De popbunker Gebr. de Nobel was het ideale podium waar de jongens van DeWolff ongerust en naar hartelust hun gitaar konden laten gillen. Door de meters dikke geluidsmuren konden alleen de bezoekers van het gegil genieten. Ik had mijn vrienden Bert en Hans een avondje DeWolff kado gedaan voor hun vijftigste. We trappen culturele avondjes traditiegetrouw af in café de Marepoort, schuin aan de overkant van de popbunker waar ook cultureel centrum Scheltema en de Leidse Schouwburg zijn gevestigd. Zo ook deze keer. De Marepoort was stampvol. Gelukkig vonden wij wel een plekje op kerstavond. De kroeg ademde een gezellige kerstsfeer, mede door de vele bizarre kerstversieringen. Er hing onder andere een doos kerstballen in de verpakking (!?) aan het plafond. De studenten achter de bar hadden best zin in de kerst maar het mocht niet te veel inspanning kosten.
Ik moest me door de menigte - sommige met kerstmuts - een weg banen om bij de bar te komen. Door mijn enthousiasme raakte onderweg een aantal theatergangers lichtgewond. Zij hadden hun kerstavond toch anders voorgesteld. Mijn excuses werden maar mondjesmaat geaccepteerd.
Na wat 0.0 biertjes naar binnen te hebben gegooid en wat sussende woorden togen we naar de popbunker. De drie jonge mannen van Dewolff met hun oude ziel, gekleed in spijkerbroek en country blouse met bloemetjes motief hadden er duidelijk zin in. De popbunker was uitverkocht, wat de Limburgse band zichtbaar verbaasde. Het driekoppige gitaarrock monster wisselde prachtige gitaarriffs af met snoeiharde rock nummers. Staand op zelf meegebrachte smoezelige Perzische tapijtjes lieten zij de hammond - specifiek jaren “70 orgeltje - en de elektrische gitaar 2 uur lang gillen. Het gemêleerde publiek genoot met volle teugen van de jaren '70 sound. De rockende Limbo’s brachten ons terug in de tijd van legendarische rockbands als Deep Purple en Led Zeppelin. Nummers als’ Sweet child in time’ sluiten naadloos aan op het gewelddadige repertoire van De Wolff.
In de Marepoort haalden we met de jongens van DeWolff na afloop nog een afzakkertje. Ik werd - niet zonder reden - met argusogen aangekeken toen ik over de drempel stapte. De eerder opgelopen verwondingen vielen gelukkig mee. De jongens van DeWolff predikten barmhartigheid in de Marepoort stal door akoestisch het legendarische nummer ‘Stairway to heaven’ “ van Led Zeppelin te spelen. Het gevoelige liedje op kerstavond kreeg iedereen stil en men viel elkaar geëmotioneerd in de armen, om welke reden dan ook. We beloofden wat liever voor elkaar te zijn. Fijne feestdagen en wees ook vriendelijk voor jezelf.
Ab+
