand voordat we het hardere zand bereikten. We gingen op zoek naar het juiste spoor.
Sinds mijn herseninfarct was ik gangmaker af bij Giro-winnaar Dumoulin. Mijn motorvermogen was met 25% gereduceerd. Tom liet overigens dit kampioenschap aan zich voorbij gaan. Hij traint in het Spaanse hooggebergte op een nieuwe fiets (Cervélo) in zijn nieuwe rode!(!) Sunweb outfit. Ik had nu wel mijn handen vrij om zelf een prestatie neer te zetten. Deze pakte ik dan ook met beide handen aan. Halverwege de wedstrijd had ik de koplopers te pakken door een beter spoor op het strand richting Katwijk. In de kopgroep reed ik met forse tegenwind terug naar Scheveningen. Lars Boom was de topfavoriet in onze kopgroep waarin ook Thijs Zonneveld vertegenwoordigd was. Plotseling werd ik geraakt door iemand die letterlijk uit de lucht komt vallen. Een kitesurfer was de controle kwijt geraakt en had mij van mijn ATB op het strand geworpen. WTF! Voor ik hem zijn huid vol kon schelden of een rechtse directe kon geven was hij gevlogen - letterlijk en figuurlijk. De kopgroep was inmiddels uit zicht verdwenen. Ik krabbelde op, maar een goede klassering kon ik vergeten.
Gedesillusioneerd sloot ik aan bij de achtervolgende groep. Het begon harder te regenen. Ik voelde een lichte kramp in mijn benen. Gelukkig was de finish nabij. Met een uiterste krachtsinspanning won ik de sprint om de 6e plaats op de boulevard van Scheveningen. Aan mijn ademhaling kon ik merken dat ik diep was gegaan. Ik was drijfnat. Uitgepierd zocht ik een plekje waar ik kon schuilen tegen de felle regenbuien. Onder het dak van een stinkende viskraam was het lekker droog. Terwijl ik een Red Bulletje Kokos naar binnen gooide hoorde ik dat Lars Boom de eerste plaats had opgeëist. Toen het gestopt was met regenen zocht ik na bijna twee uur mijn Volvo weer op.
De wind was gaan liggen. Ik startte mijn Volvo. Op weg naar huis brak de zon door. Finally.
De wind was gaan liggen. Ik startte mijn Volvo. Op weg naar huis brak de zon door. Finally.
Ab+
